ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΙΑΣ είχα την τάση να δραματοποιώ με αρκετά ευφάνταστο και προσωπικό τρόπο διάφορα γεγονότα που συνέβαιναν σε παγκόσμιο επίπεδο και είχαν σχέση με αρρώστιες. Για παράδειγμα, το ατύχημα του εργοστασίου στο Τσερνόμπιλ, όσα άκουγα γύρω από τις επιπτώσεις του και κυρίως ο σχολαστικός καθαρισμός των λαχανικών και φρούτων που έβλεπα να συμβαίνει γύρω μου με είχαν πείσει ότι υπήρχαν συγκεκριμένες τροφές που αν τις έτρωγα, σίγουρα θα δηλητηριαζόμουν ‒ παρ' όλα αυτά, τις έτρωγα. Όταν το AIDS άρχισε να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις και κάποια στιγμή στο σχολείο μου αποφάσισαν πως έπρεπε να μιλήσουν σε παιδάκια δημοτικού γι' αυτό, εξηγώντας περί τίνος πρόκειται, τους τρόπους μετάδοσης ‒εκτός, φυσικά, από το σεξ‒, τα συμπτώματά του, τη γενική πορεία της νόσου και, φυσικά, τη μοιραία κατάληξή της, από έναν απλό βήχα που είχα ήμουν σίγουρη ότι ήμουν φορέας και το δήλωσα στην κοινωνική λειτουργό που ήταν υπεύθυνη για την ενημέρωση. Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της, για αρκετό καιρό πίστευα ότι θα πεθάνω από «αυτό». Λίγο αργότερα, μια σχετικά απλή δερματική πάθηση μετατράπηκε στο μυαλό μου σε σύμπτωμα καρκίνου σε τελικό στάδιο. Τελικά, το μοιραίο δεν επήλθε ούτε τότε.
Για μένα όλα είναι ποιοτικός χρόνος, χαμένος είναι μόνο όταν γκρινιάζουμε για το τι χάσαμε, τι αναβάλαμε, τι ακυρώσαμε, πόσα δεν προλάβαμε να δούμε, να πιούμε και να κάνουμε.
Επειδή, λοιπόν, νομίζω πως εξάντλησα όλα τα περιθώρια μιας drama queen στη σωστή ηλικία, δηλαδή όταν η διαχωριστική γραμμή μεταξύ γελοίου και χαριτωμένου ας πούμε ότι είναι κάπως θολή, τώρα, ως ενήλικας, προσπαθώ να κάνω αυτό που πρέπει, το καλύτερο που μπορώ με ό,τι έχω. Τον περισσότερο καιρό μιλάμε για όσα θα θέλαμε να κάνουμε, για όσα θα θέλαμε να αποκτήσουμε, για όσα μας λείπουν, σχεδόν ποτέ όμως για όσα έχουμε και συνήθως θεωρούμε δεδομένα. Να μια καλή αφορμή για να επανέλθουμε στα βασικά.
Δεν νομίζω ότι έχει πολύ νόημα να οργανώσεις λεπτομερώς τον τρόπο που θα περάσεις τον χρόνο σου στο σπίτι. Μπορείς να διαβάσεις ένα ή δέκα βιβλία, να δεις ταινίες παλιές και αγαπημένες ή καινούργιες, να «καείς» με tutorials για ό,τι πιθανό και απίθανο κυκλοφορεί στο YouTube, να καθαρίσεις και να οργανώσεις από την αρχή τον προσωπικό σου χώρο, τα ντουλάπια και τα συρτάρια σου, να σιδερώσεις με θρησκευτική ευλάβεια ακόμα και τους τοίχους, να μιλήσεις ώρες ατελείωτες στο τηλέφωνο ή στο chat, να χαζέψεις μ' έναν καφέ στο χέρι την κίνηση στον δρόμο, τη φύση που οργιάζει στο μπαλκόνι απέναντι, τις ταπεινές γλάστρες στο δικό σου ή να χαζέψεις γενικώς. Για μένα όλα είναι ποιοτικός χρόνος, χαμένος είναι μόνο όταν γκρινιάζουμε για το τι χάσαμε, τι αναβάλαμε, τι ακυρώσαμε, πόσα δεν προλάβαμε να δούμε, να πιούμε και να κάνουμε. Ας υποθέσουμε πως είναι μόνο μια κακή αρχή και πως την άνοιξη φέτος μάλλον θα την ψάξουμε λίγο παραπάνω ‒ αλλά δεν θα τη χάσουμε.
σχόλια