«Αφού εψάλη η Β' Ανάστασις κι έγινεν η Αγάπη, εξήλθαν όλοι εις την πλατείαν κι εθεώντο την πυρπόλησιν του Εβραίου. Τι άσχημος και τι ευμορφοκαμωμένος που ήτον ο Εβραίος! Είχε μίαν χύτραν ως κεφαλήν, είχε και λινάρι ως γένειον. (...) Είχε κι ένα σακκούλι ή πουγγί κρεμασμένον εις το αριστερόν πλευρόν του. (...) Και αφού τον εκρέμασαν υψηλά-υψηλά, έως επτά οργυιάς επάνω, ήρχισαν οι άνδρες να τον μαστίζουν, να τον τουφεκίζουν όλοι, έως ότου τον έκαυσαν».
Αλ. Παπαδιαμάντης, Παιδική Πασχαλιά
Καλά κρυμμένο μυστικό ο ελληνικός αντισημιτισμός. O παραδοσιακός «λίβελος ή συνωμοσία του αίματος» καθρεφτίζεται στα λαϊκά έθιμα.
Υπάρχει και ο σύγχρονος συνωμοσιολογικός αντισημιτισμός: οι Εβραίοι οργάνωσαν την 11η Σεπτεμβρίου, δεν πήγαν στη δουλειά τους στους Δίδυμους Πύργους. Ή ακόμα: μια παγκόσμια σιωνιστική υπερκυβέρνηση επιβουλεύεται τον ελληνισμό.
Υπάρχει και ο βίαιος αντισημιτισμός: βανδαλισμοί σε εβραϊκά νεκροταφεία, συναγωγές, μνημεία του Ολοκαυτώματος, σβάστικες σε κενοτάφια, «Sieg Heil» σε συναγωγές.
Έχουμε ένα ιστορικό συνεχές: από τον προπολεμικό παρακρατικό αντισημιτισμό της Εθνικής Ενώσεως «Ελλάς» (ΕΕΕ)με τον εμπρησμό εβραϊκών συνοικιών μέχρι τον κρατικό, σε βάρος των εβραϊκών περιουσιών και του νεκροταφείου στη Θεσσαλονίκη μετά το Ολοκαύτωμα.
Και, βέβαια, υπάρχει ο αντισημιτισμός της διπλανής πόρτας. Ανατριχιαστικά περιγράφει ο Γιώργος Ιωάννου πώς όρμησαν οι νοικοκυραίοι στα σπίτια όσων φορτώθηκαν στα τρένα για το Άουσβιτς.
Έχουμε ένα ιστορικό συνεχές: από τον προπολεμικό παρακρατικό αντισημιτισμό της Εθνικής Ενώσεως «Ελλάς» με τον εμπρησμό εβραϊκών συνοικιών μέχρι τον κρατικό, σε βάρος των εβραϊκών περιουσιών μετά το Ολοκαύτωμα. Και, βέβαια, υπάρχει ο αντισημιτισμός της διπλανής πόρτας
Στην Ελλάδα καταγράφεται το υψηλότερο ποσοστό αντισημιτισμού σε όλη την Ευρώπη, 67%. Στην Πολωνία 45%, στη Γαλλία 37% (έρευνα Αnti-Defamation League). Ραγδαία άνοδος βίαιων επιθέσεων κατά των Εβραίων: 74% στη Γαλλία, 60% στη Γερμανία. Ρητορική του μίσους, προσβολές και φόβος, η νέα κανονικότητα για τους Εβραίους. Το ένα τρίτο αποφεύγει συγκεκριμένα μέρη για την ασφάλειά του, αντίστοιχο ποσοστό σκέφτεται τη μετανάστευση.
Σε έρευνα του CNN πολλοί Ευρωπαίοι δηλώνουν ολική ή μερική άγνοια για τη Σοά, το Ολοκαύτωμα, αλλά ταυτόχρονα θεωρούν ότι οι Εβραίοι την εκμεταλλεύονται για να κερδίσουν!
Παλιά στερεότυπα ξυπνάνε: οι Εβραίοι ελέγχουν το διεθνές κεφάλαιο και τις τράπεζες, μια παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία εξυφαίνεται. Η παγκοσμιοποίηση προκαλεί τον φόβο των πιεσμένων μεσοστρωμάτων και υποσυνείδητα συνδέεται συχνά με το αρχέτυπο του «Εβραίου κερδοσκόπου» που ενεργοποιεί αρνητικά συναισθήματα και τροφοδοτεί τη μνησικακία.
Παραδοσιακά, η ακροδεξιά φλερτάρει με την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Έχουμε και σχετικοποίηση του Ολοκαυτώματος από τμήματα της Αριστεράς που παραλληλίζουν το Άουσβιτς με την πολιτική του Ισραήλ στο Παλαιστινιακό.
Δεν είναι, φυσικά, αντισημιτισμός η κριτική σε πρακτικές του Ισραήλ που συχνά θέτουν σε ακραία δοκιμασία βασικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου.
Κακώς (και εκ του πονηρού) η κριτική αυτή χαρακτηρίζεται αντισημιτική. Ωστόσο, άλλο κριτική και άλλο να χρεώνονται οι Έλληνες Εβραίοι τον εποικισμό και τη βία στα Κατεχόμενα.
Και όμως, στη Θεσσαλονίκη πορείες για το Παλαιστινιακό σταματούσαν στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος και διακόπτονταν εκδηλώσεις του Εβραϊκού Μουσείου.
