Από τη Ζυράννα Στόικου
Πριν λίγο καιρό επισκέφτηκα, κοντά στο σπίτι μου στο Βερολίνο, ένα παλιό σχολείο, το οποίο έχει μετατραπεί σε «κέντρο φιλοξενίας» προσφύγων, με σκοπό να προσφέρω τη βοήθειά μου. Όταν μπήκα μέσα και μίλησα με την κοινωνική λειτουργό που δούλευε εκεί, η σύγκριση με αυτό που αποκαλούν στην Ελλάδα «κέντρο φιλοξενίας» με έκανε να ντραπώ για το ότι είμαι από αυτή τη χώρα˙ όχι ότι είναι λίγες και οι περιπτώσεις που κάνουν τη Γερμανία να απέχει παρασάγγας από τον παράδεισο που ονειρεύονται ότι θα βρουν όσοι ρισκάρουν τις ζωές τους για να φτάσουν ως εδώ. Ο ρατσισμός καλά κρατεί, και εκκολάπτεται σε οργανώσεις τύπου PEGIDA, αλλά και εντός της ίδιας της πολιτείας και των θεσμών της, που σκοπό έχουν να αποκλείσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες από την απόκτηση άδειας παραμονής και ασύλου. Τελικά πολύ λίγοι θα αντέξουν μέχρι τέλους αυτή τη σκληρή και ακριβή διαδικασία και θα διαφύγουν την απέλαση άρα και τον κίνδυνο που διατρέχει η ίδια τους η ζωή.
Η νέα κυβέρνηση οφείλει, μέσα στο επόμενο διάστημα, και όχι με σπασμωδικές κινήσεις, αλλά με ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, να αλλάξει τον τρόπο διαχείρισης αυτής της όψης της ανθρωπιστικής κρίσης και να αποποινικοποιήσει τις έννοιες του μετανάστη και του πρόσφυγα στη συνείδηση του μέσου πολίτη.
Εκείνο το πρωί όμως, μέσα σε ένα από τα περίπου 60 «κέντρα φιλοξενίας» που υπάρχουν στην περιοχή του Βερολίνου, έβλεπα την καλή πλευρά της γερμανικής μεταναστευτικής πολιτικής. Περπατώντας στους σχολικούς διαδρόμους την ώρα που ετοιμαζόταν το φαγητό, χαζεύοντας μια παρέα μικρών παιδιών που έπαιζαν στην αυτοσχέδια τραπεζαρία, που λίγο καιρό πριν ήταν μια σχολική τάξη γεμάτη παιδιά που ζούσαν την «κανονικότητά τους», συνειδητοποίησα ότι φεύγοντας μακριά από την Ελλάδα άφησα ανυπεράσπιστους (όσο θα μπορούσα να τους υπερασπιστώ) στην ελληνική κόλαση και στις «Αμυγδαλέζες» (γιατί είναι πολλές, διάσπαρτες σε όλη τη χώρα, σε πόλεις, πολυκατοικίες, αστυνομικά τμήματα, λιμάνια και χωριά) ανθρώπους σαν κι αυτούς που στοιβάζονται μέσα σ΄ αυτές για μήνες, για χρόνια, και που μπορεί να μην βγουν ποτέ ζωντανοί από κει μέσα.
Μα πάνω από όλα ντράπηκα που επέτρεψα -κι εσείς μαζί- σε κυβερνήσεις, πολιτικούς και φασιστοσυμπολίτες μου να μηδενίζουν με τόσο φρικαλέο τρόπο -εντός και εκτός Αμυγδαλέζας- ανθρώπινες υπάρξεις που προσπαθούν απλώς να επιβιώσουν απ' τα συντρίμμια αυτού του κόσμου! Συντρίμμια για τα οποία η Ευρώπη φέρει βαριές ευθύνες. Εδώ δεν χωράει άλλη παράταση! Πρόκειται για έγκλημα του ελληνικού κράτους και παραβίαση -τουλάχιστον- των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Τέτοια εγκλήματα εξακολουθούν να συντελούνται σε φυλακές, σε δικαστικές αίθουσες και σε συνοριακούς φράχτες.
Η νέα κυβέρνηση οφείλει, μέσα στο επόμενο διάστημα, και όχι με σπασμωδικές κινήσεις, αλλά με ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, να αλλάξει τον τρόπο διαχείρισης αυτής της όψης της ανθρωπιστικής κρίσης και να αποποινικοποιήσει τις έννοιες του μετανάστη και του πρόσφυγα στη συνείδηση του μέσου πολίτη, αντίληψη την οποία τροφοδότησαν οι προκάτοχοί της μέσω της ακροδεξιάς -αν όχι φασιστικής- τακτικής στιγματισμού των μεταναστών. Κι αν όλοι εμείς επιτρέψαμε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι και δική μας υποχρέωση, ως πολιτών αυτής της χώρας και κάθε χώρας, να διαφυλάσσουμε τα δικαιώματα των αδύνατων και ανίσχυρων και να πιέζουμε με κάθε τρόπο για το σεβασμό της αξιοπρέπειας και της ίδιας της ζωής κάθε ανθρώπου από όπου και αν έρχεται.
Μάρτιος, Βερολίνο.
σχόλια