Έχουμε πολύ ταξιδέψει το σώμα σου κι εγώ

Γιάννης Βαρβέρης

Πριν λίγες μέρες φωτογράφησα μια από τις πρόβες της Πρώτης Ύλης, της παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου  που παίζεται αυτόν το καιρό στη Πειραιώς 260.

Βαριέμαι φρικτά την στεγνή (και στυγνή;-) ρεπορταζιακή αποτύπωση ως φωτογράφος. Έχω την ανάγκη  να δημιουργώ ένα κέλυφος ατμόσφαιρας που να  προσπαθεί να συνομιλήσει με το θέμα.

Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί στον φωτογραφικό χορό χρειάζεται απαραιτήτως η αμφίδρομη επικοινωνία:-).  Ο Δημήτρης μου την χάρισε απλόχερα και τον ευχαριστώ.

Δείτε αυτές τις φωτογραφίες.
Λένε το δικό τους (στατικό) τραγούδι για την Πρώτη Ύλη
(με μαέστρο τον Δημήτρη βέβαια) και αποτυπώνουν κάτι από το ασημένιο φως αυτής της παράστασης με το θραυσματικό τρόπο που η φωτογραφία ως τέχνη έχει ως κύριο της χαρακτηριστικό.

Για ένα Σώμα που το Βλέμμα είναι το Μονοπάτι του.

(η παράσταση συνεχίζεται μέχρι τις 14 Ιουλίου)

Αυτό είναι ένα έργο που προσπαθεί με τα
λιγότερα δυνατά μέσα να ολοκληρώσει την ύπαρξή του.

Υιοθέτησα τη μυθολογία ενός εργαστηρίου στο οποίο
ο δημιουργός αναμετριέται με το δημιούργημά του.

Η αγωνία για την μεταστοιχείωση της ύλης
δεν είναι βέβαια καημός μόνο του μάστορα.

Το ανθρώπινο σώμα εδώ χρησιμοποιείται σαν πεδίο μάχης.

Επιχειρώ να το διασπάσω και να το ξανασυνθέσω,

αποκαλύπτοντας ζητήματα για το
μυστήριο της ύπαρξης που με απασχολούv.

Ο διάλογος του ντυμένου με το γυμνό
γονιμοποιεί την οπτική φαντασία.

Ήθελα τα σώματα στο ίδιο μέγεθος και φύλο

για να κρατήσω πάντα ανοιχτό το αν πρόκειται για δύο ή ένα.

Ήθελα το γυμνό, απαλλαγμένο από την ενοχή της γύμνιας

και από το ναρκισσισμό της επίγνωσης του ερωτισμού.

Ένα γυμνό προχριστιανικό, αν και η επί σκηνής περιπέτειά του

ανακαλεί συχνά θρησκευτικές εικόνες.

Το γυμνό ανδρικό σώμα είναι ένα αίνιγμα.

Από την εικόνα του πατέρα μου στο ντους,

τους εσταυρωμένους του Θεοτοκόπουλου που αντέγραφα
από την εγκυκλοπαίδεια στα μαθητικά μου χρόνια,

ως τη Σχολή Καλών Τεχνών όπου το σώμα στεκόταν γυμνό

ανάμεσα σε εμάς τους ντυμένους.

Εμείς το μετρούσαμε,

το αποκωδικοποιούσαμε

για να το αποτυπώσουμε.

Έχει για μένα σημασία και η μέτρηση και η θυσία και η κάθαρση.

Η αλληλουχία των σωματικών συσχετισμών οδήγησε τις πρόβες

σε εικόνες που αναμετριόνταν με ένα κλασικό ελληνικό παρελθόν

και έτσι τέθηκε το θέμα της διασταύρωσης του έργου με τη συγκυρία της τραυματισμένης εθνικής ταυτότητας.

Τα κομματιασμένα μέλη των σωμάτων

μας διασκεδάζουν κάνοντας τα θραύσματα των αγαλμάτων,

αλλά προσγειώνονται στην πρακτική συνθήκη της αναπηρίας

και αναζητούν επανασύνθεση για να
επιτευχθεί ένας νέος κοινός βηματισμός.

Το βήμα προς τα εμπρός διατρέχει ολόκληρο το έργο.

Aυτός ο τελικός βηματισμός, μέσα στην σωματική του
δυσκολία, αποκαλύπτει ένα ζαβό ζεϊμπέκικο.

Έτσι ο καημός του έργου πήρε κι ένα πολιτικό χρώμα.

