Το Σάββατο που μας πέρασε στα Νέα φιλοξενήθηκε ένα "αταίριαστο" συνεντευξιακό δίδυμο. Η Ζωή Λάσκαρη απέναντι στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Αυτός είναι και ο άξονας της ιδέας του Θανάση Νίαρχου συνεκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού Λέξη και συνεργάτη της εφημερίδας που επιλέγει κάθε βδομάδα έναν πολιτικό και έναν καλλιτέχνη τον οποίο και βάζει να συνεντευξιάζει τον πολιτικό.
Περισσότερο ελκυστική ως αναγνωστικό αγγίστρι λόγω των αναπάντεχων(;) συζεύξεων παρά ως περιεχόμενο είναι η αλήθεια πως τα δίδυμα αυτά λειτουργούν ως κράχτης παρά ως περιεχόμενο. Κοινοτοπίες και γλυκερά ερωτήματα από τους καλλιτέχνες και οι αναμενόμενοι βερμπαλισμοί από τη μεριά των πολιτικών σε κάνουν να χασμουριέσαι (ή και ν απορείς με τις συζευκτικές εμπνεύσεις του κυρίου Νίαρχου. Πάγκαλος -Ντενίση άλλο αξέχαστο δίδυμο:).
.jpg)
Ας είναι. Πόσες ευκαιρίες θα έχουμε σε αυτή τη ζήση να απολαύσουμε τη συνάντηση μιας εμβληματικής ηθοποιού (κατά Θανάση Νίαρχο) και ενός αειφόρου πολιτικού άνδρα τέτοιας κλάσης;-)
Οταν τα πράγµατα γίνονται πολύ σοβαρά, το µόνο που σώζει την κατάσταση είναι η απόλυτη ειλικρίνεια. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η Ζωή Λάσκαρη είναι πρόσωπα εµβληµατικά του ελληνικού χώρου. Του πολιτικού και του καλλιτεχνικού. Που δεν έχουν µόνο αγαπηθεί πάρα πολύ, έχει συµβεί και το ακριβώς αντίθετο. Είναι ίσως το τίµηµα που πληρώνεται όταν, παρά τη µεγάλη διαφορά όσον αφορά την ηλικία τους, ο καθένας που τους γνωρίζει σε σχέση µε τη δραστηριότητά τους, είτε πάρα πολύ καλά, είτε λιγότερο καλά, είτε καθόλου, είτε έχει ακούσει να µιλάνε γι΄ αυτούς, να θέλει να έχει µια γνώµη για τους ίδιους. Ενα όµως είναι γεγονός: oτι όσο «αταίριαστοι» κι αν είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η Ζωή Λάσκαρη, έχουν ένα τροµερά κοινό στοιχείο, δεν µασάνε καθόλου τα λόγια τους. Οσο τους άκουγα γινόταν διαρκώς µέσα µου µια αφαίρεση: αν είχε συµβεί να έχουν έρθει και οι δυό τους από το Ελσίνκι ή από την Αλαµπάµα και συνέβαινε να µην τους γνωρίζει κανείς στο ελάχιστο, ενώ θα γνώριζε ακριβέστατα την ελληνική πραγµατικότητα, δεν θα διανοούνταν να τους αµφισβητήσει, θα συµφωνούσε µαζί τους. Και κάτι άλλο: όσον αφορά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη δεν θεώρησε επαρκείς ούτε τη γνώση του, ούτε την εµπειρία του, ούτε τη µεγάλη του ευχέρεια. Ζήτησε δυο συναντήσεις προτού γίνει η συνέντευξη, ενώ η Ζωή Λάσκαρη δεν δίστασε να διαφωνήσει και να αντιπαρατεθεί στον πρώην πρωθυπουργό, µε σεβασµό όµως στο παρελθόν. Τελικά πόσο καλά µπορεί να γνωρίζει κανείς ένα οποιοδήποτε δηµόσιο πρόσωπο;
Κυρία Λάσκαρη, θα ήθελα τιµής ένεκεν τις ερωτήσεις στον πρόεδρο κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αντί για µένα να τις απευθύνετε εσείς.
