«Μετά από πέντε χρόνια, επιτέλους είδα live τον Larry χωρίς να κρατάω κάμερα» λέει ο Βασίλης Κατσούπης ή Dip Yadeep. «Να τον απολαύσω δηλαδή». Ο Βασίλης έγινε για πέντε χρόνια η σκιά του Larry Gus, τον ακολουθούσε παντού και τράβαγε σκηνές από την καθημερινότητά του, τη δημιουργία του άλμπουμ του στην DFA, την πολύ ιδιαίτερη σχέση του με τους φίλους του, τις ζωντανές εμφανίσεις του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και μάζεψε άπειρο υλικό για ετοιμάσει την ταινία «Ο φίλος μου ο Larry Gus» που αύριο το βράδυ προβάλλεται στις Νύχτες Πρεμιέρας στο Δαναό (τον Ιούλιο έκανε πρεμιέρα στο Karlovy Vary International Film Festival της Τσεχίας). Η ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ με πρωταγωνιστή τον Larry που χρειάστηκε πολύ χρόνο, θυσίες και μεγάλο κόπο για να ολοκληρωθεί και όσοι έχουν ζήσει από κοντά την διαδικασία ξέρουν ότι ο τίτλος είναι κυριολεκτικός, -εκτός από το μεγάλο άλμα του Larry για το εξωτερικό είναι και το χρονικό μιας φιλίας.
«Τον Larry τον γνώρισα το 2002 στο Βόλο όπου σπούδαζε» λέει ο Βασίλης, «εγώ μόλις είχα τελειώσει το μάστερ μου και περίμενα να πάω στρατό. Τον γνώρισα μέσω κοινών φίλων και ήταν ακριβώς όπως είναι και τώρα, δηλαδή στο τρεχαλητό. Αεικίνητος. Θυμάμαι ότι έβαζε μουσική σε ένα μπαρ, το Άφρικα που δεν υπάρχει πια. Μου είπε ότι έχει μπάντα, τους Ginger, και μου έδωσε ένα CD με το demo τους να ακούσω. Έπαθα πλάκα πραγματικά γιατί δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περίμενα. Ήταν καταπληκτική μουσική. Τους πρότεινα να φτιάξουμε μερικά βιντεοκλίπ, έτσι φτιάξαμε τέσσερα βίντεο σε μια αποθήκη στο Βόλο. Τους έβαλα για 8 λεπτά να κάνουν αποτυχημένο break dance. Μετά τους έκανα ένα κλιπ με σκηνές από κάτι ρετρό τσόντες από το 1910. Τις ξανατράβηξα με μια κάμερα με πολύ ζουμ και βγήκε κάτι που κανείς δεν καταλάβαινε τι ήταν. Μετά έγινε Larry Gus. Κάποια στιγμή τον είχαν καλέσει να γράψει μουσική για κάτι διαφημιστικά στην Stefi όπου δούλευα και συνεργαστήκαμε στα βίντεο για το Synch που εμφανίστηκε εκείνη τη χρονιά». Ο Βασίλης είχε κάνει τα promo βίντεο για τις τελευταίες χρονιές και για δύο χρόνια είχε αναλάβει το moving image στο φεστιβάλ.
Η Νέα Υόρκη ήταν όνειρο. Χωρίς να το περιμένεις μπορείς να βρεθείς σε καταστάσεις και με κόσμο που δεν φανταζόσουν ποτέ. Πήγαμε στο πάρτι μετά τα εγκαίνια της έκθεσης του Ryan McGinley όπου ήταν όλη η DFA, το Pitchfork, είχε παίξει ο live ο Bradford Cox (των Deerhunter) και ήταν η Bjork από κάτω στο κοινό και βρεθήκαμε εκεί σαν τους χωριάτες στην πόλη
«Ο Λάρι είναι ένας χαρακτήρας μοναδικός» λέει. «Θυμάμαι να μου στέλνει μια φωτογραφία στο mail που κρατούσε έναν κόκκινο σκληρό δίσκο με ένα χαμόγελο τρελό –ήταν ο σκληρός με τα κομμάτια που του είχε στείλει η Stones Throw για να πάρει samples για τον δίσκο του. Αυτή η φωτογραφία μου έχει μείνει γιατί ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Κι αυτό που συνειδητοποίησα ήταν ότι το όνειρό του γινόταν πραγματικότητα. Είχε συμπέσει με τη χρονιά που άρχισε και η τεχνολογία να γίνεται πιο προσιτή, το να έχεις καλή εικόνα χωρίς να έχεις πανάκριβα μηχανήματα. Αποφάσισα να κάνω μια ταινία για αυτόν. Πήρα μια Canon 5D και ξεκίνησα να τον τραβάω χωρίς να ξέρω όλο αυτό πού θα φτάσει.
