Το ζήτημα με τις μεταφράσεις τωναρχαιολελληνικών κειμένων -ποιητικών και άλλων- στη νεοελληνική δεν σχετίζεταιβέβαια με το θρυλικό αίτημα μιας (έστω και μιας) φιλολογικής έκδοσης ενόςαρχαίου κειμένου που θα τιμούσε την πολιτιστική υπόσταση της παιδείας μας. Είναιπρόβλημα διαφορετικό και ως τέτοιο αντιμετωπίζεται. Μεταφράσεις λοιπόν, αβέρτακουβέρτα, πολλοί Πλάτωνες πλέον, αρκετοίΣοφοκλήδες και Θουκυδίδηδες, Ιπποκράτηδες και σοφιστές. Όρεξη να έχει κανείς.Ακόμα και οι καθημερινές εφημερίδες πωλούν κοψοχρονιά τις τραγωδίες και τιςκωμωδίες προς τέρψη και συμμόρφωση του ακόρεστου κοινού. Το αλλόκοτο είναιβέβαια ότι συχνά ο ίδιος μεταφραστής αναλαμβάνει «πακέτο» την ελληνικήγραμματολογία. Ο πελάτης δεν μένει σε αυτήν την «ασήμαντη» λεπτομέρεια, αλλά οαναγνώστης ενδέχεται να σκανδαλιστεί. Καλά είναι δυνατόν ο ίδιος άνθρωπος -φιλόλογοςή μη δεν έχει σημασία- να βγάλει πέρα τραγωδούς και κωμωδούς, λυρικούς καιιστορικούς, και να τους σερβίρει προς ανάγνωση; Όταν η απόδοση ενός και μόνοχορικού συνιστά άθλο και διακινδύνευση, τότε όλη αυτή η εργολαβία τι είναι; Δεν είπαμε ότι χάλασε ο κόσμος, αλλά θαπρέπει πάντα να κρατάμε κάποια ζυγαριά και ισοζύγιο στα κουσούρια και στιςαρετές. Το να καταπίνεις τη θάλασσα δεν είναι αρετή.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
To «Juror#2» του Κλιντ Ίστγουντ είναι η καλύτερη αμερικανική ταινία της χρονιάς
«Ξεκίνησα να κάνω χιούμορ για να μην τρώω ξύλο στο σχολείο»
«Η αγαπημένη μου συνήθεια στην Κλειτορία είναι να θαυμάζω τις μέλισσές μου»
H σκληρή αλήθεια για τον Θανάση Βέγγο
Τα νέα της Θεσσαλονίκης σε φαγητό και ποτό
σχόλια