Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ από την ημέρα που έγινε γνωστή η δράση του κορωνοϊου στην πόλη Γουχάν της Κίνας ήταν, και είναι, ο πατέρας μου.
Αν και η Γουχάν ακούγεται σαν να είναι πολύ μακριά, ήταν ζήτημα χρόνου να έρθει ως εδώ. Η ταχύτατη εξάπλωσή του θύμιζε ταινίες ζόμπι. Φαντάσου, λοιπόν, να ξυπνήσεις μια μέρα και να έχουν αλλάξει τα πάντα τριγύρω και να πρέπει να τρέχεις για να γλιτώσεις από ανθρώπους που δεν είναι πια άνθρωποι και θέλουν να σε φάνε.
Μια εβδομάδα πριν ανακοινωθούν τα πρώτα κρούσματα, τα όνειρά μου ήταν γεμάτα τρόμο και αγωνία για το μέλλον που πλησίαζε. Βέβαια, αν κάτι μου έδειχναν οι εφιάλτες, ήταν ότι είχα άγχος και μια υποσυνείδητη ανησυχία που εκφραζόταν με αυτόν τον τρόπο. Το τελευταίο πράγμα με το οποίο έχει να κάνει η πραγματικότητα του κορωνοϊού ήταν τα ζόμπι.
Σύμφωνα με όσα γράφονται για τη συμπεριφορά του κορωνοϊού, ο πατέρας μου ανήκει στις ευπαθείς ή, πιο σωστά, στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Δεν είναι ακριβώς η ηλικία του αλλά ένας διαβήτης που εμφανίστηκε απρόσμενα και τον ταλαιπωρεί τα τελευταία 10 χρόνια. Το ανοσοποιητικό του σύστημα είναι εύθραυστο, με αποτέλεσμα να κολλάει οποιαδήποτε ίωση κυκλοφορεί ανάλογα με την εποχή.
Με ένα πράγμα που σε φέρνει αντιμέτωπος ο κορωνοϊός είναι το αν συμπεριφέρεσαι σωστά στον συνάνθρωπό σου. Λειτουργείς με την εγωιστική επιθυμία πρώτα να είναι καλά οι δικοί σου άνθρωποι. Και νομίζω πως είναι ανθρώπινο.
Η μητέρα μου είναι το ακριβώς αντίθετο και έχει μια εκνευριστική ψυχραιμία όσον αφορά τέτοια θέματα, που μοιάζει περισσότερο με άγνοια κινδύνου. Βέβαια, η άγνοια κινδύνου μια τέτοια εποχή είναι μια πολυτέλεια που δεν μπορείς να έχεις.
Σε αρχικό στάδιο υπήρχε η γενικότερη αίσθηση, κυρίως στα μεγαλύτερης ηλικίας άτομα, ότι επρόκειτο για μια απλή ίωση. Το καταλάβαινα από τις διηγήσεις φίλων και συναδέλφων: όλοι σχεδόν γύρω μου είχαν πρόβλημα να πείσουν τους γονείς και τους συγγενείς τους ότι δεν πρέπει να εφησυχάζουν. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την ανεύθυνη στάση της Εκκλησίας σχετικά με το ζήτημα, με την ελλιπή πληροφόρηση, την άρνηση ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Εν πάση περιπτώσει, χρειάστηκε ένα δελτίο ειδήσεων και ένα θυμωμένο τηλεφώνημα τα μεσάνυχτα για να ανησυχήσει και να σταματήσει να κυκλοφορεί. (Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που τα δελτία ειδήσεων χρησίμευσαν σε κάτι.)
Όσον αφορά τη δική μου ευθύνη απέναντί τους, μπήκα σε εκούσια καραντίνα πολύ πριν ανακοινωθεί επίσημα ότι πρόκειται για πανδημία, έτσι δεν τους έχω δει εδώ και δέκα ημέρες. Δεν με τρομάζει η κοινωνική απομάκρυνση ή η αυτοαπομόνωση. Ίσα-ίσα, τέσσερις ημέρες μέσα και έχω αρχίσει λίγο να συνηθίζω. Ίσως επειδή η εποχή μας αντλεί από τη μοναχικότητα.
