Στο δελεαστικό διθύραμβο Jiro Dreams of Sushi του κινηματογραφιστή David Gelb, o ογδοντάχρονος μαέστρος του sushi Jiro Ono διαλογίζεται πάνω στην σχολαστική προετοιμασία της γαρίδας, στο μασάζ στο χταπόδι και στην σημασία της συνεχούς πρωτοτυπίας. Ο ιδιοκτήτης του οικογενειακού εστιατορίου Sukiyabashi Jiro που θεωρείται από πολλούς σαν ο κορυφαίος sushi chef στον κόσμο, δουλεύει όλες τις μέρες του χρόνου από την ανατολή του ήλιου μέχρι αρκετά μετά τη δύση του, εξερευνώντας τις ψαραγορές για την καλύτερη πρώτη ύλη, εκπαιδεύοντας διεξοδικά τους υπαλλήλους του και τελειοποιώντας την παρουσίαση της κάθε δημιουργίας του. «Αυτό που είδα στον Jiro δεν ήταν απλώς η μαγειρική του τεχνική – έχει δημιουργήσει μια νέα μορφή τέχνης,» λέει ο Gelb. «Η φιλοσοφία του είναι να βελτιώνεις συνεχώς την τεχνική σου, να κοιτάζεις συνεχώς προς το μέλλον.» Το μικρότερο εστιατόριο στο οποίο έχει ποτέ απονεμηθεί η αξιολόγηση τριών αστεριών Michelin, το Sukiyabashi Jiro, είναι ένα αυθάδικα ταπεινό sushi bar δέκα θέσεων μέσα στον κεντρικό σταθμό του μετρό του Τόκυο. H φημισμένη λίστα αναμονής που φτάνει σε χρόνια για να βρεις μια θέση, πιστοποιεί την αφοσίωση των πελατών, πολλοί από τους οποίους πραγματοποιούν προσκυνήματα από όλο τον κόσμο για να εξασφαλίσουν μια από τις πολυπόθητες θέσεις. Υπογραμμισμένος από τη μελαγχολική μουσική του Philip Glass και του Max Richter, ο κινηματογραφικός ύμνος του Gelb στην τεχνική επιδεξιότητα, αναδεικνύει την σχεδόν θρησκευτική προσήλωση στην χειροποίητη (shokunin όπως λέγεται στα Ιαπωνικά) έκφραση που είναι σύμφυτη με την πρακτική του Jiro Ono, αλλά και τον αγώνα του μεγαλύτερου του γιου Yoshikazu να λάμψει πέρα από την επιβλητική σκιά του πατέρα του.
