Γαλλικά ξέρει ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού. Αν διάβασε τη συνέντευξη που έδωσε στη «Monde» η Γαλλίδα ομόλογός του Ορελί Φιλιπετί, κανονικά θα έπρεπε να είχε ζητήσει αμέσως μετάθεση σε άλλο υπουργείο ή να του φτιάξουν ένα καινούργιο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Ας πούμε υπουργείο ταυτότητας, συνείδησης, ψυχισμού, ελληνισμού, αιωνιότητας. Ή, πιο απλά, τζάμπα μαγκιάς. Όταν ανακαλύπτεις το 2012, όπως ο Κώστας Τζαβάρας, ότι είμαστε «υπερδύναμη στον χώρο του πολιτισμού», δεν κάνεις απλώς κουμάντο με ξένα κόλλυβα - των προγόνων μας. Δεν είσαι απλώς μονότονος. Είσαι και επικίνδυνος. Με τέτοια εφόδια ούτε την κρίση αντιμετωπίζειςστον χώρο του πολιτισμού ούτε καν την Ελλάδα, αυτή την υπερδύναμη, δεν βοηθάς να πάει ένα βήμα παραπέρα. Όχι προς το Βυζάντιο και την κλασική αρχαιότητα, για να συνεννοούμαστε. Προς το μέλλον.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ορελί Φιλιπετί. Η ωραία, νέα και λυγερή Γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού δεν έχει και λίγα προβλήματα. Καταρχάς, οικονομικά: για πρώτη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια ο προϋπολογισμός
του υπουργείου της θα κοπεί (μπορεί και 3%).
Πρωτοφανές για μία χώρα-μοναδικό παράδειγμα σε όλη την Ευρώπη, για να μην πω στον κόσμο, κρατικής στήριξης στις τέχνες. Έπειτα, με τίποτα δεν λες τη Γαλλία ανέφελη, ήρεμη και χαλαρή. Αυτοί κι αν έχουν ένα μεταναστευτικό ηφαίστειο στα σπλάχνα τους, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να χύσει τη φονταμενταλιστική του λάβα. Μιλάμε, δηλαδή, για εγκλήματα θρησκευτικού μίσους, για κανονική τρομοκρατία, όχι για τα δικά μας περιστατικά του κοινού ποινικού δικαίου που, απ’ ό,τι λέει και η επιστήμη, εθνικό γονιδίωμα δεν έχουν.
Κι όμως, η ψύχραιμη Ορελί ούτε στον Ρακίνα και τον Βασιλιά Ήλιο άρχισε τις γονυκλισίες, ούτε την εξάπλωση της γαλλοφωνίας έκανε έμβλημα, ούτε δήλωσε ότι η Γαλλία ανήκει στους αιώνες των αιώνων, αμήν. Φυσικά και χρησιμοποίησε τις λέξεις «κληρονομιά» και «ιστορία», αλίμονο. Συνέδεσε, όμως, τον πολιτισμό με δυο έννοιες που ο αιθεροβάμων κ. Τζαβάρας σνομπάρει. Τη «συνείδηση του πολίτη» και την «οικονομία». «Βασικός μου στόχος είναι να δείξω ότι ο πολιτισμός είναι ο “σκληρός δίσκος” της πολιτικής. Δεν θα υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς καλλιτεχνική ανασυγκρότηση! Ο πολιτισμός είναι αυτός που κάνει ελκυστική τη Γαλλία. Η τέχνη είναι και εργασία.
Ο πολιτισμός είναι και απασχόληση», είπε. Μου ‘ρχεται να το φιλήσω αυτό το πεζό, το αποτελεσματικό κορίτσι. Που κατέβασε τον ΦΠΑ του βιβλίου στο 5,5%. Που είναι γεμάτο έγνοια για «τη νέα γενιά καλλιτεχνών», μια «προτεραιότητα για τον Ολάντ και την ίδια», δηλαδή τις ομάδες χορού, θεάτρου και φεστιβάλ, που «δραστηριοποιούνται παντού στη Γαλλία». Που πάγωσε στο τσάκα-τσάκα, ελλείψει πόρων, μια μεγάλη ομάδα έργων (μερικά σημαντικά), τη στιγμή που το δικό μας υπουργείο Πολιτισμού τρόμαξε να καταργήσει ή να συγχωνεύσει αμαρτωλές και άχρηστες υπηρεσίες. Που θεωρεί ότι «η τέχνη μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή μας σε περίοδο κρίσης» - τι απλή, καίρια κουβέντα, όλοι τη βιώναμε στην πράξη μέχρι να ‘ρθει ο Τζαβάρας να μας αντιπροτείνει να γίνουμε «γνήσιοι Έλληνες».
Και κάτι άλλο δεν έκανε η Ορελί Φιλιπετί. Δεν άρχισε να αποκεφαλίζει επιτυχημένους διευθυντές καλλιτεχνικών θεσμών, της Αβινιόν και του Theatre de la Ville, επειδή τους κράζει η Μαρίν Λε Πεν ή οι φανατικοί καθολικοί. Διεθνές πρωτοσέλιδο έγινε η Γαλλία με τις διαδηλώσεις εναντίον δύο τολμηρών παραστάσεων, που όταν τις έφερε ο Λούκος στο δικό μας φεστιβάλ δεν άνοιξε ούτε μύτη (Περί της έννοιας του προσώπου του Υιού του Θεού του Ρομέο Καστελούτσι και Golgota Ρicnic του Ροντρίγκο Γκαρσία). Όχι μόνο η σοσιαλίστρια Ορελί, ούτε καν ο δεξιός προκάτοχός της δεν έστησε εύηκοον ους στους καρδινάλιους της Civitas, που στοχεύουν στον επαναχριστιανισμό της Γαλλίας.
Γιατί ξέρουν ότι όλοι αυτοί που ενοχλούνται από την αποκαθήλωση θρησκευτικών και ιστορικών συμβόλων (του Αθανασίου Διάκου, καλή μας ώρα) είναι αισχρή μειονότητα. Πιστεύω ακράδαντα ότι το ίδιο συμβαίνει
και στην Ελλάδα. Το κοινό που ενδιαφέρεται πραγματικά για τον πολιτισμό και την τέχνη και δεν ενημερώνεται από την «Espresso» και το Star, δεν συντηρικοποιείται. Γίνεται ολοένα πιο ανεκτικό, πιο πληροφορημένο, πιο έτοιμο να δει τα πάντα. Ο Γιάννης Χουβαρδάς κατάφερε να κάνει sold out παραστάσεις στο Εθνικό, που κάθε φορά έτρεμε η καρδούλα μου πώς θα τις δεχτούν οι σε άλλα μαθημένοι πελάτες της Αγίου Κωνσταντίνου. Οι οπισθοδρομικοί όρεξη να ‘χουν να κατακεραυνώνουν τον μοντερνισμό
στην τέχνη. Με γεια τους με χαρά τους. Άσε που εσχάτως απέκτησαν και νέο χόμπι για να περνάνε την ώρα τους: μετράνε και ξαναμετράνε τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας. Ας μην τους κάνει, όμως, το υπουργείο Πολιτισμού συνομιλητές του. Το θυμάται ο Κώστας Τζαβάρας ότι ανήκομεν εις την Δύσιν;
σχόλια