ο ήχος του Κουν

O Κάρολος Κουν έρχεται στον ύπνο μου σαν ένας άνθρωπος που περπατάει στη χαμένη πόλη.

Ακριβώς όπως στο ποίημά του- ένας χαμένος άνθρωπος που περπατάει μέσα σε μια χαμένη πόλη.

the way a lost man
walking in a lost city
should felt

Τα σαββατοκύριακα το ποίημα είναι στα αγγλικά,άλλο και τούτο.

Πότε έχουμε 1938 ,πότε 1987,πότε 2013.

Λίγα, κι αυτά από ακούσματα ,γνωρίζω γι' αυτόν. Δικό μου είναι το  δικό του ποίημα-δεν ξέρω πώς και γιατί αγόρασα εκείνο του βιβλίο εκείνου του σκηνοθέτη.΄Ηταν 1983 . Πήγαινα Γυμνάσιο.

Όταν έχουμε 1987 υπάρχει και μουσική υπόκρουση. Michelle ( ma belle).Oι Βeatles ξανά και ξανά συνοδεύουν τον κύριο Κάρολο που περπατάει στη χαμένη πόλη.

΄Ο,τι θυμάμαι πιο πολύ,ό,τι θυμάμαι από τον ΄Ηχο του όπλου είναι αυτό το τραγούδι. Δικό μου κι αυτό. Η τελευταία σκηνοθεσία,το κείμενο της Αναγνωστάκη,οι μουσικές της Παπανικόλα,ο Κουγιουμτζής να χορεύει,η Πιττακή να πεθαίνει.

Θεσσαλονίκη,θέατρο Χατζώκου,ο Τζώρτζογλου είναι ο Μιχάλης-απλά ήθελε να φύγει. Ο Κουν έχει ήδη φύγει -κάτι μήνες πριν. Δεν ξέρω πως και γιατί ήμουν εκεί. Σε λίγες μέρες έδινα Πανελλήνιες.

{Sont des mots qui vont très bien ensemble/Très bien ensemble}

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΣΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΠΟΛΗ

Δεν ένιωσε ποτέ
πως περπατούσε σε μια χαμένη πόλη.
Του το έλεγαν οι φίλοι του,
και του το έλεγαν αυτοί που συναντούσε
και θα του το έλεγε ασφαλώς
και ο καθένας, το'ξερε.

Αυτός όμως ένιωθε διαφορετικά.

Ένιωθε
όπως ήταν φυσικό να νιώθει
ένας χαμένος άνθρωπος
που περπατάει μέσα σε μια χαμένη πόλη.

                                                     (Κάρολος Κουν,1938)

THE MAN WALIKING IN THE LOST CITY

He never felt
that he was walking in a lost city.
His friends said so
and the people he met said so
and every one, he knew
would surely have said so.

But he felt different.
he felt
the way a lost man
walking in a lost city
should felt.

                                                 (Κάρολος Κουν,1938)

(Και τώρα πήγε 2013.
Εντός και εκτός ονείρου.)