ΖΩ ΕΔΩ ΚΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ. Ψηλά προς τον Τριαντάρο. Από το παράθυρο του σπιτιού μου κοιτώ καθημερινά το Αιγαίο. Ακριβώς απέναντι η Σύρος, αριστερά η Ρήνια, η Δήλος και η Μύκονος, πιο πίσω η Νάξος και η Πάρος. Όλο το χρόνο, περισσότερο βέβαια το καλοκαίρι, από μπροστά περνούν συνέχεια καράβια. Περνούν πολύ σπάνια πιά.
Το τελευταίο δεκαπενθήμερο, κάθομαι, αρκετές φορές μέσα στην μέρα και παρατηρώ από το παράθυρο, είναι σαν να στέκονται όλα ακίνητα, θαρρείς πως πάτησε κάποιος ένα κουμπί και όλα γύρω μου είναι σε πλήρη ακινησία, ακόμα και η θάλασσα, όλα εκτός από το μυαλό μου που τον τελευταίο καιρό κινείται ακατάπαυστα, κάνει συνεχείς και επαναλαμβανόμενες διαδρομές. Σκέψεις αντίθετες μεταξύ τους, προσπαθώ να κατανοήσω αυτό που συμβαίνει, αναρωτιέμαι αν πρέπει να το διαχειριστώ κάπως διαφορετικά ή αν καλά το πάω. Δεν ξέρω αν φοβάμαι για το τώρα, μάλλον για το μετά φοβάμαι, περισσότερο γιατί θα λείψουν άνθρωποι από γύρω μας.
Ζούμε μια στιγμή της ιστορίας, που το μέγεθός της ίσως δεν το έχουμε αντιληφθεί ή για να το πω καλύτερα το αντιλαμβανόμαστε μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο.
Τώρα είναι ευκαιρία η αλληλεγγύη να γίνει από τις πρώτες μας προτεραιότητες, το εγώ ας γίνει εμείς, ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον για να προχωρήσουμε όλοι μαζί, αγκαλιά με τις διαφορές μας, γιατί "η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να 'χει καρδιά" όπως λέει και ο ποιητής και ας το είχαμε ξεχάσει!
Ο πλανήτης σταμάτησε, είναι τραγικό κάποιοι θα κατέβουν, οι υπόλοιποι όμως ας δούμε τι κακό έχουμε κάνει, γιατί όσο ο κλοιός αρχίζει και σφίγγει, όσο πιο αυστηρά γίνονται τα μέτρα, όσο ανεβαίνουν οι αριθμοί, τόσο περισσότερο αισθάνομαι ότι απομακρύνεται εκείνη η μέρα που θα μπορέσουμε να βγούμε "καθαροί πιά" έξω και όταν έρθει εκείνη, η επόμενη μέρα, θα μας σημαδέψει για τα επόμενα χρόνια. Όμως όσο παρασύρομαι σε τέτοιου είδους σκέψεις και σε τέτοια μονοπάτια, επηρεάζομαι αρνητικά και ευτυχώς αυτόματα το μυαλό μου έρχεται να με τραβήξει πίσω, και να μου μάθει πως δεν πρέπει αυτές οι μέρες να είναι μια κενή παρένθεση στην ζωή, αλλά να γίνουν ένα σημείο αναφοράς, που θα μπορώ στο μέλλον να γυρνάω και να αντλώ δύναμη για τα δύσκολα, που αργά ή γρήγορα θα έρθουν.
Έτσι λοιπόν άρχισα να καταλαβαίνω ότι είναι τώρα η ευκαιρία να ασχοληθώ λίγο περισσότερο με τον εαυτό μου, να πετάξω ότι δεν χρειάζομαι, να αλλάξω ότι δεν με βοηθά, βάζοντας κατ' αρχήν έναν απλό στόχο, ένα στόχο που τον αγάπησα και γύρω από αυτόν οργάνωσα την καθημερινότητά μου, και το κάνω αυτό με αγάπη και όχι αγγαρεία.
Αποφάσισα λοιπόν από το να κάθομαι από καναπέ σε πολυθρόνα, και επειδή τα είχα παρατήσει λίγο τον τελευταίο καιρό, να ασχοληθώ με συνήθειες που θα ήθελα να έχω σε εποχές κανονικότητας για να πιαστώ από κάπου και να προσπαθήσω να οργανωθώ μέσα στο σπίτι με στόχο να επανέλθω σωματικά, αλλά όλο αυτό να είναι το αποτέλεσμα ενός ημερήσιου προγράμματος που περιλαμβάνει ελάχιστη ενημέρωση και πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση και γενικότερα επαφή με αρνητικές καταστάσεις και ανθρώπους, μαγειρέματα που να συνδέονται άμεσα με τον στόχο μου, χρησιμοποιώντας ντόπια υλικά του νησιού που βρίσκω από τους παραγωγούς στην λαϊκή στο λιμάνι, αλλά και στην ημερήσια μικρή βόλτα στην φύση του νησιού, διαδικτυακά μαθήματα φωτογραφίας και εφαρμογή αυτών που μαθαίνω στο μεσημεριανό μου, λήψεις φωτογραφιών, επεξεργασία και μοίρασμα με τους φίλους μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διάβασμα βιβλίων που καιρό ήθελα να διαβάσω, μια μικρή καθημερινή βόλτα με τον Ράφα, τον σκύλο μου, στο βουνό πάνω από το σπίτι και μουσική, πολλή μουσική*.