Το πρώτο μας γύρισμα ήταν στις 17 Νοεμβρίου το 2010 στο Βόλο. Δεν είχα καν μικρόφωνο. Το δεύτερο μεγάλο γύρισμα ήταν στη Βέροια με τον Στράτο, τον κολλητό του. Εκεί έπαθα μια καταστροφή γιατί ενώ είχα γυρίσει άπειρο και απίθανο υλικό, χτύπησε ο σκληρός και έχασα το πιο μεγάλο μέρος. Βρέθηκε ένα πολύ μικρό μέρος του πριν από ένα χρόνο στο λάπτοπ του Στράτου, αλλά το καλύτερο χάθηκε. Μετά τον ακολούθησα στο Μιλάνο, στη Νέα Υόρκη για το mixing, Αθήνα όποτε ερχόταν για live. Τελευταία φορά τον τράβηξα στο Plissken πρόπερσι. Τον τράβηξα συμπληρωματικά, αλλά το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν το μοντάζ. Είχα βίντεο αποθηκευμένα σε 2 Terra, δηλαδή ημέρες υλικού, για να επιλέξω τα 75-80 λεπτά της ταινίας. Το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν το μοντάζ. Πήρε πάρα πολύ χρόνο το μοντάρισμα, γι’ αυτό και άργησε τόσο πολύ να ολοκληρωθεί η ταινία. Ο Γιώργος Ρέντης που την μοντάρισε με βοήθησε να βρούμε μια δομή στην ταινία γιατί είχα τόσο υλικό που χανόμουν.
Φτιάχτηκε με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων η ταινία που βοήθησαν με τον δικό τους τρόπο. Δεν είχαμε καμία οικονομική βοήθεια, ο Γιώργος ο Καρναβάς με την Heretic που την έτρεξε ως συμπαραγωγός μας βοήθησε πολύ και προώθησε το ψευτοτρέιλερ που είχα κάνει αρχικά στους φεστιβαλικούς κύκλους. Είχαμε μεγάλη βοήθεια στη Νέα Υόρκη από τα παιδιά που μας φιλοξένησαν στο διαμέρισμά τους για δυο εβδομάδες. Ήταν αδύνατο να αντέξω οικονομικά να μείνω σε ξενοδοχείο για τόσο καιρό».
Ο Βασίλης έχει φτιάξει και το περίφημο βίντεο για το The Night Patrols, του πρώτου κομματιού του που ξεχώρισε από το Years Not Living με σκηνές που είχε τραβήξει για την ταινία. «Στη Νέα Υόρκη που κάναμε τα γυρίσματα ζήσαμε μια βραδιά απίστευτη» λέει. «Δεν είχαμε σκεφτεί το βιντεοκλίπ. Τράβαγα για την ταινία. Όταν είδα ξανά το υλικό σκέφτηκα αυτό είναι ‘βιντεοκλίπ Λάρυγγα’. Κλασικά, lo-fi φάση».