Ζωή Λάσκαρη: Επειδή όπως αντιλαµβάνεστε έχω τρακ, γιατί δεν µου έχει ξανασυµβεί τέτοιο πράγµα...
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Και µένα δεν µου έχει συµβεί ως σήµερα να δώσω κοινή συνέντευξη, ούτε πολιτική ούτε µη πολιτική.
Οµως τη δίνω πολύ ευχαρίστως και ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά.
Θέλω µάλιστα να πω από την αρχή ότι είµαι ανοιχτός σε κάθε είδους συζήτηση.
Ζ.Λ.: Κύριε Πρόεδρε, κοιτάζοντας πίσω, στα χρόνια της διακυβέρνησής σας, σε ποιο από τα φλέγοντα ζητήµατα της χώρας κρίνετε σήµερα πως θα έπρεπε να είχατε κρατήσει µια διαφορετική στάση;
Ζ.Λ.: Κατάτη γνώµηµου, το ΠΑΣΟΚ είχε δίκιο ως προς τούτο: όταν ήρθε στην εξουσία φρόντισε ώστε ένας κόσµος ολόκληρος, αυτός που λέµε ο µικροµεσαίος και ο οποίος αισθανόταν πως δεν υπήρχε, να πάρει µια θέση.
Αρα οι ευθύνες µοιράζονται. ∆εν φταίνε µόνο οι κυβερνήσεις, φταίµε κι εµείς ως λαός. Γιατί πρέπει να υπάρχει πάντα ένας µπαµπάς που θα σου πει τι θα κάνεις; Εχω βαρεθεί να ακούω πως φταίει το κράτος. ∆εν φταίει µόνο το κράτος, φταίµε κι εµείς ως λαός. Εµείς το επανδρώνουµε το κράτος. Ο καθένας στο µετερίζι του, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο.
Κ.Μ.: Η βασική ευθύνη είναι της πολιτικής ηγεσίας αλλά βεβαίως φταίει και ο λαός. Αλλωστε ο λαός εκλέγει την ηγεσία που είναι πάντα κατ’ εικόνα και οµοίωσή του. Αλλά είναι λογικό ο λαός να θέλει να ζήσει καλύτερα. Και είναι επίσης λογικό ο λαός να µην ξέρει την πραγµατικότητα όπως την ξέρει ή πρέπει να την ξέρει η πολιτική ηγεσία. Οταν κυβερνούσα και εφαρµόζαµε αυτή ακριβώς την πολιτική, που σήµερα ακόµα δεν τολµάει να την εφαρµόσει το ΠΑΣΟΚ, ο λαός ακολουθούσε.
Με δυσφορία βέβαια, αλλά ακολουθούσε. Μην ξεχνάτε ότι είχαµε καταργήσει τα κρατικά και είχαµε φέρει τα ιδιωτικά λεωφορεία. Είχαµε φτάσει στο σηµείο να δώσουµε το management του ΟΤΕ, όχι προς Θεού να πουλήσουµε τον ΟΤΕ, σε ιδιώτες. Θα έλεγα ότι αυτό που κάναµε ήταν ένα είδος πολιτικής του Μνηµονίου. Για να την ακολουθούν το 1993, σηµαίνει ότι σήµερα θα µπορούσε η πολιτική ηγεσία να πείσει τον ελληνικό λαό να ακολουθήσει τη σωστή πολιτική. ∆ιαπιστώνω όµως, δυστυχώς, ότι η πολιτική ηγεσία υστερεί δραµατικά.
Ζ.Λ.: ∆εν πιστεύετε όµως πως και τα άλλα κόµµατα κοιτάζουν το καθένα το δικό του το συµφέρον και τους δικούς του ψηφοφόρους; ∆εν θα έπρεπε να υπάρχει µια συναίνεση σε µια τόσο κρίσιµη στιγµή, που δεν είναι απλά κρίσιµη, στην κυριολεξία καίγεται ο τόπος, η Ελλάδα βρίσκεται σε έκτακτη ανάγκη.