«Το να χαίρεσαι τη ζωή είναι ταλέντο, η σκηνοθεσία της καθημερινότητας μετράει, θέλει σχέδιο και οργάνωση λίγοι το έχουν...» αυτά μου έγραψε η καλή μου φίλη Ντίνα, κάτω από μια ανάρτηση που έκανα με κάποιες φωτογραφίες από το μεσημεριανό μου, λόγια που πραγματικά περιγράφουν ακριβώς τον τρόπο που βιώνω όλες αυτές τις μέρες.
Μέσα σε όλο αυτό το θεωρητικά οργανωμένο πρόγραμμα όμως υπάρχουν και κάποιες στιγμές που ξεφεύγω και σκέφτομαι τους δικούς μου στην Θεσσαλονίκη, τους ανθρώπους που αγαπώ και ανησυχώ για αυτούς, τί να γίνονται και πώς περνούν την μέρα τους άραγε, σηκώνω το τηλέφωνο να μάθω πως τη παλεύουν και βλέποντας ότι είναι καλά ξαναγυρνώ στον μικρόκοσμό μου. Σε ένα μικρόκοσμο που για πρώτη φορά στην ζωή μου αισθάνομαι ότι είναι ευλογημένος που είναι τόσο μικρός και αποτελείται από τον Ράφα και εμένα, αλλά το κυριότερο είναι ότι αυτός ο μικρόκοσμος έχω την τύχη να βρίσκεται στην Τήνο σε ένα τόπο που τα τελευταία χρόνια εξ ορισμού, μου δίνει άπλετο οξυγόνο, μια αίσθηση ελευθερίας και προσωπικής ηρεμίας, συναισθήματα που τα έχω απόλυτη ανάγκη ειδικά τώρα για να μπορέσω να διαχειριστώ αυτό που συμβαίνει.
Εδώ στο νησί όλα μέχρι στιγμής είναι ήρεμα, ο Δήμος έχει απολυμάνει όλους τους πολυσύχναστους δρόμους ακόμα και χωριά, έχει οργανωθεί βοήθεια για όσους την έχουν ανάγκη, η κυρία Κατερίνα με την «Κοινωνική κουζίνα» μαγειρεύει για αυτούς που τώρα το χρειάζονται περισσότερο, ο κόσμος προσέχει, δεν κυκλοφορεί άσκοπα, ακόμα και τα μέρη που θεωρητικά θα μπορούσαν να βγουν να περπατήσουν, να τρέξουν, είναι έρημα, βλέπεις το νησί δεν έχει νοσοκομείο, το κέντρο υγείας μόνο, που έχει οργανωθεί κατάλληλα αλλά που προφανώς δεν έχει τα μέσα για να αντιμετωπίσει ένα πιθανό κρούσμα. Παρόλα αυτά αισθάνεσαι ότι εδώ αν προσέχεις, με όλη αυτή την ελευθερία που έχει το βλέμμα σου, με όλη αυτή την άμεση επαφή με την φύση, ψυχολογικά αισθάνεσαι καλύτερα και λίγο περισσότερο τυχερός από το να βρίσκεσαι σε μια μεγάλη πόλη.
Οι μέρες θα περάσουν, πιθανόν και σύντομα να βρεθεί κάποιο φάρμακο ή το εμβόλιο, οι νέοι ήρωες της εποχής μας θα είναι οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό και όσοι δούλεψαν σκληρά για να πάμε παρακάτω, όταν όμως θα έρθει η ώρα να πάμε στο ταμείο, θα πρέπει να ζητήσουμε τον λογαριασμό από τον εαυτό μας ο καθένας και να αντιληφθούμε τι πληρώνουμε, τι στραβό έχουμε κάνει και αποφάσισε ο πλανήτης να σταματήσει, έτσι ίσως μπορέσουμε να μπούμε λίγο πιο βαθιά μέσα μας, να δούμε τους γύρω μας με άλλο μάτι, να προστατέψουμε το περιβάλλον, ακόμα περισσότερο και όταν έρθει η ώρα να πάρουμε απουσίες, μακάρι να μην λείπει κανείς μας!
Καλή δύναμη, δεν είμαστε μόνοι μας, τώρα είναι ευκαιρία η αλληλεγγύη να γίνει από τις πρώτες μας προτεραιότητες, το εγώ ας γίνει εμείς, ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον για να προχωρήσουμε όλοι μαζί, αγκαλιά με τις διαφορές μας, γιατί "η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να 'χει καρδιά" όπως λέει και ο ποιητής και ας το είχαμε ξεχάσει!
* Σήμερα την ώρα που έγραφα αυτό το κείμενο, στο νησί έπεφτε ασταμάτητο ψιλόβροχο και άκουγα τα παρακάτω:
1.
Herbert Von Karajan
Beethoven, Συμφωνία No 7
2.
G. Burton, C Korea, P. Metheny, R. Haynes, D. Holland
Like Minds
3.
Ludovico Einaudi
Elements
4.
Μάνος Χατζιδάκις
Το Χαμόγελο της Τζοκόντας
5.
Ελένη Καραΐνδρου
O Μελισσοκόμος
6.
Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μικρή Βαλίτσα
σχόλια