Το έργο του Φασμπίντερ είναι πλούσιο, σύνθετο και γεμάτο αντιφάσεις και δεν μοιάζει με κανένα άλλο στα χρονικά του παγκόσμιου κινηματογράφου. Κατόρθωσε να μεταμορφώσει τα ανοιχτά τραύματα της μεταπολεμικής Γερμανίας και ολόκληρης της Ευρώπης σε μερικές από τις πιο συνταρακτικές και ανθρώπινες κινηματογραφικές αφηγήσεις, να εισχωρήσει βαθιά στον ψυχισμό μιας χώρας και να ενώσει εκπληκτικά τη συλλογική Ιστορία με τις αφοπλιστικές ιστορίες μιας χούφτας απλών και καθημερινών ηρώων, έτσι απεγνωσμένα όπως ζητούν μια θέση σε έναν σκληρό και ελάχιστα φιλόξενο κόσμο. «Ο Φασμπίντερ κατάλαβε ότι ως Γερμανός στα '70s έπρεπε να κάνει πραγματικά ιστορική δουλειά», γράφει ο Kent Jones, «να αναδημιουργήσει όχι μόνο τις εικόνες αλλά και το πνευματικό πλαίσιο του παρελθόντος». Ήταν ιδιοφυΐα όσον αφορά τον ρυθμό και σε κάθε ταινία του υπάρχουν κομμάτια τρομερής δύναμης και έντασης. Όλες οι ταινίες του έχουν μια τρυφερότητα, ακόμα κι όταν γίνονται σκληρές και προκλητικές. Ο Φασμπίντερ, όπως και ο Ντάγκλας Σερκ, που τον επηρέασε βαθιά, αγαπούσε πολύ τους ήρωες και τις ηρωίδες του.
― Μ.Ηulot
