Ζεις σε μια ζάλη που σου θολώνει την εικόνα. Ξυπνάς το πρωί και αντί να δεις την ανατολή πιέζεις οθόνες με notifications και widgets που σε βομβαρδίζουν με ειδήσεις ή αδιάφορα status. Η νέα επιδημία λέγεται διάσπαση προσοχής, ξεκινάει αθώα με μικρές απροσεξίες και παραλείψεις και καταλήγει στην εξιστόρηση της ζωής σου μέσα από το παράθυρο του browser. Αυτό που κάποτε παρουσιάστηκε ως μέσο επικοινωνίας οδηγεί στην απομόνωσή σου, όταν μέσα σε μια παρέα αντί να μιλάς με τους άλλους κάνεις επίμονα refresh στο timeline. Κι όμως, μπορείς κι αλλιώς.
Στην δουλειά το νέο αφεντικό λέγεται φόβος, όλες οι μειώσεις αντισταθμίζονται από την μία και μοναδική παροχή, την θέση εργασίας. Κάνεις πια δουλειά για τέσσερις, φεύγεις αργότερα, πηγαίνεις νωρίτερα, τίποτα όμως δεν είναι αρκετό, η θέση σου δεν εξαρτάται από εσένα, αλλά από ένα απροσδιόριστο budget που όλο μειώνεται. Φεύγεις ζαλισμένος, έξω έχει ήδη νυχτώσει, τα φώτα των αυτοκινήτων πέφτουν στα μάτια σου και νιώθεις να στα τρυπάνε. Η καθημερινότητα έχει μετατραπεί σε ένα μεγάλο roller coaster που πηγαίνει προς τα πίσω, δεν γελάς πια στις απότομες στροφές, νιώθεις απλά αβοήθητος.
Τα σαββατοκύριακα κοιμάσαι όσο περισσότερο μπορείς, δεν είναι τόσο το σώμα σου που θέλει να ξεκουραστεί, αλλά το μυαλό σου. Σηκώνεσαι και κινείσαι όσο πιο αργά μπορείς, αποφεύγεις περιττές κινήσεις και κυρίως σκέψεις, κρατάς την κούπα του καφέ σφιχτά, σαν να είναι εκείνη ο πιο κοντινός σου φίλος. Το βράδυ η πόλη προσπαθεί να θυμηθεί πώς διασκέδαζε, δοκιμάζεις νέα κοκτέιλ που θα σε κάνουν να ζαλιστείς πιο γρήγορα, καπνίζεις και μιλάς δυνατά για θέματα αδιάφορα, η πόλη θυμάται πώς διασκέδαζε κι εσύ προσπαθείς να ξεχάσεις.
Σταματάς στην μέση του δρόμου και καταλαβαίνεις. Δεν είναι η ζάλη που σου θολώνει την εικόνα, είναι η ίδια η εικόνα που είναι θολή.
σχόλια