Το ρεπορτάζ του Γιάννη Διαμαντή λέει από καιρό το εξής για την κινηματογραφική μεταφορά του διασημότερου μουσικού site: «Η είδηση για την ταινία που θα έχει ως κεντρικό θέμα το Pitchfork δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, καθώς θα πρέπει να συνηθίσουμε πλέον στην ιδέα της μεταφοράς στην μεγάλη οθόνη των διαδικτυακών φαινομένων της εποχής μας. Το Pitchfork δεν θεωρείται απλά, είναι, το πιο influential μέσο στον χώρο της εναλλακτικής μουσικής καθώς έχει απογειώσει την καριέρα πολλών συγκροτημάτων μεταξύ των οποίων των Arcade Fire, των Deerhunter, των Animal Collective, των Modest Mouse και πολλών άλλων. Μια καλή κριτική από το p4k ισοδυναμεί με καλές πωλήσεις, μεγάλο hype στα blogs και αρκετές περιοδείες. Η ταινία που θα σκηνοθετηθεί από τους αδερφούς Duplass θα έχει ως βασικό θέμα την εκδίκηση μιας μητέρας από έναν κριτικό του Pitchfork που έβαλε άσχημο βαθμό στο άλμπουμ του παιδιού της, και το οποίο μετά σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. (Φήμες μάλιστα θέλουν την Susan Sarandon στον ρόλο της μητέρας..)
Το site του Σικάγο, έχει αναπτυχθεί σε μαζικό βαθμό την τελευταία δεκαετία και πλέον έχει δική του διαδικυακή τηλεόραση στην οποία κατά καιρούς παρουσιάζει νέα features, δικό του φεστιβάλ ενώ είναι curator σε μία από τις σκηνές του Primavera. Το P4K για πολύ καιρό ήταν φημισμένο για το ελιτίστικο και σνομπ ύφος του, καθώς και για το ανελέητο θάψιμο κάποιων άλμπουμ (ποιος ξεχνάει άλλωστε το review για το Shine On των Jet που αντί για κριτική είχε ένα βίντεο με έναν πίθηκο να πίνει τα ίδια του τα ούρα..) Παράλληλα έχει δημιουργήσει ορδές φανατικών οπαδών που κάνουν ευαγγέλιο κάθε best new music καταχώρηση, αλλά και ορκισμένους εχθρούς που δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία ν’ ακούσουν άλμπουμ που έχει πάρει πάνω από 9. Η αλήθεια βέβαια σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι κάπου στην μέση, καθώς είναι δεδομένο ότι πολλά από τα άλμπουμ που προωθεί το Pitchfork δεν αξίζουν καν τα megabytes του σκληρού μας δίσκου, ενώ από την άλλη πλευρά δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι έχει αναδείξει μερικά από τα καλύτερα indie συγκροτήματα της εποχής μας. Βέβαια τα τελευταία χρόνια το Pitchfork έχει φτάσει να θεωρείται θέμα ταμπού (κάπως σαν τους χιπστερ..) αφού πολλοί το απαξιώνουν, αν και στην πραγματικότητα το διαβάζουν ανελλιπώς..|
O γνωστός και μη εξαιρετέος Μάρκος Φράγκος γράφει για την ανάγκη του Pitchfork να είναι πρώτο, ν’ ακολουθεί το τώρα, να αγνοεί το χθες και να είναι και καλά αντι-κορπορατικό.. . «To Pitchfork έχει μετατραπεί σε μία μη-θεσμοποιημένη βίβλο της ανεξάρτητης μουσικής κουλτούρας, επιμένοντας στην μεροληψία, το πάθος και την επιλεκτικότητα μέσα στα χρόνια και επιβεβαιώνοντας τον βαθιά ρομαντικό χαρακτήρα του. Έχει δηλαδή όλα τα απαραίτητα συστατικά ενός e-fanzine. Πιστεύω βαθιά ότι το κοινό του είναι ένα κλειστό λόμπι από εστέτ που αγωνιούν για την θέση τους στην εμπροσθοφυλακή των εξελίξεων. Προτεραιότητα δηλαδή της πλειονότητας των αναγνωστών του δεν είναι η ψύχραιμη