Μια από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες. The Carnival of Souls (1962). Καλτίλα, το παραδέχομαι. Αλλά με τέτοιο χιούμορ, χαλάλι. Δεν ξέρω αν θα την πρόσεχα αν δεν την είχε βγάλει η Criterion, τω καιρώ εκείνω, ούτε με έχουν συνεπάρει ανάλογα b-movies (στα οποία δεν συμπεριλαμβάνω τον θείο μάστορα Ζακ Τουρνέρ, που έχει πάλι την τιμητική του). Γιατί, ναι, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι μόνο η πλάκα. Ούτε το δέμας των κατορθωμάτων με τόσα λίγα μέσα. Είναι η ποίηση του παράδοξου, που τρέχει απ' τα μπατζάκια, η αλλόκοσμη άλως που σε παίρνει και σε σηκώνει ― ένας υπέρηχος από έναν άλλο κόσμο (τον κόσμο των νεκρών) που σε αλαφιάζει, όπως στο The Innocents (1961), αλλά χωρίς γκοθ δαντέλες, μόνο με μια καθημερινή κοπέλα, λίγο λοξή, λίγο άτυχη, λίγο νεκρή.
Πολλοί προσπαθούν να γίνουν ποιητικοί, κάνοντας τελικά μπούρδες. Εδώ κάποιος θέλει να κάνει πλάκα, να πει εμπορικά μια ιστορία κι η ποίηση βγαίνει ερήμην. Αυτό δεν είναι απλό. Δείχνει σοβαρότητα και κάτι από Τζόνι Κας.
Αλλά το βασικό, το είπαμε: ο άνθρωπος έχει χιούμορ!
―Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
