OTAN Η ΓΕΙΤΟΝΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑ κηρύχτηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, το σπίτι μας δεν έμεινε ατάραχο, αφού ο άντρας μου τυχαίνει να είναι μισός Ιταλός. Μιλούσαμε με φίλους και συγγενείς που ζουν εκεί και τους λέγαμε να κάνουν υπομονή, πως λογικά δεν θα κρατήσει πολύ και η αλήθεια είναι πως προσπαθούσαμε να διασκεδάσουμε την κατάσταση. Κλασικά, βέβαια, «έξω απ' τον χορό πολλά τραγούδια λέμε».
Όταν ήρθε η ώρα να μείνουμε εμείς σπίτι, η πρώτη σκέψη ήταν πως δεν θα μας ήταν και τόσο δύσκολο να μη βγαίνουμε, αφού, έτσι κι αλλιώς, με το μωρό είχαμε περιορίσει ήδη τις πολλές εξόδους. Όμως είναι εντελώς διαφορετικό να μη βγαίνεις από επιλογή και άλλο να είσαι όλη μέρα κλεισμένος σπίτι με ένα παιδί και έναν ιό να καραδοκεί έξω. Ο μικρός, βέβαια, από την πλευρά του ζει το όνειρο... μας έχει όλη μέρα μαζί του και είναι πανευτυχής. Κι εμείς, πιστεύω, κάποτε θα εκτιμήσουμε αυτές τις μέρες του εγκλεισμού με το αγοράκι μας, αφού είναι στην καλύτερή του φάση και δεν χάνουμε όλα αυτά τα υπέροχα που κάνει και λέει. Είμαστε πολύ τυχεροί, βέβαια, που είναι σχεδόν δύο χρονών, οπότε δεν έχει πολλές απαιτήσεις, δεν ζητάει βόλτες, δεν έχει ανάγκη να βγει έξω να ξεδώσει αλλά ούτε και έχει ακόμα φίλους ώστε να του λείψουν. Οι γονείς με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας σίγουρα περνάνε πιο δύσκολα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως όλη αυτή η κατάσταση που έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε χρειάζεται χιούμορ και γέλιο, αλλιώς δύσκολα θα καταφέρουμε να αντεπεξέλθουμε.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για εμάς είναι η συμβίωσή μας ως ζευγαριού 24/7 στον ίδιο χώρο. Αν ήμασταν οι δυο μας και δεν είχαμε επαγγελματικές υποχρεώσεις, πιστεύω θα τα περνούσαμε φίνα στην καραντίνα. Με ένα παιδί, όμως, και όλο το φόρτο της δουλειάς του γραφείου να έχει μεταφερθεί στο σπίτι τα πράγματα δεν μπορούν, δυστυχώς, να είναι ρομαντικά. Ζηλεύω λίγο αυτούς που έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν το βιβλίο που πάντα ήθελαν, αλλά δεν προλάβαιναν, που έχουν τον χρόνο να κάνουν γενικό ξεκαθάρισμα στην ντουλάπα τους αλά Μαρί Κόντο, να κάνουν μαραθώνιο βλέποντας τα «30 αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις», να κοιμηθούν, να γυμναστούν, να μάθουν πλέξιμο... Από την άλλη, όλοι αυτοί αποκλείεται να γελάνε όσο εμείς, μια και το παιδί μας φροντίζει να μας φτιάχνει το κέφι ασταμάτητα. Και το μόνο σίγουρο είναι πως όλη αυτή η κατάσταση που έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε χρειάζεται χιούμορ και γέλιο, αλλιώς δύσκολα θα καταφέρουμε να αντεπεξέλθουμε.
σχόλια