«Το να πεθαίνεις / είναι μια τέχνη, όπως καθετί. / Κι εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά / Το κάνω έτσι ώστε να μοιάζει κόλαση. / Το κάνω έτσι ώστε να μοιάζει αληθινό. / Έχω το χάρισμα μπορείς να πεις»
Οι παραπάνω γραμμές είναι μια στροφή από το "Lady Lazarus", ένα από τα διασημότερα ποιήματα της Σύλβια Πλαθ από το Ariel (1965) το τελευταίο της βιβλίο που εκδόθηκε δύο χρόνια μετά την αυτοκτονία της από τον εν διαστάσει σύζυγό της Τεντ Χιουζ. Σήμερα 52 χρόνια αργότερα παρουσιάζουμε το Lady Lazarus, ένα φιλμ του 1991 από την Sandra Lahire την φεμινίστρια σκηνοθέτη και πλέον κατάλληλη να μιλήσει για την Πλαθ καθώς ολοκλήρωσε την διδακτορική διατριβή της γι' αυτήν, λίγο πριν από το θάνατό της το 2001.
Στην πειραματική ταινία της η Sandra Lahire χρησιμοποιεί μαγνητοφωνημένο υλικό με την ποιήτρια να διαβάζει ποιήματα που ηχογραφήθηκαν το 1957 και το 1958 συμπεριλαμβανομένων των Ouija, Cut, Daddy, Lady Lazarus αλλά και υλικό από μια συνέντευξή που έδωσε το 1962. Στο 24λεπτο φιλμ της, η Lahire δημιουργεί μια ονειρική σειρά εικόνων που αναπαριστούν τον κόσμο της ποίησης της Πλαθ, σε συνδυασμό με εικόνες από τις εμμονές της (πνευματιστικούς πίνακες, άλογα, αυτοτραυματισμούς) αλλά και φωτογραφίες της ίδιας της ποιήτριας. Όπως είχε πει και η ίδια η Lehire "η ταινία εμβαθύνει στην ίδια την Πλαθ και προσπαθεί να μεταμορφώσει την ποίησή της σε κινηματογράφο".