Όπως επισήμανε ο Δημήτρης Ψαρράς, σιωνισμός, ρατσισμός και ιμπεριαλισμός έγιναν ταυτόσημοι όροι για ορισμένους αριστερούς αρθρογράφους. Οι θεωρίες ανθελληνικής συνωμοσίας από «σιωνιστικές» οργανώσεις τροφοδοτούν το συλλογικό φαντασιακό, όχι μόνο το ακροδεξιό.
Τον Μάιο του 2009 διαδήλωσαν τη μια μέρα το ΛΑΟΣ και την άλλη η ΚΝΕ έξω από τον Αστέρα της Βουλιαγμένης, όπου συνεδρίαζε η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
Διάχυτος αντισημιτισμός και σε τμήματα της Εκκλησίας. Όχι μόνο δεν αποδοκιμάζονται ανοιχτά από την Εκκλησία ακραίοι σαν τον Πειραιώς (θεωρεί τον Χίτλερ... όργανο του Διεθνούς Σιωνισμού) αλλά και ο κλήρος, πολλοί παπάδες της ενορίας, αποδίδουν τα δεινά όλα στους Εβραίους.
Βαρύς αντισημιτισμός και από πρόσωπα συμβολικού βάρους, σαν τον Θεοδωράκη: «Οι Αμερικανοεβραίοι κρύβονται πίσω από τα πάντα, τις επιθέσεις στο Ιράκ, τις οικονομικές επιθέσεις στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Ασία, οι Εβραιοαμερικάνοι βρίσκονται πίσω από τον Μπους, τον Κλίντον και πίσω από τις τράπεζες». Δεν έγινε τυχαία ο Μίκης («αδέλφια μου, ναζιστές» ξεστόμισε στο συλλαλητήριο) «αριστερή» μασκότ του εγχώριου εθνικισμού.
Ο αντισημιτισμός πατάει και στην εθνική μας θυματοποίηση: ο πλανήτης δεν τιμά τις δικές μας σφαγές γιατί «οι Εβραίοι κέρδισαν το μονοπώλιο του Ολοκαυτώματος». Τα πάθη του ποντιακού και μικρασιατικού ελληνισμού τα έπνιξε η ευρεία αναγνώριση της Σοά.
Αυτή η σύγκριση με το ξεχασμένο αίμα και τα «εθνικά ολοκαυτώματα» εγκυμονεί τη σχετικοποίηση του Ολοκαυτώματος. Αδελφάκι της η ζηλόφθονη μομφή ότι οι Εβραίοι ξέρουν να πλασάρουν και να μονοπωλούν τη μνήμη της οδύνης. Εμάς μας αδίκησε η διαιτησία και χάσαμε το πρωτάθλημα της ιστορικής δικαίωσης.
Πολλοί οι αντισημίτες στην κεντρική πολιτική. Από τον Καρατζαφέρη («οι Εβραίοι μυρίζουν αίμα») μέχρι τους ΑΝ.ΕΛ. των Καμμένων: ο Πάνος έλεγε πως οι Εβραίοι δεν πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα, ο Δημήτρης αναπαρήγε κάθε ψεκασμένη θεωρία συνωμοσίας.
Και πώς να πείσει η όψιμη προσπάθεια Γεωργιάδη και Βορίδη να ξεπλύνουν χρόνια αντισημιτισμού; Και βέβαια, για τη Χρυσή Αυγή ο αντισημιτισμός είναι καίριο στοιχείο ναζιστικής ταυτότητας. Ο «πατριωτισμός» της στο Μακεδονικό σήμανε επιθέσεις σε εβραϊκά μνημεία.
Το θέμα δεν αφορά μόνο νεοναζί και ακροδεξιούς συνωμοσιολόγους. Από κάτω χτυπάει μια φλέβα του νέου αντισημιτισμού, ο εθνικισμός των μακεδονομάχων.
Στα συλλαλητήρια είδαμε αντισημιτικά συνθήματα: «Εβραίοι της Βουλής», «Ταλμούδ και Καββάλα εχθρός της ανθρωπότητας», «Rothschild, το τέλος σου έρχεται», «Θάνατος στον σιωνισμό». Εμβληματικός εχθρός πάλι ένας Εβραίος: ο Σόρος, «εκατομμυριούχος, ανθέλληνας και φιλοσκοπιανός».
Στην εμφυλιοπολεμική προπαγάνδα οι αριστεροί «ξεπούλαγαν τη Μακεδονία γιατί ήταν πράκτορες των Ρώσων». Μετά τις Πρέσπες, η Αριστερά «τα παίρνει από τους Εβραίους για να ξεπουλήσει τη Μακεδονία».
Απέναντι σε όλα αυτά καλούμαστε να οικοδομήσουμε μια «Συμμαχία της μνήμης», όλα τα θύματα της θηριώδους βίας μαζί, Πόντιοι, Μικρασιάτες, Αρμένιοι, θύματα των μαρτυρικών χωριών της Κατοχής, Καλαβρυτινοί και Διστομίτες.
Απάντηση στον ναζισμό και στον αντισημιτισμό είναι η γνώση και η μνήμη. Ένα πρώτο βήμα: να καθιερωθεί η μέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος ως ημέρα εθνικής περισυλλογής με ιδιαίτερη έμφαση στην εκπαίδευση.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
