.....Παρλεβουφρανσέ; παρλεβουφρανσέ; -η απάντηση έρχεται και ξαναέρχεται από το δάσος της παιδικής ηλικίας: μακαρόνια φρικασέ και γελάκια. Kαι κάτι καλοκαίρια μετά η αέναη ερώτηση βουλεβουκουσεαβεκμουά. Και πολύ πιο μετά η κόλαση είναι οι (γ)άλλοι- αυτή για όσους ψιλοπεράσανε την πόρτα του ινστιτουτφρανσέ και Σαρτρίσανε μετ' ευτελείας. Η Τζέιν Μπίρκιν να σέρνει το κατοικίδιο γουρουνάκι της, ο άτακτος Σερζ στο μουανονπλί, το γόνατο της Κλαίρης, ο Τζο Ντασέν, η μεσόγειος του Μουστακί, ο τρελλός Πιερό κι ο πιο τρελλός Γκοντάρ , η γραμμή Μαζινό, η Σαρλότ κι η μπανιέρα του Μαρά, οι Βολταίροι κι οι Ουγκώ, ο Ζανβαλζάν, η μαρσεγιέζα, το Μαρίενμπαντ, ο Αντουάν Ντουανέλ, το κουντεπιέ κάποιου που μου άρεσε πολύ, η καμμένη Βαστίλλη στο βλέμμα της Μπεατρίς Νταλ και το ρολόι στο καπηλειό του Χατζιδάκι για κάποιον που θα γινόταν φίρμα στο Παρίσι.....
Αυτά ξεκίνησα να γράφω για τη Γαλλία. Ψιλοανάκατα, σ' έναν αυτιστικό συνειρμό. Κι εκεί ήρθε η Μουσέτ -η σχεδόν Αγία Μουσέτ, η πιο χριστιανική και ταυτόχρονα σαδιστική ταινία του Μπρεσόν.
Το προσωπάκι της σε φευγαλέα λάμψη στα συγκρουόμενα του λούνα παρκ. Μετά πάλι στα ίδια. Όλοι να την προσβάλλουν, όλοι να την διώχνουν, όλοι να την αποπαίρνουν -κάποιος θα τη βιάσει, η μαμά θα πεθάνει.
Είναι κοριτσάκι η Μουσέτ.
Η ζωή είναι σκληρή,
οι άνθρωποι είναι άδικοι
κι η Θεία Χάρις αργεί.
Η Μουσέτ ανέκφραστη κι αθώα θα αποφασίσει την ηρωική έξοδο- ως Μάρτυρας Μουσέτ, πλέον, θα κυλήσει προς το ποτάμι υπό τους ήχους του Μαγκνίφικαντ του Μοντεβέρντι.
Κι εκεί σταμάτησα να γράφω για τη Γαλλία.
(Δεν είχα πια τίποτε να γράψω για τη Γαλλία.)
σχόλια