Η ταινία έχει σκηνές από το Μιλάνο, το Βόλο, την Αθήνα, τη Βέροια. «Πήγαμε αρκετές φορές στη Βέροια επειδή ο καλύτερός του φίλος είναι ο Στράτος ο Τσιρπουλιάνος» εξηγεί ο ο Βασίλης. «Και πήγαμε και στην Πάτρα στη συναυλία που έκανε ο Larry με τους Baby Guru. Ο Λάρι με τους φίλους είναι ένας χαρακτήρας πολύ ιδιαίτερος. Έχει τις μανίες του, θέλει να σε αγγίζει συνέχεια και αυτό φαίνεται περίεργο σε πολύ κόσμο. Είναι κάτι που δεν μπορούν να το αντέξουν όλοι. Είναι ένα πράγμα που το βλέπουμε και στην ταινία αρκετά, όπως και τον υπερβολικό τρόπο που μιλάει μερικές φορές, είναι τεράστιος και πολύ εκδηλωτικός με τους φίλους του. Το βασικό στο χαρακτήρα του είναι ότι για αυτό που έχει πετύχει μέχρι τώρα έχει δουλέψει πάρα πολύ, δεν είναι κάτι που έγινε τυχαία ή του έγινε χάρη. Είναι χιλιάδες ώρες δουλειάς και επίμονης προσπάθειας, μέιλ σε δισκογραφικές, σε σάιτ, επιμονή, απογοητεύσεις, άπειρες ώρες με πρόβες.
Η ταινία δεν είναι μουσικό ντοκιμαντέρ. Δεν είναι μια μουσική ταινία, δεν δείχνει τον τρόπο που κάνει μουσική, πώς παίζει λάιβ και όλα αυτά, ειδικά οι σκηνές από τα live του είναι πάρα πολύ λίγες. Είναι μια ταινία για τον Larry Gus ως φίλο μου και ως φίλος των φίλων του. Το πώς όλο αυτό το διάστημα που έφυγε από τη Βαρκελώνη και γύρισε στη Βέροια έφτιαξε και κυκλοφόρησε το δίσκο, η καθημερινότητά του, ο αγώνας για να μπορέσει να λειτουργήσει και να κάνει το άλμα. Μην ξεχνάμε ότι ως αγχωτικός άνθρωπος που είναι αυτή η περίοδος ήταν πολύ δύσκολη. Δείχνει τη σχέση με τον κόσμο γύρω του. Είναι πιο πολύ μια ταινία για τον Παναγιώτη Μελίδη και αυτό ήταν από την αρχή το concept της ταινίας. Στην αρχή σκεφτόμουν να μην βάλω καν μουσική του στην ταινία. Η μουσική που χρησιμοποιώ είναι από τον Ukulele Ike επειδή είμαστε και οι δύο λάτρεις του Γούντι Άλεν. Βλέπουμε ότι πολλά άλλαξαν από το ξεκίνημα της ταινίας μέχρι το τέλος αλλά και ότι πολλά έμειναν ίδια».
«Τι θυμάσαι πιο έντονα από όσα ζήσατε μαζί;». «Η Νέα Υόρκη ήταν όνειρο. Χωρίς να το περιμένεις μπορείς να βρεθείς σε καταστάσεις και με κόσμο που δεν φανταζόσουν ποτέ. Πήγαμε στο πάρτι μετά τα εγκαίνια της έκθεσης του Ryan McGinley όπου ήταν όλη η DFA, το Pitchfork, είχε παίξει ο live ο Bradford Cox (των Deerhunter) και ήταν η Bjork από κάτω στο κοινό και βρεθήκαμε εκεί σαν τους χωριάτες στην πόλη. Ήταν μια αίθουσα πάνω από ένα κινέζικο εστιατόριο, σε έναν άσχετο χώρο. Ήταν εκεί ο Jonathan Galkin από την DFA για να κάνει DJ set και ο Λάρι έβλεπε συνέχεια πρόσωπα και ενθουσιαζόταν. Μου έλεγε ‘μαλάκα πωωω… είναι εδώ και αυτός…’. Περάσαμε απίστευτα».
Ο φίλος μου ο Larry Gus προβάλλεται την Πέμπτη 1 Οκτωβρίου στο Δαναό (στις 8 το βράδυ) στις Νύχτες Πρεμιέρας και λίγες ώρες πριν, στη μία, σε δημοσιογραφική προβολή στην Όπερα.
https://www.facebook.com/MyfriendLarryGus
σχόλια