Τις προάλλες συζητούσα με έναν φίλο στο τσατ γι' αυτές τις ημέρες που ζούμε και μου πρότεινε να ξαναδιαβάσω την «Πανούκλα» του Καμί. Δυστυχώς, το βιβλίο βρίσκεται ξεχασμένο κάπου σε μια βιβλιοθήκη στο πατρικό μου και τα βιβλιοπωλεία έκλεισαν. Οπότε, αντίο Καμί, δεν θα μπορέσεις να με ηρεμήσεις και να μου προσφέρεις μια αναγκαία ενδοσκόπηση. Ευτυχώς, τον 21ο αιώνα υπάρχει το Διαδίκτυο και, λόγω των ημερών, φαίνεται ότι είχαν κι άλλοι την ίδια σκέψη. Δυστυχώς, και εκεί έχουμε εκπτώσεις, έτσι δεν ανέβασαν όλο το βιβλίο, αλλά διάφορα αποσπάσματα από δω και από κει. Γράφει, λοιπόν, ο Καμί σε ένα σημείο που πέτυχα από τα σκόρπια και διάλεξα κυρίως επειδή μου «χτύπησε» η φράση με τα όνειρα: «Η δυστυχία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, επομένως λέμε ότι η δυστυχία δεν είναι πραγματική, είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Αλλά δεν περνάει πάντα και από κακό όνειρο σε κακό όνειρο είναι οι άνθρωποι που περνάνε και πρώτα πρώτα οι ανθρωπιστές, γιατί δεν πήραν τις προφυλάξεις τους».
Με ένα πράγμα που σε φέρνει αντιμέτωπος ο κορωνοϊός είναι το αν συμπεριφέρεσαι σωστά στον συνάνθρωπό σου. Λειτουργείς με την εγωιστική επιθυμία πρώτα να είναι καλά οι δικοί σου άνθρωποι. Και νομίζω πως είναι ανθρώπινο.
Μπορεί να είναι η κλεισούρα, αλλά τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται άτομα που δεν γνωρίζει, π.χ. τα παιδιά που κάνουν ντελίβερι, με τα χέρια τους να τρέμουν όταν δίνουν την παραγγελία, τις ταμίες και τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ που συνεχίζουν να εξυπηρετούν τον κόσμο, τους γιατρούς και τους/τις νοσοκόμους/-ες που έρχονται σε επαφή καθημερινά με τον ιό και, φυσικά, όσους δεν είναι τόσο τυχεροί ή προνομιούχοι αυτήν τη στιγμή και στερούνται οποιαδήποτε επιλογή. Αν μια εικόνα μού έχει μείνει και τη σκέφτομαι αυτές τις ημέρες που για να περάσει ο χρόνος χαζεύω στο Ίντερνετ περισσότερο απ' όσο θα ήθελα, είναι τα σημαδεμένα πρόσωπα των νοσηλευτριών της Γουχάν από την πολύωρη χρήση της μάσκας, που συνεχίζουν να χαμογελάνε. Είναι νέα κορίτσια που θα μπορούσαν να κάνουν άλλα, ανέμελα πράγματα.
Η «Πανούκλα» του Καμί πραγματεύεται, ανάμεσα σε άλλα θέματα, τη μάχη του ανθρώπου απέναντι στον παραλογισμό της μοντέρνας ύπαρξης. Είναι γραμμένο από τη σκοπιά των ανδρών, αλλά δεν έχει σημασία. Σίγουρα ζούμε σε παράλογους καιρούς, όχι ακριβώς μια ζόμπι αποκάλυψη, ούτε σε βραδινό εφιάλτη, και δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, που μάλλον θα είναι δυσοίωνο, αλλά, όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, κάπως θα τα καταφέρουμε.
σχόλια