Μερικές φορές δεν έχω όρεξη να διαφωνήσω με κανέναν. Δεν αδιαφορώ. Ενημερώνομαι για όσο το δυνατόν περισσότερα θέματα. Απλώς, ενίοτε, δεν έχω καμία όρεξη ν' ακούω τους υπερβολικά πανέτοιμους είτε να κράξουν είτε να δοξάσουν, διαλύοντας την ψυχραιμία όλων γύρω τους. Πειράζει; Μάλλον όχι, ειδικά αν είσαι λίγο ψυχαναγκαστικός με το πού επενδύεις την προσοχή σου.
Τις προάλλες χάλασε ο νεροχύτης και η βρύση μου. Το μυαλό μου έκανε αλλόκοτες συνδέσεις: αν αποσυνδέσω τον βραστήρα, θα βοηθηθεί ο σωλήνας που στάζει; Προφανώς είμαι άσχετη. Έστειλα inbox σ' έναν φίλο που διάλεξε να γίνει μάστορας.
Όταν ήρθε στο σπίτι άκουγα Vivaldi. Περισσότερο με βοηθάει να συγκεντρώνομαι ο Brahms ή ο J. S. Bach, όμως, συνήθως, όσο νωρίς και να ξυπνήσεις στην Αθήνα έχει αυτό το αδιανόητο φως, ενώ όλα κάπως λάμπουν καθώς σιγά σιγά φωτίζονται και ξημερώνει, οπότε μου είναι πανδύσκολο να μην ακούσω κάτι χαρμόσυνο και ζωηρό το πρωί.
Καθόλου μάταιο δεν είναι να φροντίζει κανείς να επιλέγει προσεχτικά σε τι θα εκτεθεί στο Ίντερνετ. Ειδικά όσον αφορά τις γνώμες και τις ειδήσεις. Προσωπικά, διαβάζω απόψεις κάθε μέρα, αλλά προσέχω να αποφεύγω τοξικά απόβλητα εμπαθούς σκέψης.
Ο μάστορας που κάλεσα ξυπνάει υπερβολικά νωρίς. Φοράει πάντα φόρμες. Μέχρι το απόγευμα έχει μπει σε διάφορα σπίτια σε όλη την Αττική και αφού κολυμπήσει σε μία δημόσια πισίνα όπου πηγαίνει τ' απογεύματα, πέφτει κατάκοπος για ύπνο, αλλά πριν, εξασκείται στην κλασική κιθάρα. Λατρεύει αυτήν τη μουσική. Σίγουρα το YouTube βοήθησε σ' αυτό. Είναι συγκλονιστικό ότι πατάς δυο κουμπιά και ηχούν στ' αυτιά σου τα βιολιά της New York Philarmonic Orchestra, κι αυτό με μόνο αντάλλαγμα να υποστείς αυτές τις κακόηχες, άκομψες και εξοργιστικές διαφημίσεις που παρεμβάλλονται. Μικρό το κακό. Άλλωστε, εκτός απ' τα χιλιοπαιγμένα βιντεάκια που βάζουν όλοι για να διαβάσουν και να δουλέψουν πληκτρολογώντας «music to study» ή κάτι παρόμοιο, τα άλλα βίντεο κλασικής έχουν ελάχιστες διαφημίσεις, ενώ υπάρχουν και κάμποσοι σταθμοί που παίζουν κλασικά αριστουργήματα, ελληνικοί και ξένοι.
Antonio Vivaldi - The Four Seasons, Summer / New York Philharmonic Orchestra - Leonard Bernstein
Η γαλήνη και η αγνότητα αυτής της μουσικής μου φαίνονται ικανές να εξημερώσουν και τις πιο ενοχλητικές αγωνίες. Αφήνονται στο δωμάτιο και όλα αλλάζουν. Τουλάχιστον σε μένα κάπως έτσι λειτουργεί η συγκεκριμένη μουσική. Το αποτέλεσμα είναι τόσο τέλειο που μοιάζει σχεδόν θεϊκό. Ίσως γι αυτό ακόμα και όσοι δεν ακούν συχνά κλασική την προτιμούν για τις μέρες των γιορτών, γι αυτήν την αίσθηση θεϊκής προέλευσης που μεταδίδει.
