Το 2008 ήταν παράξενη χρονιά για μένα, αποκλειστικά και μόνο λόγω στρατιωτικής θητείας. Αλλά, πριν καν καταταγώ, είχα πάρει μία και μοναδική απόφαση, να διαβάσω τουλάχιστον 3 τόμους από το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο του Προυστ. Είχα την αίσθηση ότι το context ήταν σωστό και πίστευα ότι πάντα θα μπορούσε να υπάρξει ένας ανώτερός μου που να εκτιμήσει τις αναφορές μου στο μοντερνισμό και μετά να πιάσουμε κουβέντα για τον Γκοντάρ και για το ποια είναι η καλύτερη περίοδος του Charles Mingus.
1 Μαρσέλ Προυστ, Ποιήματα
Ηριδανός
Τελικά δεν τελείωσα ούτε καν τον πρώτο τόμο. Όπως επίσης δεν μου έτυχε ποτέ κανένας ανώτερος που να εκτιμά το Solo Piano του Mingus. Αλλά η ψύχωσή μου με τον Προυστ με οδήγησε στα ποιήματα του πριν το Αναζητώντας. Εξαιρετική είναι και η εισαγωγή της έκδοσης με το αρκετά αποσαφηνιστικό κείμενο του ίδιου του συγγραφέα.
2 Γιάννης Σκαρίμπας, Το σόλο του Φίγκαρω
Νεφέλη
Ο Θωμάς (στο Βόλο) είναι ο φαρμακοποιός ο οποίος έχει διαβάσει τα περισσότερα βιβλία από κάθε άλλο φαρμακοποιό. Μπορώ να το πω με σιγουριά (ίσως). Μου έκανε δώρο το Σόλο του Φίγκαρω, και αφού το διάβασα, αυτό που με έκανε να σοκαριστώ περισσότερο απ' όλα ήταν το ότι ο Σκαρίμπας δεν έφυγε ποτέ από τη Χαλκίδα. Αν είναι δυνατόν! Τον φανταζόμουν να ζητάει να του φέρνουν γραπτά του Tristan Tzara και του Marchel Duchamp και να μαθαίνει γαλλικά για να τα μεταφράσει. Απίστευτο βιβλίο! Πώς μπορεί να ένιωθαν αυτοί που διάβασαν Σκαρίμπα στην εποχή του;
3 Χούλιο Κορτάσαρ, Το κουτσό
Εξάντας
Δεν το έχω τελειώσει. Αλλά είναι το μόνο βιβλίο που δεν χρειάζεται να νιώθω άσχημα γι' αυτό. Η fragmental γραφή του μου ήρθε πραγματικά κουτί και συγκράτησα και μία φράση λόγω των συνηθισμένων εμμονών μου: «Οι αναμνήσεις μπορούν να μεταβάλλουν μόνο το πιο ασήμαντο κομμάτι του παρελθόντος».
4 Haruki Murakami, Blind Willow, Sleeping Woman
Vintage Books
To ‘07 και το ‘08 ήταν χρονιές Μουρακάμι για μένα και το κορίτσι μου. Αλλά κυρίως για μένα. Με εξαίρεση 2 βιβλία του, τα διάβασα όλα. Όλα. Από ένα σημείο και μετά είχα εθιστεί τόσο πολύ στη σχετικά εύκολη γραφή του (σε αυτό βοήθησαν και οι υπέροχες αγγλικές εκδόσεις της Vintage), στις κατανοητές pop αναφορές του και στο ιδιόμορφο -κάτι ανάμεσα σε ρομαντικό δείπνο και εφιάλτη- σύμπαν του και έτσι, όταν δοκίμασα να πιάσω τον Pynchon, ένιωθα σαν να πηδούσα 3 τάξεις στο δημοτικό. Σε κάθε περίπτωση, το αγαπημένο μου είναι το Wind-Up Bird Chronicle, αλλά το Blind Willow, Sleeping Woman, η πρώτη συλλογή με τα short stories του, είναι το τελευταίο που διάβασα.
5 Curtis Roads, Microsounds
The MIT Press, 2004
Και τέλος, η πρόσφατη ψύχωσή μου. Too many feelings, so little time. Αν μπορούσα να συμπιέσω όλα τα τραγούδια μου σε 10 δευτερόλεπτα, θα το έκανα. Αυτό το βιβλίο μου δείχνει το δρόμο.
σχόλια