Πριν από δύο χρόνια, έφτασα με την οικογένειά μου στο Λίβανο εξαιτίας του πολέμου στη χώρα μου. Τα μόνα πράγματα που έφερα μαζί μου από τη Συρία ήταν το απολυτήριο λυκείου και οι αναμνήσεις μου από ευτυχισμένες στιγμές, φίλους, διασκέδαση, από το ζεστό σπίτι μας που ήταν γεμάτο θαλπωρή, την παιδική μου ηλικία και το σχολείο μου».
«Μου λείπουν οι εκδρομές με τους φίλους μου, η μητέρα μου να μου χαμογελάει το πρωί, ο φίλος μου που με περίμενε 15 λεπτά για να πάμε μαζί στο σχολείο, να γράφω ένα νέο ποίημα ή να αποταμιεύω λεφτά για να αγοράσω ένα καινούριο βιβλίο! Έφερα μαζί μου τις αναμνήσεις που είχα από εμένα, ως Χάνυ, ως ένα αγόρι γεμάτο φιλοδοξίες και όνειρα, που έφτασε τόσο κοντά στο να τα πραγματοποιήσει, πριν καταστραφούν όλα ξαφνικά εξαιτίας του πολέμου».
Μου λείπουν οι εκδρομές με τους φίλους μου, η μητέρα μου να μου χαμογελάει το πρωί, ο φίλος μου που με περίμενε 15 λεπτά για να πάμε μαζί στο σχολείο, να γράφω ένα νέο ποίημα...
«Εάν μπορούσατε μόνο να δείτε τι έχω μέσα στο μυαλό μου. Θα βρίσκατε ένα συγγραφέα, που γράφει το πέμπτο προσχέδιο της ιστορίας του σε ένα βιβλίο με τίτλο "Ελπίδα". Μπορεί επίσης να βρίσκατε μια εκδοχή του εαυτού μου να χορεύει στον ήχο ενός εκκρεμούς – το οποίο είναι μαρτύριο εάν έχεις συνηθίσει στη μουσική της Fayrouz ή του Frank Sinatra. Θα βρίσκατε επίσης μια σκακιέρα όπου τα πιόνια πέθαναν από βαρεμάρα. Εκεί θα με βρείτε».
Ο Χάνυ είναι 21 ετών, πρόσφυγας στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου. Πριν από τον πόλεμο, ο Χάνυ ζούσε την κάθε στιγμή. Ήταν ράπερ, έπαιζε σε ένα σχολικό συγκρότημα και ονειρευόταν να πάει στο πανεπιστήμιο. Σε μια ήσυχη περιφέρεια της Χομς, στο σπίτι που έχτισε ο πατέρας του, κοιτούσε το δέντρο έξω από το δωμάτιό του και έγραφε ποιήματα.
Ο αδερφός του, ο Ασράφ, γεννήθηκε την ημέρα που ξεκίνησε η σύρραξη στη Συρία – στις 15 Μαρτίου 2011. Μετά από είκοσι ημέρες, η βία έφτασε στη γειτονιά τους. Οι βόμβες έπεφταν βροχή και τα παράθυρά τους έτρεμαν. «Για ενάμιση χρόνο κλειδωνόμασταν μέσα στο σπίτι», θυμάται η μητέρα του Χάνυ. «Στριμωχνόμασταν σε ένα δωμάτιο, όπου κοιμόμασταν και τρώγαμε». Έμειναν εκεί μέχρι που ο τρόμος χτύπησε την οικογένειά τους: Μια θεία, ένας θείος και ένας ξάδερφός τους βρέθηκαν δολοφονημένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, με κομμένο το λαιμό. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Αφού η οικογένεια τράπηκε σε φυγή, το σπίτι τους λεηλατήθηκε και του έβαλαν φωτιά. Ο Χάνυ πήρε μόνο ένα πράγμα μαζί του: το απολυτήριο λυκείου και επικυρωμένα αντίγραφα. «Αυτά είναι η ζωή μου, το μέλλον μου. Άφησα τα πάντα πίσω στη Συρία, αλλά όχι αυτά». Ο Χάνυ επέστρεψε στην ποίηση για να απομακρύνει τη μονοτονία. «Ασχολούμαι με την ποίηση για να ελέγξω τα συναισθήματά μου», αναφέρει.
Ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος στη Συρία έχει εκτοπίσει τουλάχιστον τον μισό πληθυσμό της χώρας, ενώ έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 4 εκατομμύρια πρόσφυγες.
σχόλια