Στα ‘70s αρχίζει πια να αναπτύσσεται για τα καλά η ιδέα της «παραθεριστικής κατοικίας» εντός της Αττικής. Από τη μία έχουμε το Zoύμπερι, τη Νέα Μάκρη, το Μάτι και τη Ραφήνα. Από την άλλη είναι η Βούλα, η Γλυφάδα, η Βουλιαγμένη, η Βάρκιζα και το περίφημο εξωτικό Καβούρι (εδώ, σύμφωνα με τις ελληνικές ταινίες του '70, πήγαιναν όλοι οι Αμερικανοί κατάσκοποι), ενώ περίπου την ίδια εποχή αναπτύσσεται και η Λούτσα ως περιοχή παραθερισμού για ανθρώπους με πιο χαμηλά εισοδήματα. Αυτές οι κατοικίες, πότε άσπρες και νησιώτικες, πότε πέτρινες ακόμα και ως μοντέρνες πολυκατοικίες, πνιγμένες στις μπουκαμβίλιες, με κήπο γεμάτο γκαζόν και τριανταφυλλιές, υπάρχουν ακόμα - αν και πλέον σπάνια λειτουργούν ως εξοχικά.
Η αγορά παραθεριστικής κατοικίας, εξάλλου, θεωρείται πλέον νεκρή στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής, μιας και περιοχές, όπου παλιότερα υπήρχαν μόνο εξοχικές κατοικίες, τώρα έχουν μόνιμους κατοίκους - ας όψεται η Αττική Οδός και το ξεχείλωμα της Αθήνας. Όπως και να ‘χει πάντως, τις περισσότερες φορές αισθάνεται κανείς μια νοσταλγία όταν βλέπει αυτά τα σπίτια. Νομίζει ότι βλέπει ελληνική ταινία του '70: η Μαρία Δημητριάδη τραγουδάει «Σ' αναζητώ, μες στην πόλη να σε βρω», ο Άγγελος Αντωνόπουλος χαζεύει το πέλαγο ντυμένος με καμπαρντίνα μέσα στο κατακαλόκαιρο και η Έλενα Ναθαναήλ περπατάει με ένα μακρύ φόρεμα στην αμμουδιά με φόντο το ηλιοβασίλεμα.
σχόλια