Όταν ο Λάρι Κλαρκ ήταν νέος, απαθανάτιζε φίλους και γνωστούς που τρυπιούνταν κι έκαναν σεξ. Η συλλογή του Tulsa, συγκεντρωμένη αμέσως μετά την επιστροφή του από το Βιετνάμ, είχε τέτοια απήχηση που στο επόμενο φωτογραφικό του άλμπουμ, το Teenage Lust, την κρίσιμα αυτοβιογραφική, δεύτερη δουλειά όλων των καλλιτεχνών που διακρίνονται για τις εμμονές τους, προσέθεσε πολλά κομμάτια του εαυτού του και συνέχισε στο ίδιο μοτίβο.
Στα 50 του αποφάσισε να κάνει σινεμά, και το Kids σκανδάλισε τον πλανήτη, με έφηβους πρωταγωνιστές στα όρια. Από το 1995 μέχρι σήμερα, η αγωνία του δεν έχει πάψει.
Από το The Smell of Us, που πρωτοπαίχτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας αλλά το είδα στο πάντα φιλόξενο Άστυ, στα πλαίσια του Πανοράματος του Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, απουσιάζει η τετραγωνισμένη συμβολή του Χάρμονι Κορίν στο σενάριο, αλλά οι εικόνες, πάντα συναρπαστικές, έχουν διαφορετική αύρα, καθώς επηρεάστηκαν από τη ματιά ενός ποιητή: το σενάριο υπογράφει ο S.C.R.I.B.E., από τη Νάντη, που είναι όντως ποιητής, και έτυχε να περνάει από το Παρίσι πριν από λίγα χρόνια, όταν συνάντησε τυχαία, μέσω ενός κοινού φίλου, τον Λάρι Κλαρκ σε ένα ξενοδοχείο. Όπως και στην περίπτωση του Κορίν για το Kids, ο Κλαρκ πρότεινε μέσα σε 10 λεπτά στο νεαρό Γάλλο να γράψει το σενάριο για τα Kids του Παρισιού, και ξεκίνησαν το κάστινγκ πολλών αγοριών, και βασικά ενός κοριτσιού, που να μη φοβούνται, και οπωσδήποτε, να μην ντρέπονται να εκτεθούν.
Ο Λάρι Κλαρκ παραμένει ο κατ' εξοχήν ηδονοβλεψίας της παραβατικής νεολαίας, προσποιούμενος πως καταγράφει. Στην πραγματικότητα, επιστρέφει στο ναρκομανές παρελθόν του μέσω της μυθοπλαστικής μεν, αδιάκριτης δε κάμερας του
Αν το Kids είναι το χρονικό της γενιάς X στο μεγάλο μπουμ του AIDS, το The Smell of Us είναι η απορία για το τι κάνει η αδέσποτη νιότη στην Ευρώπη της κρίσης. Η απάντηση; Εκδίδεται. Όπως λέει με σαρκαστικό παράπονο η φίλη της αγοροπαρέας, "όλοι είσαστε gay το 2014". Βασικά, τα αγόρια περιπλανώνται και νοικιάζουν μέσω του διαδικτύου το κορμί τους σε ματσωμένους πελάτες, που παραξενεύονται με την απουσία συναισθήματος και ψυχικής δέσμευσης.
Ο νεαρός πρωταγωνιστής, ο Ματ, ξύνει τον καβάλο του, μυρίζει τους όρχεις του, αλλά αδυνατεί να καταλάβει την έξαψη ενός φετιχιστή που συχνάζει σε κλαμπ για να μυρίσει μασχάλες ή ενός άλλου που φωνάζει το αμίμητο "I want your toes to fuck my nose". Οι ορμόνες κάνουν τη δουλειά του, χορεύουν και κυκλοφορούν στην ατμόσφαιρα, αλλά τα αγόρια ασχολούνται με τα κινητά τους και με τα skate, κάτω από το Trocadero και τον Πύργο του Άϊφελ, με τον Κλαρκ χαρούμενο που τους βρήκε, και ατάραχο στον μικρό ρόλο του γερασμένου Rockstar, ενός τύπου που φυτοζωεί μεθυσμένος, χτυπάει τατουάζ ενώ αποκοιμιέται κατουρημένος από το ποτό, και σέρνεται, ενώ τα πατίνια τον προσπερνάνε βουίζοντας.
