Η τρίτη ταινία της τριλογίας της αλλοτρίωσης (οι άλλες δύο ήταν «Η περιπέτεια» και «Η νύχτα»), θεωρείται η καλύτερη ταινία του Αντονιόνι με την οποία ο σκηνοθέτης φτάνει στο απόγειο του προσωπικού του ύφους.
Ο Αντονιόνι μέσω του μοντάζ, της ασπρόμαυρης φωτογραφίας και της τεχνικής – κάδρο εντός ενός ευρύτερου κάδρου – δημιουργεί μία συνεχή αντίθεση, με τη μορφή πολλών διαφορετικών διπόλων (άκρα σιωπή – οχλαγωγία, φωτισμός – σκοτάδι, ελπίδα – απογοήτευση, ζωή - θάνατος).
Σε όλη την ταινία η οπτική αφήγηση χρησιμοποιείται με έναν ισχυρό τρόπο ώστε να τονιστεί η σχέση των πρωταγωνιστών. Το βίντεο αυτό φανερώνει τις κάθετες γραμμές στο φόντο της σύνθεσης τους κάθε κάδρου που χωρίζουν τους δύο εραστές στην ταινία.
