Το Πείραμα του Θησείου! Και μόνο που το ακούς σου γέννιουνται διάφορες σκέψεις. Χάμστερ, μαϊμούδες, ζουρλομανδύες, ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά κύματα, εξωγήινοι και διάφορα περίεργα όντα που ενδεχομένως να τάραξαν με την παρουσία τους την ήσυχη γειτονιά πριν από περίπου ένα μήνα. Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Τα «πειραματόζωα» ήταν κανονικοί άνθρωποι και οι μελετητές δεν έψαχναν να βρουν το μυστικό της τηλεμεταφοράς αλλά πού βαδίζει η ανθρώπινη επικοινωνία σε σχέση με τις νέες τεχνολογίες που αναπτύσσονται.
Το εργαστήριο Νέων Τεχνολογιών του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών με την επίβλεψη του κ. Μεϊμάρη και αναπληρωτή το Δημήτρη Χαρίτο, σε συνεργασία με το Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών και την εταιρεία ΑΝΚΟ Α.Ε. είναι οι βασικοί παράγοντες του προγράμματος Locunet, μέρος του οποίου αποτελεί το πείραμα του Θησείου. Τι πείραμα ακριβώς; Ένας συγκεκριμένος αριθμός ατόμων εξοπλίστηκε με ένα κινητό που διέθετε έναν ακριβέστατο χάρτη του Θησείου. Το σήμα της συσκευής ενισχυόταν από ένα μηχανισμό GPS που εξασφάλιζε απόλυτη ακρίβεια θέσης και κίνησης και ένα μαγνητοφωνάκι όπου όποιος ήθελε κατέγραφε σκέψεις και αντιδράσεις. Με αυτό τον τρόπο λειτουργούσε από μηδενική βάση ένα σύστημα οπτικού και επικοινωνιακού διεντοπισμού. Δηλαδή με λίγα λόγια ενέταξαν στην κινητή τηλεφωνική επικοινωνία που υφίσταται μέχρι στιγμής το χώρο αλλά και τη φυσική κίνηση.
Πώς; Δημιουργώντας ένα παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού. Το άτομο κινιόταν παράλληλα στο φυσικό χώρο, αλλά αντίστοιχα έπραττε το ίδιο και στον ψηφιακό. Με τη μόνη διαφορά πως όλη η δράση εκτυλισσόταν στον δεύτερο, είτε με τη μορφή μετακίνησης και μεταφοράς ψηφιακών αντικειμένων είτε με την τοποθέτηση ψηφιακών μηνυμάτων. Για παράδειγμα, έβλεπες έναν πραγματικό σκουπιδοτενεκέ μπροστά γεμάτο με πράγματα, στον οποίο όμως ένας άλλος συμμετέχων στην έρευνα σου είχε αφήσει ένα μήνυμα (π.χ. μια φωτογραφία) στον ψηφιακό κόσμο, στον οποίο εσύ κινείσαι μέσω της συσκευής σου. Ουσιαστικά το ψηφιακό περιβάλλον ενίσχυε το πραγματικό, λειτουργώντας όχι μόνο διαμεσολαβητικά αλλά παράλληλα και ταυτισμένα χωροθετικά με αυτό.
