Τo «Nature of Τhings» είναι το δεύτερο άλμπουμ του Sillyboy. Κυκλοφόρησε τη Δευτέρα σε CD και βινύλιο από την Just Gazing Records, όπως και το πρώτο του, «Played». Ο Μπάμπης (το κοσμικό του όνομα) είναι αρκετά χρόνια στον χώρο της μουσικής ως μέλος των Expert Medicine. Πριν από λίγα χρόνια αυτονομήθηκε μερικώς από τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, έκλεψε τον τίτλος ενός τραγουδιού από το πρώτο άλμπουμ του Ντέιβιντ Μπάουι, φόρεσε μια μάσκα από αλουμινόχαρτο και με το «Played» έβαλε θετικά τον όρο πoπ στο στόμα όσων καταπιάνονταν με την ελληνική αγγλόφωνη σκηνή της τελευταίας δεκαετίας. Μια σειρά από τραγούδια, με αρχή, μέση, τέλος και μελωδίες που σου κολλάνε. Η υποδοχή από τους απαιτητικούς μουσικοκριτικούς είναι αποθεωτική, αφού πλέον γίνεται αντιληπτό ότι η εγχώρια παραγωγή δεν έχει μόνο παιδάκια που τσαγκουρνάνε κιθάρες κι έχουν το κούρεμα του Τομ Γιορκ, αλλά βγάζει μουσικούς που κοπιάζουν για να βγάλουν ένα τέλειο αποτέλεσμα.
Τα χρόνια, όμως, περνάνε. Ο Sillyboy βγαίνει παγανιά στα live, που τον αναγκάζουν ν’ αλλάξει κάπως τον ήχο του. «Τελευταία, που το ψάχνουμε μ’ έναν φίλο, τον Στράτο, που τρέχει τη φάση, τον οποίο και εμπιστεύομαι, καταλήξαμε στην στην κατηγορία art rock. Εγώ μετά έλεγα ότι έκανα πoπ. Bέβαια, κάποια άρθρα που αρχίζουν και γράφονται έξω, το κατέταξαν και αυτά στην κατηγορία art rock», μου λέει ο ίδιος ένα απόγευμα Σαββάτου, λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος. Το αrt rock, σύμφωνα με τη Wikipedia, αναπτύχθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο τη δεκαετία του ’60, με το «Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band» των Beatles να είναι ο πρώτος δίσκος που το εκφράζει. Είναι ένα πιο σοφιστικέ ροκ, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, και φορέθηκε αρκετά από τους «δανδήδες» της εποχής. Ο Μπάουι κάποια στιγμή πέρασε από τα μονοπάτια του, όπως και οι Roxy Music του μεταξωτού Μπράιν Φέρι. Ακούγοντας τον δίσκο, όμως, πας σε κάτι διαφορετικό: ένα ενιαίο σύνολο μελωδιών που δεν υπερβάλλουν ποτέ, αλλά δεν είναι και υποτονικοί. Το «Nature of Things» ακούγεται ολόκληρο και είναι από τους δίσκους που δεν πρέπει να έχεις στημένο το αυτί σου, ώστε να μη χάσεις ημιτόνιο, αλλά από αυτούς που σου κρατούν συντροφιά, δίχως να εκβιάζουν την προσοχή σου.
Ο ίδιος, στα δέκα κομμάτια του δίσκου, ακούγεται πιο μπάσος και συμπεριφέρεται φωνητικά ως ένας σύγχρονος κρούνερ. Ξεφεύγει από την ποπ φόρμα και δημιουργεί ένα ενιαίο σύνολο. «Παλιά γούσταρα συνέχεια να φτιάχνω διαφορετικά πράγματα. Μου αρέσει να ταιριάζουν ηχητικά τα τραγούδια. Επίσης, είχα την εντύπωση ότι όλος ο δίσκος ακούγεται σαν μία ιστορία. Η φύση των πραγμάτων είναι το θέμα. Ξεκινάω με τη θρησκεία, περνάω από διάφορα στάδια -έχει και ερωτικό τραγούδι η φάση- και καταλήγω σ’ έναν μίνι ηλικιακό απολογισμό. Συνδέονται, όμως, όλα».
Τον τελευταίο καιρό ακούει πολύ Τζον Μάρτιν. «Ένας Σκωτσέζος, κλασική φάτσα, είναι αυτός που έχει κάνει γύρω στους 33 δίσκους. Ήταν κιθαρίστας κι έπαιζε σε πανεπιστήμια και τέτοια. Νταϊλίκι και μούρη. Έχει περάσει από διάφορα στάδια: ήταν και σε μπάντες και μόνος του. Δεν μπορώ να τον κατατάξω κάπου. Αλλά και στιχουργικά και μελωδικά έφαγα κόλλημα». Ζει περίπου όπως οι «καταραμένοι» μουσικοί που ασχολούνται μόνο με το έργο τους, καθώς η δουλειά του να γράφει μουσική για την τηλεόραση έχει ελαχιστοποιηθεί, εξαιτίας της κρίσης. Του λείπει η άγνοια που είχε τα χρυσά, τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’90. «Είχα την πολυτέλεια ν’ αφήσω τη δουλειά μου για κάποια χρόνια, χωρίς να έχω τίποτε και να πω ότι, ξέρεις κάτι, θα γράφω μουσική. Αισθανόμουν πιο σίγουρος. Θ’ αργήσουν, πιστεύω, τα πράγματα να πάνε καλά. Και όλα πρέπει ν’ αρχίσουν από το προσωπικό επίπεδο, θα πρέπει να κάνουν όλοι την προσπάθειά τους καθημερινά. Πάντως, βρίσκεις άπειρο καιρό και θέματα για τέχνη. Εγώ, τουλάχιστον, που έχω πια τόσο πολύ χρόνο ελεύθερο.”
Το «Nature of Things» κυκλοφορεί από την Just Gazing Records (http://sillyboy.bandcamp.com/)
σχόλια