Η Carolee Schneemann είναι συνηθισμένη στις αντιπαραθέσεις. Από τα τέλη του 1950, δεν έχει σταματήσει να δημιουργεί, ενώ ταρακούνησε τον χώρο της τέχνης το 1964 με την ταινία της Meat Joy, που θυμίζει μία γιορτή «εντοσθίων», με πρωταγωνιστές ημίγυμνους χορευτές που κινούνται σε μία κατάσταση οργιαστικής ονειροπόλησης παρέα με ωμά κρέατα και ψάρια.
Από τότε, η καλλιτέχνις από την Πενσυλβανία συνεχίζει να βγαίνει από τα όρια της πειθαρχίας, με το να σοκάρει και να γοητεύει το κοινό, με την εννοιολογικά αξιοθαύμαστη και οπτικά ελκυστική δουλειά της, τόσο στις φωτογραφίες και στις εικαστικές εγκαταστάσεις της, αλλά και στα βίντεό της.
Ένα γεγονός που δεν πρόκειται να ξεχαστεί εύκολα είναι κάτι που έκανε το 1979. Κατά τη διάρκεια της παράστασης Scroll, η Schneemann τράβηξε ένα σημείωμα από το αιδοίο της και άρχισε να το διαβάζει δυνατά.
Όπως και όλα τα έργα της, οι πίνακές της, τους οποίους συνέχισε να δημιουργεί και αργότερα στη ζωή της, είναι «κακόφωνες» και πολύχρωμες εκφράσεις διάφορων θεμάτων, όπως η ελευθερία, η επιθυμία, το κοσμικό γέλιο και η δύναμη που έχει η δημιουργική παραβίαση.
Πολλοί από αυτούς κρέμονται ή στηρίζονται πάνω σε επιφάνειες του 18ου αιώνα σπιτιού της στην επαρχία, όπου και μένει. Εκεί είναι και το μέρος όπου έχουν δημιουργηθεί ή συλληφθεί ιδέες, για κάποιες από τις πιο προκλητικές δουλειές της, συμπεριλαμβανομένης της ταινίας Fuses (1967), που γύρισε με τον σύντροφό της, με θέμα αυτούς τους δύο να κάνουν σεξ, υπό το άγρυπνο μάτι της γάτας της, Kitch.
Στην πάροδο των χρόνων το σπίτι στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης λειτούργησε και ως πηγή έμπνευσης σε πολλές δουλειές της Schneemann. Επηρεασμένη από το συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, τις εποχές και τα τοπία γύρω της εξηγεί ότι: «Η δουλειά μου είναι να αποσπώ οτιδήποτε είναι συνεχές και να αποδέχομαι οτιδήποτε δεν ικανοποιεί τις επιθυμίες μου».
Η πολύ επηρεαστική κληρονομιά της Schneemann αποτελεί μέρος της πρωτοποριακής ομάδας των φεμινιστριών καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένων των Judy Chicago και Rachel Rosenthal, και έχει κερδίσει την συμπάθεια πολλών, όπως των Cindy Sherman, Helen Chadwick, Marina Abramovic, Cosey Fanni Tutti, Matthew Barney και Lady Gaga.
Αλλάζοντας συνεχώς την αντίληψη για το γυναικείο σώμα και την πολιτική του φύλου, η Schneemann άνοιξε ένα μονοπάτι μέσα στο ανδροκρατούμενο τοπίο του καλλιτεχνικού χώρου, χωρίς καν να ζητήσει την άδεια να περπατήσει σε αυτόν.
Βραβευμένη με το Βραβείο Χρυσού Λιονταριού στην έκθεση Μπιενάλε της Βενετίας το 2017, η Schneemann είναι το τιμώμενο πρόσωπο αυτής της εβδομάδας, αφού η τρομερή καλλιτέχνις απεβίωσε στην ηλικία των 79 ετών.
Αυτό το βίντεο είναι η τελευταία βιντεοσκοπημένη συνέντευξή της αλλά και μια πολύ προσωπική εικόνα που έδωσε η σκηνοθέτης Clara Cullen στις αρχές του 2019, ως μέρος της σειράς «Raw Materials» του Νowness, στο οποίο ένας πραγματικός θρύλος της τέχνης συζητάει σχετικά με την προεργασία και την έμπνευσή του πίσω από τη δουλειά του.