Με το Locunet δεν τίθεται θέμα κάποιας πρωτοποριακής εφεύρεσης. Τέτοιου είδους συστήματα υπάρχουν από τις αρχές του 21ου αιώνα και έχουν αρχίσει ήδη να αναπτύσσονται στην αγορά από μεγάλες εταιρείες. Η πρωτοπορία του έγκειται στο γεγονός πως για πρώτη φορά ένα τέτοιο σύστημα στήνεται από επιστήμονες που ως στόχο δεν έχουν να ελέγξουν την ποιότητα της συσκευής αλλά το πώς αυτό επιδρά στον άνθρωπο και στην κοινωνική του δράση. «Μελετήσαμε πώς θα ξεκινήσουν ολόκληρες ομάδες να συνομιλούν με αυτόν τον τρόπο. Εμάς δεν μας ενδιαφέρει η τεχνολογία per se αλλά πώς χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο και με απώτερο στόχο να εξυπηρετήσει το κοινό και όχι κάποια εταιρεία», μας λέει ο κ. Χαρίτος και συνεχίζει, «στο Θησείο εξετάζαμε τη συμπεριφορά όλων και όχι ενός. Πώς δούλευαν σαν ομάδα μεταξύ τους. Μας ενδιαφέρει τι είδους κοινωνική διάδραση παρουσιάζεται με τη χρησιμοποίηση τέτοιων συστημάτων. Είναι απλοϊκό να την κρίνεις με κριτήριο τον άξονα καλού και κακού. Θα είναι και καλή και κακή. Σίγουρα διαφορετική. Θα μπούμε σε λογικές που δεν τις είχαμε μέχρι τώρα. Είναι μια διαφορετική μορφή επικοινωνίας που εύκολα δημιουργούμε αλλά πολύ δύσκολα κατανοούμε».
Καθώς φαίνεται, μιλάμε για μια διαφορετικού τύπου Second Life, όπου εικονικό και πραγματικό συναντιούνται. Μπορείς να διαβάζεις περπατώντας τη LifΟ την ώρα που ο παράλληλος εαυτός σου θα εργάζεται μέσα στην τσέπη σου και στον ψηφιακό κόσμο που παράλληλα θα κινείται με σένα. Δεν θα είναι σταθερός μέσα σ' έναν υπολογιστή, αλλά θα κινείται μαζί σου. Απίθανο; Όχι αν αναλογιστείτε πως μια συσκευή επικοινωνίας όπως το κινητό αναπτύχθηκε σε ελάχιστο χρόνο σε σχέση, ας πούμε, με το αυτοκίνητο. Τώρα το κινητό είναι απαραίτητο. Το κοιτάς ανά πάσα στιγμή άνευ λόγου και αιτίας. Ζεις χωρίς αυτό; Άνετα! Αλλά δεν υπάρχεις για τους άλλους. Ήδη οι νέες γενιές βιώνουν το 3d online gaming από τα 8 τους χρόνια και αντί να συνομιλούν στέλνουν μηνύματα. Είναι πιο εύστροφα και αντιλαμβάνονται σε λιγότερο χρόνο τον γύρω κόσμο. Και πάνω απ' όλα, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας έχουν περισσότερο νεκρό χρόνο (αυτόν που οι παλιές γενιές ονόμαζαν ελεύθερο), και πρέπει να τον γεμίσουν. Αν εσείς δεν τον αντιλαμβάνεστε, κοιτάξτε τον εαυτό σας. Τι κάνει όταν βρίσκεται δέκα λεπτά χωρίς έχει να κάνει τίποτα; Μιλάει στο κινητό. Γιατί; Θέλει υποσυνείδητα να σκοτώσει το νεκρό του χρόνο.
Πολλοί μιλούν για μια νέα μέθοδο παρακολούθησης του ανθρώπου από άνθρωπο. Ισχύει. Αλλά είναι κάτι που συμβαίνει και τώρα. Οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, διατείνεται ο κ. Χαρίτος «μπορούν να μας εντοπίσουν με ελάχιστη, όμως, ακρίβεια μέσα σε ένα χώρο 200-300 μέτρων. Ελπίζουμε πως δεν χρησιμοποιούν αυτή την ιδιότητα τους. Με το GPS μας βρίσκουν ακριβώς. Το πολύ 5 μέτρα να πέσει έξω. Καθοριστικό ρόλο τώρα παίζει η δυνατότητα επιλογής. Να θες να σε βρουν οι 10 άλλοι άνθρωποι της ομάδας σου. Όπως ακριβώς με το Bluetooth, που όποτε θες το ενεργοποιείς. Η τεχνολογία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την εξιδανικεύεις. Πρέπει να την κρίνεις για να γίνεται καλύτερη». Όπως και την εξουσία άλλωστε...
σχόλια