Ελπίζω βέβαια σε ένα έργο ευρύχωρο.

Στην πορεία της έρευνάς μου,

οι τέχνες που αγαπώ και η ιστορία τους έκαναν την εμφάνισή τους.

Στο πάρτι των συνειρμών της ΠΡΩΤΗΣ ΥΛΗΣ,

εκτός από τις μετόπες και τα κλασικά ανάγλυφα,

πήρε το μάτι μου τον Bacon, τον Τσαρούχη, τον Malevich, τον Dalí, τον Mantegna, τον Jacques Tati, τον Xavier Le Roy και τον Tex Avery ανάμεσα στο πλήθος των καλεσμένων.

Χάρηκα πολύ που τους είδα.

Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι κλασικά, και αν προσπαθώ να τα συνθέσω με τρόπους παράδοξους είναι μάλλον για να τα επαληθεύσω, παρά για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Υπ' αυτήν την έννοια, η ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ,
αν και δεν μοιάζει,
είναι νομίζω συγγενής της Μήδειας.

Αναζητώ την ελαφράδα στην οριζόντια αφήγηση της
παράστασης για να βαθύνω την κάθετη βουτιά στο θέμα.

Όταν πετυχαίνει η ερμηνεία και το έργο μοιάζει
με κωμωδία, η δουλειά γίνεται καλύτερα.

Eρμηνευτικά εργαζόμαστε πάνω στην αίσθηση
ότι είμαστε οι δυο μας μόνοι σε αυτό το εργαστήριο.

Kάθε τόσο, απευθυνόμαστε σε θεατές
που φανταζόμαστε ότι υπάρχουν.

Οι θεατές φαντάζονται ότι παρακολουθούν τις δοκιμές μας κρυφά και ίσως νιώσουν ότι κλέβoυν εικόνες από μία παράσταση που θα συμβεί αλλού.

Επιχειρώ να χτίσω δηλαδή μία συμφωνία θεατών και ερμηνευτών για την κοινή μας συνάντηση σε έναν φαντασιακό χώρο μιας παράστασης, αλλά όχι της τωρινής.

Προσπαθώ να φτιάξω μια κατάσταση που να πιστεύει κανείς ότι είναι παρών τη στιγμή που μια ιδέα γεννιέται. Στόχος η διατήρηση της φαντασίας στην υψηλότερη δυνατή εγρήγορση.

Oι ταχυδακτυλουργίες του έργου επιχειρούνται μέσα στο άπλετο φως.

Προτείνεται με επιμονή η διεύρυνση της παρατηρητικότητας του βλέμματος έτσι ώστε να απολαύσει ο θεατής την εθελούσια παράδοσή του στην οπτική απάτη. Ο κιμάς δηλαδή κόπτεται παρουσία του πελάτου.

Αυτή η αισθητική απόφαση είναι ηθικής τάξεως.
Και αν τα λέω όλα αυτά είναι επειδή πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από την πρώτη παρουσίαση του έργου, και αδιάκοπα δουλεύοντάς το, κατανοώ καθαρότερα τους προβληματισμούς μου και νομιμοποιούμαι να τους μοιραστώ χωρίς να υπονοώ ότι τα στοιχήματα έχουν κερδηθεί.

Προτείνω και φέτος την ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ για απόλαυση και συζήτηση.

Έργο που φιλοδοξεί να είναι όχι φτωχό κατ' επίφαση,
αλλά πλούσιο με το τίποτα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

[INFO*]

Πρώτη Ύλη

Α' Κύκλος:

1-23 Ιουνίου (Εκτός Δε, Τρ, Τε)

Β' Κύκλος:

27 Ιουνίου -14 Ιουλίου

(Εκτός Δε, Τρ, Τε), 21:00 Πειραιώς 260, Κτίριο Α

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Ηχητικός σχεδιασμός
Κώστας Μιχόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη – Διεύθυνση καλλιτεχνικής παραγωγής
Τίνα Παπανικολάου

Βοηθός σκηνοθέτη –Διεύθυνση σκηνής
Ντίνος Νικολάου

Διεύθυνση προβών
Παυλίνα Ανδριοπούλου

Βοηθός σκηνογράφου
Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

Με τους Μιχάλη Θεοφάνους & Δημήτρη Παπαϊωάννου

Διάρκεια
80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων
Κανονικό: 25€
Μειωμένο: 20€
Φοιτητικό / άνω των 65: 15€
Ανέργων: 5€
ΑΜΕΑ: 5€

http://www.greekfestival.gr/gr/event331-dimitris-papa-wannoy.htm