Ο Γιάννης Κουνέλλης έστησε το στούντιο του στη Ρώμη το 1950. Αρχικά προσπάθησε να σπάσει τα όρια της ζωγραφικής για να καταλήξει να εγκαταλείψει το μέσο υπέρ της γλυπτικής και της performance art. Ο πίνακές του κατά τη δεκαετία του ’50 εμφανίζουν γράμματα, λέξεις και πινακίδες. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης σταδιοδρομίας του εργάστηκε με υλικά όπως λινάτσα, φωτιά, χρυσό, παπαγάλους, βαμβάκι, καπνό, ενσωματώνοντας στις εγκαταστάσεις και στα γλυπτά του ζωή με δραματικό τρόπο. «Δεν ξέρω τους ψυχολογικούς παράγοντες, αλλά στη δουλειά μου – και όχι μόνο σε αυτή – είμαι ριζοσπαστικός. Γι’ αυτό κάθε έργο το αντιμετωπίζω σαν το τελευταίο. Εμείς που βγήκαμε με τη δουλειά μας έξω από το τελάρο, το κάναμε επειδή μας περιόριζε την έκφραση, για να πλησιάσουμε τους άλλους, για να είμαστε πιο διαλεκτικοί? και αυτό μας ελευθέρωσε. Οταν άρχισα να δημιουργώ, είχε απομείνει ένα φάντασμα στο κέντρο του, κάτι σαν μοιρολόι. Και εκεί πρέπει να πεις όχι».
σχόλια