Κ.Μ.: Αυτό ακριβώς είναι που δεν καταλαβαίνουν τα πολιτικά κόµµατα. Τι κάνει το Κοµµουνιστικό Κόµµα για παράδειγµα µε το κήρυγµα της ανυπακοής; Προσωπικά είχα πάντοτε εξαίρετες σχέσεις µαζί τους, αν και είµαι ιδεολογικά ο αντίπους τους, µπορώ όµως να συνεννοηθώ µαζί τους και να έχουµε µια έντιµη συνεργασία, εκεί όπου σηκώνει βέβαια. Και είµαι τέλος - τέλος ο πρώτος έλληνας πολιτικός που ζήτησε πριν από πολλές δεκαετίες τη νοµιµοποίηση του ΚΚΕ και εκείνος που τους έφερε στην εξουσία το 1989 - 1990, τερµατίζοντας ουσιαστικά την περίοδο του Εµφυλίου. Αλλά το χειρότερο πράγµα που µπορεί να συµβεί σ’ έναν τόπο είναι η αναρχία. Οι νεώτεροι, ο Τσίπρας λόγου χάριν, που προσωπικά µου είναι συµπαθής, του το έχω πει µάλιστα ότι στα πούπουλα γεννήθηκε, στα πούπουλα ανατράφηκε, δεν καταλαβαίνουν ότι µε τις πράξεις αποδοκιµασίας των πολιτικών, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια τους «αγανακτισµένους» πολίτες. ∆εν τους θυµίζει τίποτε αυτό; Την ώρα του πολέµου, την ώρα της ανάγκης για τη σωτηρία του τόπου, γινόµαστε ένα. Μου λένε: «Μα υποστηρίζεις τον Παπανδρέου;». Μα δεν υποστηρίζω τον Παπανδρέου, που βλέπω άλλωστε τις αδυναµίες του. Υποστηρίζω τον τόπο, την Ελλάδα. Ζ.Λ.: Μιλήσαµε όµως µόνο για τα κόµµατα της Αριστεράς. Βλέπουµε ωστόσο αυτή τη στιγµή ότι και η Νέα ∆ηµοκρατία ακολουθεί την ίδια γραµµή, καταστροφολογεί, λέει τα ίδια που λέει και η κυρία Παπαρήγα. ∆εν φαίνεται από πουθενά ένα φως, µια χείρα βοηθείας. Είναι µονίµως όλοι σε µιαν αντίδραση, δηλαδή «να µην βοηθήσουµε τον Παπανδρέου». ∆εν µπορώ να καταλάβω αυτή την άρνηση. Ψήφους µαζεύουν µε τον τρόπο αυτό; Σε µια χώρα που θα έχει καταστραφεί τι να τις κάνουν τις ψήφους; Ποιες ψήφους, ποιο κόµµα;
Κ.Μ.: Κάτι χειρότερο. Η σηµερινή Νέα ∆ηµοκρατία ποντάρει στην αποτυχία, µε την ελπίδα να γίνει πρωθυπουργός ο καινούργιος αρχηγός.
Ζ.Λ.: Σε µια κατεστραµµένη χώρα; Κ.Μ.: Προφανώς. ∆εν το σκέφτεται. Είναι απαράδεκτο, είναι τρελό το γεγονός ότι δεν ψήφισε το Μνηµόνιο. Ηταν µια πράξη έσχατης ανευθυνότητας. Επειτα τι είναι το Μνηµόνιο; Το Μνηµόνιο εκφράζει µια πολιτική που έπρεπε εµείς οι ίδιοι να έχουµε ακολουθήσει µόνοι µας. Στο τέλος τέλος, το Μνηµόνιο δεν είναι τίποτα το αµετακίνητο και το αµετάβλητο. Λέει απλώς ότι πρέπει να περιορίσουµε τις σπατάλες µας και να συµµαζέψουµε τα οικονοµικά µας µέσα στα όρια τα λογικά.
Ζ.Λ.: Με λίγα λόγια να γίνουµε συνειδητοί πολίτες. Τι είναι όµως αυτό που εµποδίζει το ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει; Η σύγκρουσή του µε το βαθύ ΠΑΣΟΚ, µε το παλιό ΠΑΣΟΚ, µε το DNA του, όπως θέλετε ονοµάστε το.