Ο Λάρι Κλαρκ παραμένει ο κατ' εξοχήν ηδονοβλεψίας της παραβατικής νεολαίας, προσποιούμενος πως καταγράφει. Στην πραγματικότητα, επιστρέφει στο ναρκομανές παρελθόν του μέσω της μυθοπλαστικής μεν, αδιάκριτης δε κάμερας του. Τα θέματα του είναι τα ίδια, οι skaters, οι μπάνικοι έφηβοι που έχουν μετά βίας πατήσει τα 18, η δυσλειτουργική οικογένεια (η ενοχλητική, ηθελημένα αυτοσχεδιαστική, άτσαλη σκηνή με την αποστεωμένη, μάλλον φτιαγμένη μάνα του Ματ που του την πέφτει κανονικά ενώ μόλις έχει δει τον φίλο του γιού της να αποχωρεί ερωτικά καταρρακωμένος), η μάταιη αναζήτηση της ταυτότητας, η περιθωριοποίηση, ανεξαρτήτως background και οικονομικής επιφάνειας, το απερίσκεπτο σεξ, η ουτοπία της σχέσης.
Η ταινία δεν αγγίζει το πορνογραφικό bizarre του Κεν Παρκ, αλλά θα μπορούσε να παρερμηνευθεί ως πορνογράφημα μόνο και μόνο από το διαζύγιο του σώματος από την επιθυμία: τα "παιδιά" δεν θέλουν ή δε μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε σοβαρή σχέση, δεν λένε κάτι ενδιαφέρον ή εποικοδομητικό μεταξύ τους, δεν ψήνονται για δουλειά, δεν έχουν επαγελματικό ορίζοντα ή δημιουργική προοπτική. Κάνουν παρέα, αράζουν σα να μην υπάρχει αύριο, καπνίζουν τα πάντα, ποζάρουν ημίγυμνα σαν τα κοκοράκια, ατακτούν για τη φάση, ρολάρουν, όπως και το φιλμ του Κλαρκ, άσκοπα. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης κάνει ταινίες, ως αφορμή για να ξορκίσει τον χρόνο, βάζοντας άλλα πρόσωπα για να υποδυθούν το παρελθόν που μπορεί να πέταξε αλλά όχι ανεπιστρεπτί, γιατί στο σινεμά τίποτε δεν χάνεται και κανείς δεν πεθαίνει εντελώς.
Η αίσθηση (στην προκείμενη περίπτωση, η οσμή) πως η πολλή γειτνίαση τελικά αφήνει τα ευεργετικά της ίχνη, μοιάζει με ελιξήριο που πολεμάει πειστικά την φυσιολογική παρακμή. Ο Λάρι Κλαρκ είναι ένας καθ' έξιν, straight παιδεραστής χωρίς ποινικό μητρώο. Όταν ήταν ανήλικος, φωτογράφιζε τους συνομίληκους του. Και τώρα που 70άρισε, πάλι σε στέκια ανηλίκων θέλει να συχνάζει. Να μην ακουμπάει, αλλά να βλέπει- και να μυρίζει- με προσχηματική πλοκή, αλλά περίσσεια δύναμη στην εικόνα, που είναι πάντα το μεγάλο του ατού. Το γεγονός πως το The Smell of Us έχει υποτυπώδη υπόθεση, χαλαρά δομημένη και περιφερειακή μιας πλανόδιας παρέας, την καθιστά ίσως την καλύτερη ταινία του, πολύ πιό ενδιαφέρουσα από το συμβατικό και υπερεκτιμημένο Kids.
Υ.Γ. Η ταινία δεν έχει διανομή στις ελληνικές αίθουσες.
σχόλια