Οι πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού στα δάση του Αμαζονίου, της Αλάσκας και της Σιβηρίας προκάλεσαν σοκ στη διεθνή κοινότητα. Και ενώ οι φωτιές συνέχιζαν να κατακαίουν εκατομμύρια δέντρα σε όλη τη γη, μια ομάδα περίπου 450 ακτιβιστών απ' όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκε στο Πανεπιστήμιο της Λωζάννης, συσκέφθηκε για πέντε μέρες, διαδήλωσε και έκανε τις προτάσεις της για την αντιμετώπιση της ανόδου της θερμοκρασίας στον πλανήτη.
Ανάμεσα στους συμμετέχοντες, η Μαρία και η Αριάδνη Παπαθεοδώρου. «Είχαμε απογοητευτεί και συγχρόνως πανικοβληθεί μ' αυτά που μετέδιδαν τα media και εξήγγελλαν οι πολιτικοί. Έγιναν πολλοί τσακωμοί στο συνέδριο. Σκέψου, 450 άτομα, που ο καθένας είχε κάτι διαφορετικό να πει, να προσπαθούν να βρουν την τέλεια λύση, η οποία δεν υπάρχει».
Στις 9 Αυγούστου βγήκε, τελικά, λευκός καπνός, με την Γκρέτα Τούνμπεργκ, προεξάρχουσα του κινήματος, να διακηρύττει τις προτάσεις μπροστά σε όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Εκεί είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν από κοντά και να συνομιλήσουν μαζί της. «Είναι μια πολύ ήρεμη κοπέλα. Ό,τι είναι να πει θα το πει χωρίς περιστροφές, έτσι όπως το πιστεύει» σημειώνει η 16χρονη Αριάδνη. Επικοινώνησαν ξανά μαζί της περίπου έναν μήνα μετά, όταν η Γκρέτα πόσταρε μια φωτογραφία από τις μαθητικές διαδηλώσεις για το κλίμα στην Αθήνα, στο πλαίσιο του Fridays for Future.
Το Α και το Ω για μια βιώσιμη πόλη είναι να υπάρξει μεγάλο δίκτυο αστικών συγκοινωνιών. Η κίτρινη γραμμή του μετρό χτίζεται εδώ και τόσα χρόνια. Η Κηφισίας και η Μεσογείων δεν συνδέονται με τίποτα. Εγώ πηγαίνω σχολείο στο Μαρούσι και κάνω προπόνηση μπάσκετ στον Χολαργό. Με το αυτοκίνητο αυτή η απόσταση είναι 15 λεπτά. Με τα ΜΜΜ, μία ώρα.
Σχεδόν κάθε Παρασκευή του περασμένου Σεπτεμβρίου εκατομμύρια νέοι σε όλο τον κόσμο έβγαιναν στους δρόμους για να διαδηλώσουν για την κλιματική αλλαγή, η οποία έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα της σημάδια στον πλανήτη. Η Μαρία και η Αριάδνη Παπαθεοδώρου είναι από τις πρωτεργάτριες του κινήματος στην Ελλάδα. Η πρώτη διαδήλωση του Fridays for Future πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας τον Φεβρουάριο του 2018. Έκτοτε έχουν γίνει άλλες επτά, ενώ, όπως επισημαίνουν, θα ακολουθήσουν κι άλλες τους επόμενους μήνες. Δεν κρύβουν πως οι πιο μαζικές διαδηλώσεις ήταν αυτές του περασμένου Σεπτεμβρίου, όταν χιλιάδες παιδιά στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Καλαμάτα και σε 11 ακόμα πόλεις σε όλη τη χώρα ύψωσαν τη φωνή τους για το κλίμα.
«Με τις πυρκαγιές του καλοκαιριού πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι δεν ασχολούνται με το περιβάλλον, έπαθαν σοκ. Μόλις γύρισα στο σχολείο, ήρθαν περισσότερα από δέκα παιδιά να με ρωτήσουν για την κλιματική αλλαγή» θυμάται η 17χρονη Μαρία Παπαθεοδώρου. «Οι επιστήμονες, όμως, μιλούν γι' αυτήν εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό θέλουμε να κάνουμε κι εμείς διαδηλώνοντας. Φωνάζουμε για να ακούσουν οι πολιτικοί τους επιστήμονες, όχι εμάς» παρεμβαίνει η Αριάδνη.
Όπως υποστηρίζουν και οι δυο τους, δυστυχώς ο πλανήτης δεν έχει άλλον χρόνο. Το μόνο που μένει είναι να βρεθούν εκείνες οι λύσεις που θα καθυστερήσουν την καταστροφή. Τι είναι αυτό που κάνει, όμως, αρκετούς πολίτες και πολιτικούς να εξανίστανται και να θεωρούν παιδικές υπερβολές τα λεγόμενα της Γκρέτα; «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το παραδέχονται. Ίσως επειδή φοβούνται. Τι να πω! Εγώ κρατάω αυτό που μου είπε ένας καθηγητής μου: όπως η φίλη του δεν πηγαίνει στον γιατρό για την πλάτη της, επειδή δεν πονάει ακόμα πολύ, έτσι και ο άνθρωπος δεν συνειδητοποιεί το κακό, επειδή δεν έχει φτάσει ακόμα στην πόρτα του. Επειδή δεν πονάει ακόμη αρκετά από αυτό» σημειώνει η Μαρία.
