Τις (δεν) πταίει;

«Οι δούλοι λαοί κυμαίνονται μεταξύ ανοχής της αυθαιρεσίας και συνωμοσίας. Ίδιον των ελευθέρων λαών είναι δι’ ειρηνικών μέσων να επιβάλλωσιν εις τους άρχοντας τον προς αυτούς σεβασμόν».

Χαρίλαος Τρικούπης
 «Τίς πταίει;» (1874).

Όκευ, εντάξει, γιγνώσκομεν πλέον ποίοι πταίνε, πολιτικοί, συμφέροντα και το γρουσούζικον ελληνικόν κράτος.

Εκ της ατόπου απαγωγής και του αμπεμπαμπλόμ ευρίσκομεν συνεπώς ποίος δεν πταίει.

• Ο δημοσιοτρουπώνων και ο συμβασιοαπαιτών, ο της αναπόσπαστης τυρόπιτας λειτουργός και ο φραπεδοϋπάλληλος, ο μιζοαρπάρχτρας ο ανωφελής και ο του περάστεδίπλακαιαργότερα προφέσιοναλ, ο συνδικαλιζόμενος ντουντουκοφιλόσοφος, ο διατριβών εν ταις αναρωτικαίς και ο καπουπεταχτηκόβιος.

• Ο κομιτατζής ο προεκλογικός και ο χειροκροτηματίας, ο των φοιτητικών παρατάξεων δημογέροντας με τα ιτινεράρια εν Μυκόνω, ο των συγκεντρώσεων σημαιάκια κραδαίνων και ο των ολιγίστων αποθεωτής, ο βυσματοϊδεολόγος, ο αριστεροκαμικάζι ο παρασιτικός και ο εκ του ασφαλούς κομματορεβολουσιονάριος.

• Ο χωρίς κανένα ενδιαφέρον άνθρωπος, ο Παπαδοπουλοθεατής εν Σαββάτω, ο μπαφοπίνων και παίζων πρό, ο επιστήμων του Στοιχήματος  και ο μάγιστρος των Σοφών του Κίνο, ο που την εφημερίδα γνωρίζει ως τζαμοσκουπίζουσα πατσαβούρα και ο που την  Ακρόπολη μόνο εκ του μακρόθεν θωρεί, ο που ακούει βιβλίο και σηκώνεται η τρίχα του και ο που μετατισπανελλήνιεστασιχάθηκε, ο πολυιντελεκτουάλας, ήτοι ο πολυπτυχιούχος ο ελλιπομαθής, ο αντιοπερατικώς εμβόλιασθείς μην του επιτεθεί καμία Τραβιάτα, ο που βλέπει μουσείο κι αλλάζει πεζοδρόμιο και ο αποκαλών τους Σφακιανάκηδες καλλιτέχνες, αυτός ο ηλίθιος ο μικρός ο μέγας.

• Ο του μαχαλά μαφιόζος, ο αντίχριστος εκκλησιομανής και ο τον πλησίον βλάπτων, ο που θα σου βγάλει σάπια και θα σου χρεώσει τη χωριάτικη για καρπάτσο, ο που θα σου κλέψει τη θέση στάθμευσης, και ο που θα φέρει τα σκουπίδια του στην πόρτα σου, ο ανάδελφος φοροδιαφεύγων και ο διδάκτωρ της κομπίνας, ο φακελακαποδέκτης και ο που τις αποδείξεις έκανε γαργάρα, ο απατεών καταπατητής και ο αδηφάγος λέρας.

• Ο ένοχος σιωπηλός, ο αφανής δειλός, ο αδρανής δίκαιος, ο γιατίνασχοληθώεγω, ο πουδενείπε τίποτα προϊστάμενος, ο που διοχέτευσε το της δημιουργικότητάς του όλον στο τρίπτυχο γιατρός-δικηγόρος-αρχιτέκτονας (που προσυπέγραφαν όλες του οι θειές), ο ηθελημένα μίζερος και ο που-ο-κόσμος-τάχα-του-χρωστάει-για-την-προσωπική-του-πτώχευση, ο που δεν προσπάθησε να αλλάξει τίποτα και ο με τις παγιωμένες και ακλόνητες απόψεις, ο πρώτα τον κώλο μου και ο κάτσεναδούμεπρώτα.

    Εσύ κι εγώ που πάντα ξέραμε, εγώ κι εσύ που τίποτα ποτέ δεν κάναμε.

Τα παραπάνω σπουδαία τεκμήρια του 19^ου αιώνος ανθολογήθηκαν από τη συλλογή της «Πλειάδος» (http://xantho.lis.upatras.gr/pleias/). Για την κωμωδία του Αγησιλάου Βουτυρά «Τις πταίει» (1880) βλ. http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/5/1/5/metadata-265-0000247.tkl