«ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ που ετοιμάζαμε θα πάνε χαμένα;» με ρώτησε συνάδελφος που δεν διακρίνεται για την ευαισθησία του και τρόμαξα, γιατί ήρθε η πραγματικότητα να με επισκεφτεί από την πίσω πόρτα.
Σε δευτερόλεπτα εξανεμίστηκε η υπεροψία των στρατηγικών πλάνων, των σχεδιασμών, της σιγουριάς ότι με σκληρή δουλειά απογειώνονται και αυτοί που δεν μπορούν να πετάξουν.
Ο απρόβλεπτος ιός φέρνει νέες ισορροπίες στο βασίλειο του ατομικού μας πυρήνα, αλλά και του πλανήτη Γη που τόσο εκμεταλλευτήκαμε με λύσσα, οπότε τώρα καλούμαστε να «λυσσάξουμε» στη σιωπή των σπιτιών μας.
Το μικρό μας σπίτι γίνεται ο νέος μας πλανήτης και η επιβολή στη φύση αντιστρέφεται βίαια, με μια ψευδαίσθηση ότι το μέσα σύμπαν είναι πιο ασφαλές. Και όμως ο φόβος για τη φύση ήρθε και θα μείνει.
Και «λυσσάμε» νομίζοντας ότι ανακαλύπτουμε τη μαγειρική που δεν γνωρίζαμε, το διάβασμα γιατί δεν είχαμε τον χρόνο, το πλέξιμο γιατί αποκαλύπτει τη δημιουργικότητά μας, την κιθάρα γιατί ήταν ξεχασμένη στο πατάρι, τα παιδιά, τον άντρα, τη γυναίκα, τον εαυτό μας.
Το μικρό μας σπίτι γίνεται ο νέος μας πλανήτης και η επιβολή στη φύση αντιστρέφεται βίαια, με μια ψευδαίσθηση ότι το μέσα σύμπαν είναι πιο ασφαλές.
Και όμως ο φόβος για τη φύση ήρθε και θα μείνει.
Σιωπή λοιπόν και προσευχή:
στη ρύπανση των υδάτων
στο διοξείδιο του αζώτου
στις πυρκαγιές
στο κλίμα
στον ρυπασμένο αέρα
στις νυχτερίδες
στα αεροπλάνα
στο κρέας που τρώμε
στους σπόρους που χάθηκαν
στις εποχές που μπερδεύτηκαν
στις τέσσερις εποχές του Antonio Vivaldi
στη μουσική των νερών του George Frideric Handel
στη σονάτα του σεληνόφωτος του Ludwig van Beethoven με νονό τον Ludwig Rellstab
στο τραγούδι της γης του Gustav Mahler
στη συμφωνία των Άλπεων του Richard Strauss
στην πέστροφα του Franz Schubert
στη θάλασσα του Claude Debussy
στο άυλο πνεύμα της μουσικής που μπορεί κάπως να εξευμενίσει τις εκδικητικές ορμές της φύσης.
σχόλια