Κ.Μ.: Η εκδίκηση της µοίρας είναι ότι έφερε το ΠΑΣΟΚ να εφαρµόσει µια πολιτική που ήταν αντίθετη Η σηµερινή Νέα ∆ηµοκρατία ποντάρει στην αποτυχία, µε την ελπίδανα γίνει πρωθυπουργός ο καινούργιος αρχηγός προς το DNA του, γιατί το ΠΑΣΟΚ δηµιούργησε το πρόβληµα των ελλειµµάτων. Μια πολιτική αντίθετη προς τις προεκλογικές του επαγγελίες, µε συνέπεια να πρέπει τώρα να πολεµήσει µε τα σπλάχνα του. Βέβαια το ΠΑΣΟΚ δεν είναι το καλύτερο προκειµένου να κάνει αυτή τη δουλειά, είναι όµως από την άλλη µεριά ο µόνος τρόπος για να αντιµετωπίσει η Ελλάδα το πρόβληµα. Γιατί αν έµενε το ΠΑΣΟΚ αντιπολίτευση, θα ήταν τόσο ακραία η αντιπολίτευσή του που θα τα τίναζε όλα στον αέρα. Κατά συνέπεια, αυτή την ώρα, από πρακτικής πολιτικής πλευράς, είναι µια καλή ευκαιρία. Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση γίνεται υπεύθυνο, αλλά αυτό είναι µια φάση. Η επόµενη φάση είναι να δηµιουργηθεί ένα καινούργιο πολιτικό κίνηµα που να µαζέψει όσο γίνεται πιο γρήγορα τις ζωντανές δυνάµεις του τόπου.
Ζ.Λ.: Ο κ. Σαµαράς όµως βγαίνει και λέει ότι θα πτωχεύσουµε ή ότι έχουµε πτωχεύσει. Και σκέφτοµαι, δεν θα ήταν εξυπνάδα αυτή την ώρα, µε µπροστάρη το ΠΑΣΟΚ, να ακολουθεί η Νέα ∆ηµοκρατία, ώσπου να γίνουν κάποιες αλλαγές που µόνο το ΠΑΣΟΚ µπορεί να τις πετύχει και έτσι να έχει και η ίδια η Νέα ∆ηµοκρατία ένα ξεκάθαρο τοπίο µπροστά της; Απλή λογική δεν είναι;
Κ.Μ.: Η απλή λογική είναι αυτή που µας λείπει. Σήµερα οι πολιτικοί έχουµε πάθει µια διαστροφή. Γι’ αυτό θεωρώ ότι το πολιτικό σύστηµα έχει ξεπεραστεί ολόκληρο. Η Νέα ∆ηµοκρατία δεν έχει τίποτα το κοινό µε τη Νέα ∆ηµοκρατία που εγώ ήξερα. Το 40% που άφησα εγώ το 1993, σήµερα κινδυνεύει να πέσει κάτω από το 20%. ∆εν υπάρχει πια Νέα ∆ηµοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ συγκλονίζεται, η Αριστερά είναι τελείως εκτός πραγµατικότητας, δεν µπορεί να παίξει κανέναν ρόλο. Ο ΛΑΟΣ είναι ένα κόµµα που δεν µπορεί σε καµιά περίπτωση να αποτελέσει λύση του ελληνικού προβλήµατος. Χρειάζεται λοιπόν να προετοιµάζεται παράλληλα ένα καινούργιο λαϊκό κίνηµα που θα δώσει στην επόµενη φάση τη δυνατότητα να πετύχουµε την ανόρθωση του τόπου.
Ζ.Λ.: Σε εισαγωγικά το λαϊκό κίνηµα, γιατί είναι σαν να ετοιµάζεται κάτι αντίστοιχο µ’ εκείνο που λέει η κ. Παπαρήγα – «Να δηµιουργήσουµε λαϊκό κίνηµα».
Κ.Μ.: Λαϊκό κίνηµα όχι µε την έννοια της κ. Παπαρήγα, αλλά µε την έννοια της συγκέντρωσης όλων των δυνάµεων.
