«Ήξερα από πολύ νωρίς ότι θα έπρεπε να πάρω δύσκολες αποφάσεις για την υγεία μου. Η μητέρα της γιαγιάς μου πέθανε από καρκίνο στο στήθος όταν εκείνη ήταν μόλις τριών ετών. Η γιαγιά μου έφυγε επίσης από καρκίνο σε πολύ μεγάλη ηλικία. Το 2015 η μητέρα μου νόσησε. Έκανε χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες και μαστεκτομή, και τα κατάφερε να γίνει αρχικά καλά έναν χρόνο μετά την αρχική διάγνωση» θυμάται η ηθοποιός και ζαχαροπλάστρια Ελένη Θεοδοσοπούλου.
«Το 2019 αρχίσαμε να συζητάμε για το τεστ γονιδίων. Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι είχα το γονίδιο, και η επιβεβαίωση δεν άργησε να έρθει. Τα BRCA1 και BRCA2 είναι από τα πιο επικίνδυνα γονίδια, που αυξάνουν δραματικά τις πιθανότητες καρκίνου. Εγώ έχω το δεύτερο. Είχα δουλέψει πολύ μέσα μου για να φτάσω σε αυτή την επιλογή. Ήξερα ότι ο δρόμος που θα ακολουθήσω είναι αυτός των επεμβάσεων. Ξεκίνησα με τη μαστεκτομή και τρία χρόνια μετά έκανα την υστερεκτομή, δηλαδή τον περασμένο Μάιο.
Το πρώτο χειρουργείο ήταν το πιο δύσκολο. Όταν κάνεις αποκατάσταση, είναι τρία συνολικά χειρουργεία. Ένας σωστός γιατρός –όπως ο Γρηγόρης Ξεπαπαδάκης που είχα– θα σου εξηγήσει ότι δεν μπορείς να βάλεις τα μόνιμα εμφυτεύματα στο ίδιο χειρουργείο. Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται στο πρώτο χειρουργείο είναι ότι αφαιρούνται όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να προετοιμαστεί η περιοχή και να τοποθετηθεί το εμφύτευμα αργότερα. Γι’ αυτό η διαδικασία χωρίζεται σε δύο στάδια.
Μετά το χειρουργείο, δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε τα χέρια μου. Είχα ανάγκη από ανθρώπους δίπλα μου, φίλους και οικογένεια, που έκαναν βάρδιες για να με βοηθήσουν. Δεν μπορούσα καν να τραβήξω το καζανάκι. Τα επόμενα δύο χειρουργεία ήταν πιο εύκολα. Στο δεύτερο, πονούσα λιγότερο και η ανάρρωση ήταν πιο γρήγορη. Μέχρι το τρίτο ήμουν πια συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου και τις ουλές μου.
Τον Μάιο έκανα υστερεκτομή. Ήξερα ότι αυτό θα σήμαινε απότομη εμμηνόπαυση. Ξυπνούσα κάθε βράδυ με την αίσθηση ότι καιγόμουν. Η διαδικασία ήταν σωματικά και συναισθηματικά απαιτητική. Είχα αποφασίσει όμως ότι δεν θα μπω στη διαδικασία κατάψυξης ωαρίων. Δεν το άντεχα ψυχολογικά. Πάντα έλεγα πως, αν θελήσω παιδί, θα υιοθετήσω.
Πέρσι, τον Μάρτιο, η μητέρα μου διαγνώστηκε ξανά με καρκίνο, αυτήν τη φορά στον μυελό των οστών. Έφυγε μέσα σε τέσσερις μήνες. Το πένθος είναι βαρύ και τα ορμονικά συμπτώματα το κάνουν δυσκολότερο. Αλλά νιώθω περηφάνια για το σώμα μου, για όσα έχω καταφέρει.
Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι απλό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ενημερωθείς. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εκεί για να σε βοηθήσουν. Ακόμα και αν οι οικονομικές συνθήκες είναι δύσκολες, μπορούμε πια να κάνουμε προληπτικούς ελέγχους. Η οργάνωση Ε.Μ.Ε.Ι.Σ. προσφέρει δωρεάν χειρουργεία σε άπορες γυναίκες. Θέλω να ευχαριστήσω τους γιατρούς Γρηγόρη Ξεπαπαδάκη, Κώστα Λαθουρά, Σταύρο Παρασκευόπουλο και Φλωρεντία Φωστήρα για τη στήριξή τους».
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα-Μοντάζ: Ιωάννα Σπανού
Ηχογράφηση: LiFO STUDIOS
