Το Τρεχαντήρι
Είναι η πρώτη φορά που κάνω upload ένα τραγούδι στο ίντερνετ, αλλά θεωρούσα αμαρτία να μην υπάρχει αυτό το αριστούργημα -ένα από τα πιο πικρά πράγματα που έχουν γραφτεί στα ελληνικά.
Είναι του Αττίκ και το τραγουδάει ο μέγιστος μάλλον 'Ελληνας τενόρος, ο Νίκος Μοσχονάς. Δεν γράφεται σχεδόν τίποτα γι αυτόν στο ίντερνετ, πέραν του ότι ήταν πριν ταχυδρομικός υπάλληλος μέχρι που μετανάστευσε και διέπρεψε στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης και τη Σκάλα του Μιλάνου -στοιχεία που δεν ξέρω αν είναι ακριβή.
Ξέρω ότι σε ένα τυχάρπαστο cd με τραγούδια του Αττίκ υπήρχε κι αυτό, με την ένδειξη Single version (!). Δεν υπήρχε ούτε στο Youtube ούτε στα torrents, πράγμα που πρόσθεσε στην φαντασιωτική του δύναμη.
Πολλές φορές σκέφτηκα, ότι ακόμα και το τελευταίο σκουπίδι έχει βρει τη θέση του στη ψηφιακή χαλαλοή, ενώ σε αυτό το λεπτότατο πραγματάκι κανείς δεν χαλάλισε λίγα kbytes.
Είναι σοκαριστικό πώς ένα μελοδραματικό τραγούδι, ένα αιώνα μετά, αντέχει ακριβώς επειδή έχει κάτι που από το μελόδραμα απουσιάζει: μέτρο! Η εισαγωγή με τα βιολιά είναι σαν αέρας που φουσκώνει τα πανιά τόσο όσο, η φωνή απλώνεται αλλά δεν λιγώνει, δεν αυτοθαυμάζεται. Τα λόγια, ειδικά αν αφαιρέσεις κάποια γρέζια του συρμού, είναι σαν τραγουδάκι του Βιζυηνού, λεπτότατης μελαγχολίας. Με το βασικό πάντα πάτερν: ερωτικό πένθος, απόσυρση στο γενέθλιο τόπο, αποθεραπεία στη μόνωση της φύσης και ένα μήνυμα από τον έξω κόσμο που ξύνει την πληγή.
Αυτό το πάτερν, όπως κι αν εκφράζεται, είναι το πράγμα που με συγκινεί περισσότερο από όλα (τρέχα γύρευε γιατί): στις Δεσποινίδες του Βίλκο, τον Όζου, Το μυστικό μου λουλούδι, τις Χαμένες Ψευδαισθήσεις κ.ο.κ. Η ηττημένη επιστροφή στο χωριό, για να γλύψεις τις πληγές σου.
Μην επεκταθώ και λερωθούμε.
σχόλια