Το «UNO», σε σκηνοθεσία του Χαβιέρ Μάρκο, εκ πρώτης ανάγνωσης μοιάζει περισσότερο με φιλμ μυστηρίου, καθώς ένας ψαράς ακούει στη θάλασσα ένα κινητό να δονείται, το οποίο βρίσκεται μέσα σε μια σακούλα. Όμως, σταδιακά εξελίσσεται σε μια πολύ πιο ολοκληρωμένη και συγκινητική αφήγηση.
Πρόκειται επί της ουσίας για μια ταινία που θέτει στο επίκεντρο ένα από το πιο σημαντικά προβλήματα παγκοσμίως, το προσφυγικό, χωρίς όμως καμία προσπάθεια διδακτισμού από πλευράς του σκηνοθέτη. Η αλήθεια, η ουσία του προβλήματος και η συγκίνηση έρχονται αβίαστα και την ώρα που πρέπει.
Δεδομένου ότι δεν μας αποκαλύπτεται εξ αρχής τι ακριβώς συνέβη στον Maruco, τον κάτοχο του τηλεφώνου που βρέθηκε να επιπλέει στη θάλασσα, αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να λειτουργήσουμε κι εμείς εν μέρει ως συν-δημιουργοί του έργου.
Ωστόσο, μέσα από την ωμότητα και τον τραγικό χαρακτήρα του φινάλε, διαπιστώνουμε ότι η ανάγκη για συμπαράσταση σε κάποιον που βρίσκεται σε δεινή θέση - ακόμη κι αν αυτός είναι άγνωστος - είναι κοινή σε όλους μας και έχουμε χρέος να την επικοινωνούμε συχνότερα.
Πηγή: Short of the Week
