Αύριο το lifo.gr εγκαινιάζει το weekendLIFO, σαββατοκύριακα δηλαδή που όσοι γράφουμε στο site θα ανεβάζουμε ποστ που θα έχουν να κάνουν με τον εκάστοτε κεντρικό θεματικό άξονα που θα γνωστοποιείται λίγες μέρες πριν.
Ξεκινάμε αυτό το σαββατοκύριακο αφιερωνοντάς το στην Μαλβίνα η οποία πριν 9 χρόνια, τέτοιο καιρό, μας άφησε χωρίς να μπορέσει να χαρεί τη γιορτή της ζωής μέχρι το τέλος.
Ξαναδιάβασα ένα κειμενό της τις προάλλες με τον τίτλο Βλέπει Τσόντα ο Πρόεδρος; με αφορμή τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο (που πρωτοδημοσιεύτηκε στο 01 το 1995) και στο οποίο τον περνάει γενεές 14. Ίσως να στάθηκε λίγο άδικη μαζί του άν κρίνουμε με στενά δημοσιογραφίσια κριτήρια (από αυτά που ο Γιώργος Παπαχρήστος και ο Γιώργος Λακόπουλος ξεζούμισαν μέχρι πυθωνικής ανατινάξεως χτίζοντας ανιδιοτελείς ΔΟΛικές καριέρες;-) αλλά έχω την αίσθηση πως σωστά εντόπισε αυτό το σαράκι που μετέπειτα θα γινόταν καθεστώς στη δημόσια σφαίρα.
Οι μέχρι πρότινος μη προνομιούχοι μικροαστοί είχαν αρχίσει στις αρχές των 90ς να μεταλλάσονται σε ευδαίμονες του μεσαίου χώρου που ναι μεν νοσταλγούσαν ακόμα τη λαϊκή ιδρωτίλα του χαγιατιού που μεγάλωσαν αλλά τώρα είχαν αποφασίσει πως θα αντιμετωπίσουν τη ζωή τους ως επιληπτικό καταναλωτικό επεισόδιο ενορχηστρωμένο από τη διαφήμιση και τα μίντια.
Η μέχρι τότε μικροαστικοτήτα τους θα λουστραριζόταν, θα ξαναπακεταριζόταν και θα προσπαθούσε να χαρεί τη γιορτή των δανεικών με συμπεριφορές παλιμπαιδικές, αμοράλ και όσο το δυνατόν πιο κορέκτ. Τι τους ένωσε; Το γεγονός πως νόμιζαν πως είχαν.
Δεν είχε απολύτως άδικο λοιπόν η Μαλβίνα αν το σκεφτείς:-)
Βλέπει Τσόντα ο Πρόεδρος;
Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν, γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί "ένα ίσον κανένα". Ή τρία αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: "Πως ξέπεσες έτσι;"
Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα που βρήκε την πεμπτουσία της στο πρόσωπο του προέδρου. Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δεν δίναι τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.
Ο Μικροαστός δεν θέλει μπλεξίματα. Γι' αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς."
σχόλια