Μια πόλη μέσα στην πόλη, φτιαγμένη από τόνους σκουπιδιών, περιττώματα και ανθρώπινη απόγνωση, ζει και νεκρανασταίνεται στο άγνωστο Ναϊρόμπι. Εκεί που οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα, σνιφάρουν κάτι που σ' εμάς μπορεί να χρησιμεύει για επισκευές και οικιακές εργασίες και πεθαίνουν όρθιοι, χωρίς να το καταλάβουν.
Τι είναι αυτό το υγρό κίτρινο πράγμα που εισπνέουν μέσα από βρώμικα πλαστικά μπουκάλια νερού; Κόλλα, παραδέχεται ένας νεαρός. Όλα τα παιδιά της ηλικίας του, αλλά και πολλοί ενήλικες σνιφάρουν κόλλα για να αντέξουν την καθημερινότητά τους: να ξεχάσουν την πείνα, την ανέχεια, τη βρωμιά και την παρακμή μέσα στην οποία καλούνται να επιβιώσουν.
«Όταν σνιφάρεις, ξεχνάς ότι πεινάς. Μπορείς να συγκεντρωθείς σ' αυτό που κάνεις», λέει ένα από τα δύστυχα ζόμπι μιας ολόκληρης γειτονιάς. Πού, όμως, μπορεί να βρει κανείς κόλλα; Στις παράγκες των υποδηματοποιών, η κόλλα είναι το «έξτρα» του επαγγέλματος. Την πωλούν παντού -σε παιδιά, σε μωρά, σε ενήλικες- για κάτι λιγότερο από 1 ευρώ. 20 σεντς είναι αρκετά.
Δεν είναι, όμως, μόνο η κόλλα. Είναι και ένα τοξικό παράγωγο της κηροζίνης που εισπνέει αυτή η γενιά, πέφτοντας νοκ άουτ με μερικές μόνο εισπνοές. Οι ντραγκ ντίλερς της φτώχειας πωλούν πάνω κάτω στις ίδιες τιμές αυτό που τελικά ξεπαστρεύει μέσα σε χωράφια, δρόμους και χωματερές ολόκληρες γειτονιές παιδιών, νεαρών μητέρων μαζί με τα μωρά τους που δεν τα βγάζουν πέρα, ανθρώπων που από καιρό έπαψαν να είναι ζωντανοί.
Απλώς, δεν το κατάλαβαν ότι πέθαναν....