και πολύπλευρη μουσική ενημέρωση αλλά η με κάθε τρόπο ανταγωνιστική κούρσα της πρωτιάς: στο μικρόκοσμο του Pitchfork δεν μετράει τόσο αν ένας δίσκος είναι πράγματι σπουδαίος ή όχι αλλά το αν έχεις διαμορφώσει άποψη για αυτόν πριν από τους άλλους αναγνώστες – επισκέπτες. Κάθε χτεσινή μέρα είναι για το Pitchforkένα αχρείαστο παρελθόν. Το τώρα παίζει ρόλο, με έναν κυνικό, αδόμητο και σχεδόν αναίσθητο τρόπο. Άρα λοιπόν, δεν διαμορφώνει σε καμία περίπτωση κουλτούρα, δεν παράγει κανενός είδους εναλλακτικό πολιτισμό, δεν δίνει τροφή στο νου και στα συναισθήματα. Δημιουργεί φανατικούς ψυχαναγκαστικούς τύπους που επιβεβαιώνονται μόνο με το αν προλάβουν να μιλήσουν στην παρέα τους για τον Weekend πριν απο οποιονδήποτε άλλον. Αυτό είναι το γαλόνι τους με μία διεστραμμένη αίσθηση ανταγωνιστικότητας. Ωστόσο, τα κείμενα, οι επιλογές της ενημέρωσης που προσφέρει και το συνολικό υλικό του συνολικά δεν είναι για πέταμα – υπάρχουν κατακλυσμιαία πάθη εκεί μέσα. Ωστόσο απέχουν έτη φωτός από κάθε έννοια επαγγελματισμού. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, το Pitchfork εκμεταλλεύεται κάποιες ακραίες εκρήξεις ερασιτεχνισμού στα κείμενά του για να αποδείξει το αντι-κορπορατικό προφίλ του. Είναι μία πολύ μικρή πτυχή του πρίσματος της μουσικής ενημέρωσης, αξίζει να το διαβάζει κανείς πού και πού για το πάθος του αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί αυτό να μεταφραστεί σε κύρος. Το κύρος δεν κερδίζεται με κραυγές εκρήξεων αδρεναλίνης. Έχουν όμως κι αυτές την πλάκα τους. Ως εκεί.»
Ο Παναγιώτης Χριστόπουλος προτιμά να διαβάζεις τα blogs και τα tweets αυτών που ασχολούνται με το site παρά το ίδιο: Αφάνταστα ενημερωμένο ή ανιδιοτελής δημιουργός ειδήσεων γύρω από μια κλίκα που το ίδιο αναπτύσσει και προστατεύει; Ελάχιστη σημασία έχει τι από τα δύο είναι περισσότερο το Πίτσφορκ. Αυτό που μετράει είναι πώς δεν γίνεσαι "κάτι" σήμερα στην indie σκηνή, αν δεν σου χαϊδέψει προστατευτικά το κεφαλάκι. H υπεροχή του πάντως στην επικαιρότητα έχει καταστροφικά αποτελέσματα στις δισκοκριτικές του (και στην κρίση όσων τις διαβάζουν ως Βίβλο). Είτε γιατί θέλει να προμοτάρει κάτι (κάποτε για "προστασία", άλλες φορές από δηθενιά και βαυκαλισμό ότι προκαλεί τάσεις), είτε γιατί θέλει να κράξει κάτι άλλο (συνήθως "εμπορικό", συχνά όμως κι από ζήλεια που πρόλαβαν να το εκθειάσουν πρώτοι κάποιοι άλλοι), βαθμολογεί ασυνάρτητα, συνοδεύοντας τα δεκαδικά του νούμερα από μια μακροσκελή, ανούσια κριτική που κανείς δεν αντέχει να διαβάσει ως το τέλος. Η πληροφορία σήμερα είναι τόσο πολλή, που από το να τρώω χρόνο, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω το σκεπτικό του πίσω από κάθε 8.7 ή 4.2, προτιμώ να διαβάζω τα blogs και τα tweets ανθρώπων που έχουν αφιερωθεί στη μελέτη του Πίτσφορκ. Αν όλοι τους συμφωνούν πως ένα νέο εύρημά του είναι όντως αριστούργημα, δεν παραλείπω να το ακούσω. Αν μαλώνουν μεταξύ τους, σπεύδω! Αν όμως το ξεπεράσουν οι μισοί ασχολίαστο, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Για τα πιο "εμπορικά", προτιμώ πάντως κατ΄ευθείαν το Pop Matters και το Paste.
