Πέντε album του 2011 που θα ακούω και το 2012

5. Radiohead, The King of Limbs, Nigel Godrich

Οι Radiohead έχουν ένα καλό (κακό): συνδυάζουν την κάθε νέα τους κυκλοφορία και με ένα εύρημα. Free διανομή, free press και διάφορα άλλα. Έτσι συζητιέται πολύ περισσότερο το «περιτύλιγμα» παρά το περιεχόμενο.  Η αλήθεια είναι πως, εκτός από το hit, Lotus Flower, το  The King of Limbs δεν σου έδινε εξαρχής την εντύπωση ότι  μπορεί κανείς να του δώσει μεγαλύτερη σημασία. Θα κουβεντιάζαμε περισσότερο  για τα κόλπα του  Τομ Γιορκ παρά για τη μουσική του, αν δεν διέρρεαν μετά από λίγο καιρό, τα remix που έκαναν οι επίλεκτοι αυτής της παράξενης πλευράς της ηλεκτρονικής σκηνής (Caribou, Four Tet και ΣΙΑ) σε κάθε ένα από τα κομμάτια του album: το TKOL Remix 1234567 δεν μπορεί να «ακουσθεί» σαν κάτι διαφορετικό από τον πρόγονο του και δεν θα υπήρχε χωρίς αυτό (αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι καλύτερο).

4. PJ Harvey, Let England Shake, Island/ Vagrant

Κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους. Η Pj Harvey ασχολείται με βρετανικές πολεμικές ιστορίες και ο πλανήτης τρέμει ότι θα ακούσει άλλη μια πληκτική μελούρα. Αμ δε! Η Πόλι έφτιαξε ένα ήσυχο και καλοστρωμένο άλμπουμ που σάρωσε σε όλες τις μεγάλες λίστες του εξωτερικού.  Μόνο συναίσθημα!

3. Zomby, Dedication, 4AD Records

Δεν ξέρω πολλά για την εξέλιξη του dubstep ούτε για τα δεκάδες νέα παρακλάδια του που μας απασχόλησαν φέτος. Απλά με το που άκουσα τον δίσκο του Zomby, έπαθα το γνωστό ψυχολογικό ταράκουλο που παθαίνει. Αυτό.

2. Gravitysays_i, The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud, Restless Wind

Ελληνικό θαύμα. Είχα ρωτήσει τον Γιώργο Μιχαλόπουλο «γιατί αυτά τα παιδιά γράφουν αυτά τα τεράστια κομμάτια;». Μου απάντησε «επειδή μπορούν». Πολλοί το αποκαλούν ποστ ροκ, εγώ το ονομάζω «βρήκα την υγειά μου». Πρέπει να το άκουσα περισσότερες φορές και από το σήμα ειδήσεων του ΣΚΑΙ.

1. Danger Mouse, Daniele Luppi , Rome, Capitol/ EMI Records

 Ο Danger Mouse (μαζί με τον Caribou) αποτελεί ένα μουσικό φαινόμενο.  Ναι, οκ, είναι περισσότερο παραγωγός πια αλλά το Rome είναι ένα μικρό «κινηματογραφικό» αριστούργημα. Τον Daniele Luppi ομομλογώ πως δεν τον ήξερα τόσο καλά. Η Νορα Τζόουνς και ο Τζακ Γουάιτ στα περισσότερα φωνητικά σε ένα ατμοσφαιρικό παραλήρημα που αν σου κάνει κλικ την πάτησες. Εξάλλου,ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς είναι αυτός που πάτησες το play τις περισσότερες φορές.

* Κάτι ντράβαλα με εμπόδισαν να βγάλω νωρίτερα τις λίστες...