Μια κουβέντα του διευθυντή του Dazed and Confuzed στους Financial Times πριν λίγες βδομάδες, δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Τον ρώτησαν αν έχει σελίδα στο Facebook -κι αυτός, με τον αλαζονικό του τρόπο, απάντησε (περίπου): "Σιγά μην έχω! Αρνούμαι να προσφέρω τον κόσμο μου, το προϊόν της σκέψης μου και τη περιεχόμενό μου σε κάποιον που τα διαχειρίζεται αδιαφανώς και πλουτίζει χωρίς να με αποζημιώνει κάπως".
"People are obsessed with their digital footprint these days," he says. "I choose not to be on Twitter or other social media platforms because I feel politically comprised by their privacy laws. I don't want my memories and ideas to be owned by anyone else."
Αν και δεν είναι ακριβώς έτσι (σε αντάλλαγμα, ο χρήστης έχει την δωρεάν επικοινωνία με κοινότητες που ούτε να φανταστεί μπορούσε), η στάση αυτή με επηρέασε, γιατί στο γραφείο όλη μέρα παλεύουμε ακριβώς γι αυτό: για περιεχόμενο. Γιατί να το χαρίζω;
Αποφάσισα λοιπόν, να ενεργοποιήσω αυτό το μπλογκ ξανά. Και ό,τι μου κάνει εντύπωση (από το πιο ασήμαντο έως το πιό σημαντικό), αντί να το χαρίζω στον Μαρκ, να το χαρίζω σε εσάς, τους αναγνώστες της LIFO. Χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία. Ως ένα ψηφιακό ημερολόγιο, όπου σημειώνω ακατέργαστο ό,τι θέλω να διασωθεί από το σκορποχώρι της πληροφορίας.
σχόλια