Από πάντα μου άρεσαν πολλά και διαφορετικά πράγματα.
Η αρχική ιδέα για την στήλη "Τα Μπλε Τετράδια" ήταν πολλές, και απλώνονταν σε μικρές διαφορετικές ιστορίες, σαν ημερολόγιο που δεν είχε σειρά.
Σκόρπια και μόνα τους μπορεί και να χανόταν, όπως όταν μπερδεύεσαι και δεν ξέρεις που να κοιτάξεις.
Δεν ήξερα πως να τα βάλω σε σειρά και για μέρες σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε να γίνει.
Μετά θυμήθηκα την λογική που στήναμε τις αφίσες για τα πρώτα πάρτυ που κάναμε σαν can you Relate?.
Κάθε φορά ένα διαφορετικό πρόσωπο και από πάνω το can you Relate?.
Όλοι χωράνε, όλα ταιριάζουν.
Τώρα που έπρεπε να βρεθεί πάλι κάτι που θα αγκαλιάσει όλα αυτά, χωρίς να φαίνονται απαραίτητα ξένα, ήρθε από μόνο του σαν απάντηση.
Από ένα παλιότερο τραγούδι που δεν ήξερα και ο Shit Robot νομίζοντας πως εμπνέυστηκα από αυτό, μου είπε πόσο χάρηκε, αφού το είχε για καιρό στα set του.
Πράγματα που αρέσουν στους φίλους μου, άλλα που αρέσουν σε μένα και κάποια που ανακαλύπτω μόλις.
"When We Were Young"
Η συλλογή από αυτές τις φωτογραφίες ξεκίνησε το 1978, λίγο μετά την απόφαση του Derek Ridgers, να ασχοληθεί επαγγελματικά πια με την φωτογραφία. Μέχρι τότε δουλευε σαν art director σε μια διαφημιστική και ένας από τους πελάτες ήταν μία εταιρία φωτογραφικών μηχανών, από όπου και πήρε την πρώτη του μηχανή δοκιμάζοντας τις πρώτες του λήψεις, σε συναυλίες punk συγκροτημάτων.
Η αγάπη του για την μουσική και τα κινήματα εκείνης της περιόδου σε συνδιασμό με την ικανότητα του για φωτογραφία, είχαν ως αποτέλεσμα να είναι παντού την κατάλληλη στιγμή.
Από τις punk βραδυές στο Hammermith Palais και τα διάσημα Bowie Night's at Billy's μέχρι τις φωτογραφίες που αργότερα συμπλήρωσαν το βιβλίο του "Skinheads" και την κάρτα του Morrissey για την άδεια της φωτογραφίας που χρησιμοποίησε κατά την διάρκεια της περιοδείας του "Your Arsenal".
Στο "When We Were Young" βρίσκονται όλα αυτά, μαζί με την ιστορία των νέων στους δρόμους του Λονδίνου, την περίοδο που τα club μοίαζαν με κολάζ που άλλαζε την αντίληψη για μουσική και μόδα, και στόχος ήταν να μην δείχνεις συνηθισμένος. Μια δεκαετία γεμάτη από κοστούμια και κραγιόν, εκεί που φωτογραφίες των Boy George, Steve Strange και Martin Degville τα χρόνια που ήταν απλώς θαμώνες, μπερδέυονται με πορτραίτα ανθρώπων που έκρυβαν τα πάντα πίσω από τις μοναδικές τους εμφανίσεις, αφήνοντας σαν αλήθεια τα σχέδια του make up και τα βαμμένα τους μαλλιά.
Νομίζω πως αυτό ακριβώς κατάφερε ο Derek Ridgers φωτογραφίζοντας όλη αυτή την περίοδο. Να βρει την αλήθεια στα μάτια και τις πόζες αυτών των νέων σαν κάτι απλό, όταν ο τρόπος που τον κοιτούσαν έλεγε το αντίθετο, και αυτός ο συνδιασμός έφερε ένα υπέροχο ημερολόγιο που κλείνει μέσα του μια δεκαετία που τέλειωσε οριστικά όπως πιστεύει ο ίδιος με το κλείσιμο του Taboo του Leigh Bowery.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με την έκθεση που είχε τον ίδιο τίτλο, στο Brighton Museum.
σχόλια