Οι ίδιες από πολύ μικρή ηλικία έχουν αναπτύξει περιβαλλοντική συνείδηση. Θυμούνται πως, μαζί με τη μητέρα τους, δεν χρησιμοποιούσαν πλαστικές σακούλες, ούτε το οικογενειακό αυτοκίνητο για να μετακινούνται, προκειμένου να μειώσουν την κατανάλωση των ρύπων. Πλέον η Μαρία έχει απογοητευτεί και έχει αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να γίνει μητέρα, ακριβώς επειδή φοβάται να φέρει ένα παιδί στη Γη που καταστρέφεται. «Θέλω πάρα πολύ μια κόρη, αλλά, έτσι όπως βλέπω τα πράγματα, δεν θα κάνω. Το σκέφτομαι όλη την ώρα. Εμένα μου αρέσει πολύ η θάλασσα και θυμάμαι να πλατσουρίζω μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά μου. Ε, κάνω την ίδια εικόνα μ' εμένα και την κόρη μου και στενοχωριέμαι που δεν θα την αφήνω να μπει στο νερό, επειδή θα κινδυνεύει να καεί το δέρμα της».
Οι δυο τους έζησαν στη Γερμανία για περίπου δέκα χρόνια. Η σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας σε επίπεδο οικολογίας είναι αδύνατη. «Αν ζούσαν όλοι όπως στην Ελλάδα, θα χρειαζόμασταν τρεις πλανήτες για να τα βγάλουμε πέρα» λένε γελώντας.
Η Μαρία, εδώ και μερικά χρόνια, δεν χρησιμοποιεί καθόλου πλαστικό καλαμάκι. «Έχει πλάκα, γιατί, ενώ επισημαίνω, όπου πάω, να μου φέρνουν τον καφέ χωρίς καλαμάκι, το ξεχνούν και το κάνουν. Μάλιστα, όταν τους το επαναλαμβάνω, πάνε να το πετάξουν και να μου φέρουν καινούργιο. Δηλαδή, κακό επί δύο».
Κι αν οι Έλληνες δεν έχουν ιδιαίτερη περιβαλλοντική συνείδηση, τα πράγματα στην Αθήνα ειδικότερα είναι ακόμα χειρότερα, καθώς η ρύπανση από την κίνηση των αυτοκινήτων είναι τεράστια. «Το Α και το Ω για μια βιώσιμη πόλη είναι να υπάρξει μεγάλο δίκτυο αστικών συγκοινωνιών. Η κίτρινη γραμμή του μετρό χτίζεται εδώ και τόσα χρόνια. Η Κηφισίας και η Μεσογείων δεν συνδέονται με τίποτα. Εγώ πηγαίνω σχολείο στο Μαρούσι και κάνω προπόνηση μπάσκετ στον Χολαργό. Με το αυτοκίνητο αυτή η απόσταση είναι 15 λεπτά. Με τα ΜΜΜ, μία ώρα» σημειώνει η Αριάδνη, με την αδερφή της να παρεμβαίνει: «Πήγα στο Βερολίνο, το οποίο είναι πιο μικρό από την Αθήνα και έχει λιγότερο πληθυσμό. Φαίνεται τεράστιο, γιατί έχει εκτεταμένο μετρό. Μπορείς να δεις όλη την πόλη μέσα σε μία ώρα».
Η Μαρία θέλει πολύ να σπουδάσει βιολογία στη Γερμανία και έχει αποφασίσει να μη χρησιμοποιεί τα ρυπογόνα, κατά την ίδια, αεροπλάνα. Δεν ψέγει, ωστόσο, τους Έλληνες, ακριβώς επειδή είναι πολύ δύσκολο να μετακινηθούν με οποιοδήποτε άλλο μέσο στον κόσμο. «Αυτό που έκανε η Γκρέτα ήταν πολύ εντυπωσιακό, αλλά το ιστιοφόρο που χρησιμοποίησε κοστίζει εκατομμύρια ευρώ. Δυστυχώς, δεν έχουμε όλοι τόσα χρήματα» λέει γελώντας η Αριάδνη.
Οι δυο τους, πέρα από το σχολείο και το κίνημα, διδάσκουν αγγλικά και γερμανικά σε πρόσφυγες. «Είναι εντυπωσιακό, γιατί, ακούγοντας τις ιστορίες τους, μπορείς να καταλάβεις πώς η κλιματική αλλαγή τούς οδήγησε εδώ. Στη Συρία, για παράδειγμα, πριν από τον πόλεμο είχαν υπάρξει χρόνια με εκτεταμένη ξηρασία και πείνα» λέει η Μαρία.
Όταν τη ρωτώ πώς καταφέρνει να τα προλαβαίνει όλα, εκείνη ξεφυσά. «Δεν είναι καθόλου εύκολο. Τα έχω φτύσει». Παρεμβαίνει η Αριάδνη: «Η πιο εύκολη δικαιολογία είναι πως δεν έχουμε χρόνο. Όμως ούτε ως ανθρωπότητα έχουμε χρόνο. Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν έχουμε άλλο χρόνο για να λέμε πως δεν έχουμε χρόνο. Πρέπει να δράσουμε τώρα».
Η ίδια κάνει πρωταθλητισμό και αγωνίζεται στην ομάδα της Ηλιούπολης. Δεν θα ξεχάσει ποτέ την εικόνα του Υμηττού, ο οποίος έχει αποψιλωθεί τα τελευταία χρόνια. «Η φύση μάς έδωσε ένα τέλειο φυσικό μηχάνημα που προσλαμβάνει το διοξείδιο του άνθρακα και μας δίνει οξυγόνο, δηλαδή παίρνει τα σκουπίδια μας και μας δίνει χρυσό. Κι εμείς, αυτό που κάνουμε είναι να το καταστρέφουμε. Αυτό που ζητάμε από κείνους που μας κρίνουν είναι να διαβάσουν και να σκεφτούν όχι τον εαυτό τους αλλά τους γύρω τους, τα παιδιά, τα εγγόνια τους. Να σκεφτούν ότι κλέβουν το μέλλον τους και αυτό δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