Ο Μάκης Παπασημακόπουλος πίστευε πως η «Πηρούνα» θα έχει βίαια μουσικά ένστικτα αλλά έπεσε πάνω στις «αγαπημένες» του κολεγιακές μπλούζες.. :Όταν μου είπαν πρώτη φορά για το πίτσφορκ (τότε που κοιμόμουν ακόμα στο τιμόνι και έπεφτα πάνω σε σταματημένα λεωφορεία, ωραίες εποχές), θυμάμαι ακριβώς τι έκανα. Διάβαζα το τελευταίο τεύχος του Φανγκόρια και στο άκουσμα ότι υπήρχε σάητ που λεγόσαντο Πηρούνα, το μυαλό μου έκανε πυροτεχνήματα, αστρόσκονη γιόμισε τα μάτια μου και τέτοια.
Για να λέγεται Πηρούνα ο διάολος, δεν μπορεί είπα, θα έχει εκεί γκαγκάνια, γκαγκαούγκες, κλαπατσίμπανα, αίματα στους ντίτζιταλ τοίχους και μουσικές προτάσεις που θα σου αλλάζουν τα συκώτια και θα σου βάνουν στην θέση τους ζελέ. Πόσο έξω έπεφτα. Διότι το πίτσφορκ ήταν και παραμένει το απόλυτο μουσικό σάιτ των επονομαζόμενων τριφτοπήγουνων. Αυτουνούς δηλαδή τους σχολαστικά μελετηρούς τρεντονόμους της μουζίκας για τους οποίους ένας δίσκος δεν φτάνει να είναι απλά καλός. Πρέπει να είναι καλός μέσω μιας λεπτομερέστατης περιγραφής που βασικό σκοπό έχει να τους κάνει να ξεχάσουν ότι μόλις τελειώσουν την εν λόγω περιγραφή, το μυαλό τους θα στοκάρει πάλι από τις ανάμνησεις του σχολικού προαυλίου, τότε που ο σβέρκος του κοκκινοφωσφώριζε από την φάπα την ανοιχτοχέρα και τα λοιπά όμορφα.
Τι να λέμε κυρίαι και κύριοι, μιλάμε για την Πηρούνα που είχε θάψει τον πρώτο δίσκο των Αρ Γουέπονζ (λόγος από μόνος τους να εκτελεστούν όλοι οι εμπλεκόμενοι με σκουριασμένο σουγιά) και έχει για ένα δύο των 00ς, Ραδιοκέφαλους και Αρκέηντ Φάηερ. Εκεί τραβάς σύνορο και λες από εδώ και πέρα βάνω πύργους με πολυβόλα. Μείνε εσύ από την άλληνα την μεριά.
Γιατί με σάιτ που δοξάζει Αρκέηντ Φάγερ και Τζέμις Μπλέηκ και Σουφγιαστήβεν και Μπον Ίβερ και Άνιμαλ Κολέκτιβ και όλα τα λοιπά παράγωγα της κατηγορίας «καλά παιδιά με μπλούζα κολεγιακή», είσαι από εκείθε ή από εδώθε. Στην μέση δεν γίνεται.
Άσε που ποτέ δεν χώνεψα τους τριφτοπήγουνους. Ξέρεις τώρα, αυτούς που τους ρωτάς για έναν καλλιτέχνη, τρίβουν πηγούνι, κοιτάνε κάπου αόριστα και αρχίζουν πρόταση με το περίφημο «χμμμ, ναι, κοίτα να δεις».
Καλά άστο, πάω εγώ.»
Όπως τελειώνει κάθε «σοβαρή» πολιτική εκπομπή θα πω το εξής:
Τα συμπεράσματα δικά σας…
σχόλια