Ζέστη

Facebook Twitter
0

Αχ φύσα λίγο ακόμα. Πολλή ζέστη και κανένα μπάνιο, κακό, πολύ κακό. Τουλάχιστον φύσα να φύγουν οι άσχημες σκέψεις, οι έγνοιες κι ο ιδρώτας.

Ενώ ακόμα δεν έχω χωνέψει πώς η Δέσποινα χώρισε τον Πάνο και πώς, μαζί μ’αυτό χωρίσαμε και μεις μαζί της, και πού θα κρύψω τόσες φώτο από διήμερα, τριήμερα, αργίες και διακοπές, αλλά κυρίως αυτοί οι δυο να είναι ταυτισμένοι “forever and ever” και αυτό ξαφνικά να πρέπει ν’αποσκιστεί, έρχεται η παραίτηση του  Στέφανου για να ταράξει τα ύδατα. Τέτοια εποχή, σε τέτοια ηλικία, βρέθηκε ένας Δον Κιχώτης για να μας πει ότι έτσι γράφεται η ιστορία. Για όλους εμάς που ήταν ο μπαρμα- Στρουμφ και μεις τα στρουμφάκια του που μας αγκάλιαζε στις προστατευτικεές του φτερούγες, μας ήρθε απότομο. Δάκρυσα όταν διάβασα το αποχαιρετίστηριο mail του αλλά ως εκεί σταμάτησε ο εγωισμός μου. Εγωισμός γιατί θα μας λείπει ένα φωτεινό μυαλό, ένα εξαίρετο ήθος και ένας αιρετικός ανάμεσα στις γραβάτες και τα ψεύτικα χαμόγελα. Αλλά μόνο ένας τέτοιος χαρακτήρας θα’ σπαγε τ’αβγά και πράγματι το’κανε για τα καλά. Και επειδή τρελαίνομαι για ομελέτες περιμένω σύντομα κάλεσμα για φαγητό, ναι μωρεεε, η ζωή θέλει λίγη τρέλα και τσίτωμα για να νιώθουμε μέρος αυτής και όχι παρατηρητές (ή γραφιάδες αλλά ας μην με πονέσω σήμερα).

Όλα καλά. Φυσά περισσότερο, ένα ρεύμα σχηματίζεται και μου δίνει όρεξη ν’ανοιχτώ κι άλλο. Περιμένω μ’αγωνία και λαχτάρα τα δίδυμα. Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι με συγκίνηση εκείνη την πρώτη στιγμή που θα τα πάρω αγκαλιά και θα σκέφτομαι πόσο πολύ ακόμα μπορώ να τ’αγαπήσω απ’ όσο ήδη τ’αγαπώ. Παλιότερα, όταν άφηνα λίγη ευτυχία να ξεγλιστρήσει απ’ το κέλυφος του μυαλού μου (ύβρις-άτη-νέμεσις-τίσις στο αυτοτιμωρούμενο μεμψίμοιρο σύστημά μου) ήταν πάντα ταυτισμένο με αγαπημένους ανθρώπους γύρω μου. Και κάθε φορά έλεγα «πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει αυτό το συναίθημα? Πόσο παραπάνω αγάπη χωρά μια καρδιά?». Χωρά. Ουου, χωρά. Κι όταν θα με πούνε θεία η καρδιά από ευτυχία θα φουσκώσει.

Για κάποιο λόγο πάλι ο Δεληβοριάς μού έρχεται στο νου. Αυτο το καλοκαίρι μού ζητά με κάθε αφορμή επιστροφή στα τότε, τα πιο παλιά, τα πιο αυθόρμητα, τα πιο αυθεντικά.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