Το αόρατο τσίρκο των Ζαν Μπατίστ Τιερρέ και Βικτόρια Τσάπλιν στο Φεστιβάλ Αθηνών: ένα ελαφρύ σκούντημα από εντατικές εικόνες και νοήματα στον ώμο του θεατή, που θυμήθηκε ξανά πως με τα πιο απλά και τίμια υλικά γίνονται τα σημαντικότερα θεάματα.
Φεύγοντας από τον χώρο Δ της Πειραιώς αναρωτιόμουν: για πόσες παραστάσεις -έστω θεάματα- που έχω δει τα τελευταία χρόνια έχω ανακαλέσει από το λεξιλόγιό μου, προκειμένου να τις περιγράψω, λέξεις όπως: τρυφερό, ευφρόσυνο, τίμιο, εικαστικά οικείο και ταυτόχρονα απρόσμενο; Στο «Αόρατο Τσίρκο», που παρουσιάζεται ως την Κυριακή στο Φεστιβάλ Αθηνών, όλα αυτά συνυπάρχουν και οδηγούν τον θεατή σε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης και αγαλλίασης. Εικόνες, αστραπιαίες συχνά του Τιερρέ, με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και πλήρη ακύρωση της έννοιας του φαντασμαγορικού ως κυρίαρχου του θεάματος. Χειρονομίες ποιητικές, συγκινητικές της Βικτόρια Τσάπλιν, πλάσμα που θα μπορούσε να έχει αναδυθεί από τον βυθό ή από την εικονογράφηση ενός σπάνιου παιδικού βιβλίου. Είναι οι πρώτες ριπές εικόνων και συναισθημάτων που έχω από το «Αόρατο Τσίρκο». Περιμένω να φανεί και ο ανθός τους. Άρα έπεται συνέχεια...
K.I.A.