Ήταν πάνω σ' αυτήν τη στιγμή μεταξύ αγνής απόλαυσης για τη μουσική και υπεραισιοδοξίας για τις ανθρώπινες δυνάμεις (εννοώ: γιατί παίζουν τόσο τέλεια;) που σκέφτηκα ότι καθόλου μάταιο δεν είναι να φροντίζει κανείς να επιλέγει προσεχτικά σε τι θα εκτεθεί στο Ίντερνετ. Ειδικά όσον αφορά τις γνώμες και τις ειδήσεις. Προσωπικά, διαβάζω απόψεις κάθε μέρα, αλλά προσέχω να αποφεύγω τοξικά απόβλητα εμπαθούς σκέψης.Η αστυνομική βία, για παράδειγμα, μου φάνηκε ότι έβγαλε διάφορα αλλόκοτα ένστικτα συμπολιτών μας στην επιφάνεια: πόλεμος εναντίων όλων (που δε συμφωνούν μ' εμάς) και cyberbullying σ' απλούς πολίτες, αρκεί να μην ταραχτούν σιγουριές για το ποιος είναι καλός και ποιος είναι κακός.
Στη συνομιλία για την επικαιρότητα με τον τύπο που επιδιορθώνει αριστοτεχνικά τη βρύση μου παρατηρώ πόσο γαλήνια αλληλεπιδρούμε, εξαιτίας της παρουσίας της μουσικής στον χώρο: μας αναγκάζει να προσαρμόζουμε τις φωνές μας κάπως. Αν διαφωνούσαμε ιντερνετικά θα ήταν έτσι; Αυτή η ανωμαλία να τρέπουμε τα πάντα σε έδαφος για διχασμούς μου φαίνεται περίεργη καθώς κοιτάζω τις σωληνώσεις του νεροχύτη που δεν στάζουν πια. Πίσω απ' το οτιδήποτε, τοξικοί χρήστες του Ίντερνετ θα βρουν το πεδίο να χύσουν την τοξικότητά τους. Δικαίωμά τους. Υπάρχουν cyber-αργόσχολοι που ζουν μέσα στην απόλυτη παράνοια ενός μόνιμου αλληλοφαγώματος στο οποίο δίνουν και πολιτική χροιά δήθεν, για να μη φαίνεται πόσο πεζό και μίζερο είναι.
Καθώς πίνω τον καφέ μου κοντά στην επιδιορθωμένη βρύση σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει πιο ενοτική μουσική απ' την κλασική. Οι άνθρωποι που μοιράζονται τη λατρεία τους για την κλασική μουσική το κάνουν με αληθινή θρησκευτική προσήλωση, δημιουργούν ένα σύμπαν και σε καλούν να μπεις αρμονικά, έχουν το βλέμμα που έχουν οι μύστες. Αν δεν καταλαβαίνεις αυτό που ακούς, απλώς σε λυπούνται σαν να έχεις κάποιου είδους έλλειψη, την ανικανότητα ν' απολαμβάνεις κάτι θεϊκό. Εγώ δεν ξέρω πολλά από κλασική, μου αρέσει να την ακούω. Ούτε καταλαβαίνω τι συμβαίνει με την πολιτική και συχνά νιώθω εντελώς χαμένη και μπερδεμένη. Αλλά, ξέρω ότι μου φαίνεται νοσηρή η ετοιμότητα να μαλώσουμε για τα πάντα, ακόμα και να επιτεθούμε άγρια ο ένας στον άλλον, ντε και καλά. Αυτή η ιδέα τού να φτιάξουμε μια αντίληψη και ψύχραιμα να καλέσουμε άλλους να μπουν σ' αυτήν υπερβολικά συχνά λείπει. Ακόμα και για τα φώτα των Χριστουγέννων φάγωμα (και γιατί όχι;).
Θα ήθελα η νέα χρονιά να μου φέρει περισσότερες συζητήσεις που δεν γίνονται φάγωμα. Απ' αυτές που διεξάγονται καθώς κάτι αγγελικό βγαίνει από κάποιο ηχείο. Απ' αυτές όπου διαφωνείς, αλλά χωρίς να πασχίζεις να αποδείξεις κάτι. Απ' αυτές που σε ρουφάνε τόσο πολύ ώστε δεν ξέρεις αν έχεις ξαναβρεθεί στο μέρος όπου διεξάγονται. Συζητήσεις που εξελίσσονται σαν κλασικές μελωδίες: με σημεία έντασης και σημεία γαλήνης, σημεία πλήξης και σημεία καταιγιστικά. Είναι μαγικές.
σχόλια