Ζ.Λ.: Θα ήθελα να µιλήσουµε τώρα για τα µέσα επικοινωνίας, για την τηλεόραση που τρελαίνει τον κόσµο ώστε να µην ξέρει τι του ξηµερώνει, να µην ξέρει τι να πιστέψει και τι να µην πιστέψει. Πού τον πάνε τον ελληνικό λαό, θέλουν να µας τρελάνουν όλους;
Υπάρχουν εκποµπές για το πώς θα καταπολεµήσουµε το άγχος και το άγχος µάς το δηµιουργούν οι ίδιοι που κάνουν τις εκποµπές αυτές.
Κ.Μ.: Τούτο ακριβώς δείχνει την παρακµή της πολιτικής µας ζωής, το ότι δεν υπάρχουν ξεκάθαρες θέσεις και πως ο κόσµος τα έχει χαµένα. Ολες αυτές οι ανοησίες που λέγονται, όλη αυτή η ευκολία και η ασυδοσία ώστε ο καθένας να λέει ό,τι θέλει και να πετάει λάσπη στον άλλον, δηµιουργούν µια πραγµατική ζούγκλα, πέρα από το γεγονός ότι διώχνουν από την πολιτική κάθε σοβαρό άνθρωπο που τρέµει να µπει σε αυτόν τον κλωβό των λεόντων και να τον κατασπαράξουν τα θηρία. Η ευκολία µε την οποία διασύρονται οι άνθρωποι, ο κανιβαλισµός ορισµένες φορές της τηλεόρασης είναι σε τελευταία ανάλυση ευθύνη του πολιτικού κόσµου. Το ελληνικό Σύνταγµα κάνει σαφώς διάκριση ανάµεσα στον γραπτό Τύπο και τα ηλεκτρονικά µέσα µετάδοσης πληροφοριών. Και για µεν τον Τύπο ισχύει απόλυτη ελευθερία, αντίθετα για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση ισχύει το άρθρο που λέει ότι είναι υποχρεωµένα να τηρούν τον κανόνα της αντικειµενικής και ισότιµης µετάδοσης των ειδήσεων. Ζ.Λ.: Εσείς το βλέπετε να γίνεται; Κ.Μ.: Οχι, βέβαια. Ανάµεσα στα άλλα δεινά που περνάµε αυτή την εποχή είναι και η απόλυτη παρακµή των µέσων µαζικής ενηµέρωσης που πάνε να τρελάνουν τον κόσµο. Ωστόσο, ο κόσµος έχει υγιές ένστικτο. Γι’ αυτό πιστεύω ότι αν ο Παπανδρέου αποφασίσει έστω και την ύστατη ώρα να προχωρήσει σε αυτά που λέει και να επιβάλει την άποψή του σε µια κυβέρνηση, που αυτή την ώρα είναι παρωδία κυβέρνησης, ή µάλλον να προχωρήσει σ’ έναν βαθύ ανασχηµατισµό, γιατί υπάρχουν υπουργοί που τον πολεµάνε καθαρά...
Ζ.Λ.: Μα ό,τι και να κάνει, αυτούς που τον πολεµάνε θα τους έχει απέναντί του γιατί είναι µέσα στο κόµµα.
Κ.Μ.: Ας τους έχει. Είναι µια µάχη που πρέπει να δοθεί.
Ζ.Λ.: Μα πώς θα γίνει όταν µέσα στο ίδιο το κόµµα δεν υπάρχουν µόνο υπουργοί που δουλεύουν, όπως ο Λοβέρδος, τον οποίο ειλικρινά συµπονώ...
Κ.Μ.: Εχει ρέψει ο άνθρωπος.
Κ.Μ.: Το τελικό συµπέρασµα είναι ότι την ώρα αυτή χρειάζεται να βοηθήσουµε όλοι την παρούσα κυβέρνηση. Αλλά πρέπει να καταλάβει και ο Παπανδρέου ότι η µοίρα τον έφερε να έχει πολύ µεγάλες υποχρεώσεις. Αν αποφάσιζα εγώ, δεν θα τον έκανα πρωθυπουργό. Εν πάση περιπτώσει όµως, αυτόν έχουµε σήµερα, τιµούµε το αξίωµά του και θέλουµε να βοηθήσουµε τον τόπο μας.
σχόλια