Τα Ημερολόγια του Ρενέ Ρετζέπι καταγράφουν με ωμότητα τα βάσανα της δημιουργικότητας και τη μαύρη τρύπα της επιτυχίας (τουλάχιστον το πρώτο τους κεφάλαιο)
Διάβασα κλεφτά το πρώτο κεφάλαιο από τα Ημερολόγια του Ρενέ Ρετζέπι (του Noma), που τα είχε παρατήσει στο τραπέζι ο Μ... Έπαθα τη πλάκα μου. Περιέγραφε τα βάσανά μου, καταλεπτώς- προφανώς γιατί η δημιουργία, τελικά, τραβάει τα ίδια ζόρια, είτε σε ένα εστιατόριο είτε σε μια εφημερίδα.
Τι κάνεις για να εμφυσάς πνοή στην ομάδα, τι κάνεις με τον αδύναμο κρίκο που λουφάρει και χαλάει τη μαγιονέζα, την οικογένεια που γκρινιάζει ότι την παραμελείς, το τέρας της επιτυχίας που σε αποκοιμίζει και τσακίζει την τόλμη σου.
Επειδή δεν διεκδικεί τη λογοτεχνία, έχει αυτό που απουσιάζει από πολλή λογοτεχνία: νεύρο, ακρίβεια και μια αίσθηση επείγοντος, επειδή έχουμε και δουλειά να κάνουμε.
Ένας σεφ να με εμπνεύσει; Ομολογώ δεν το περίμενα (τους θεωρώ βαρετούς και κωλόπαιδα τους περισσότερους)
Να τι λέει για την επιτυχία (ή μάλλον εναντίον της επιτυχίας, η οποία επανέρχεται διαρκώς στα λόγια του ως μέλι και ως Νέμεσις):
σχόλια