Κριστόφ Ζανούσι. Η Επιφώτιση, ήταν η ταινία του που μ' έστειλε κανονικά. Βγήκα παραπατώντας από το σινεμά. Άρχισα να διαβάζω Καίσλερ και Λόρεντζ, να πηγαίνω στο Όρος. Αποενοχοποιούσε το ψάξιμο, τις μετακινήσεις, την εσωτερική έρευνα -για αδιαμόρφωτους ανθρώπους που ψάχνονται, αυτός ήταν ο κατάλληλος σκηνοθέτης. Αλλά και η εποχή ήταν κουλτουριάρα, ευνοούσε τη μελέτη, θεωρούσε τη περιέργεια καλή. Όπως και είναι. Πάντα με φρίκαραν τα απλανή μάτια της πρέζας, η αυταρέσκεια της εφηβικής χαζομάρας, το θράσος της ημιμάθειας, τα μικρομέγαλα που τα ξέρουν όλα, λυώμα με το γάλα τους... Κι αργότερα, η Χρονιά του Ήσυχου Ήλιου, ταινία με δικό της ρυθμό. Σοβαρός τύπος ο Ζανούσι. Δένει καλά με τον ευθύ, λακωνικό σινεμά της Πολωνίας - επιστήμη και στοργή (!) για τους ανθρώπους που ξεπετάχτηκαν αδιάβαστοι σε ένα κόσμο γρίφων, που πότε μοιάζει θαύμα, πότε μπλόφα. Και έτσι όπως ήρθαν, φεύγουν: αδιάβαστοι. Και σαστισμένοι.
σχόλια