via http://monopressgr.wordpress.com/
Ο νέος Υπουργός Παιδείας, Γιώργος Μπαμπινιώτης, δεν χρειάζεται συστάσεις. Εδώ και δυο δεκαετίες αποτελεί μια από τις πιο αναγνωρίσιμες ακαδημαϊκές περσόνες. Καθηγητής-σταρ στη Φιλοσοφική, δημιούργησε μύθο. Όσοι περάσαμε από τα γκρίζα της αμφιθέατρα θυμόμαστε όρθιους και κρεμασμένους στα παράθυρα φοιτητές να κρατούν σημειώσεις από τα μαθήματα-διαλέξεις του επώνυμου γλωσσολόγου.
Ο Μπαμπινιώτης παράλληλα, έλαμψε και στο τηλεοπτικό πεδίο, σε εκπομπές για την ελληνική γλώσσα. Εξάλλου, η επιστημονική του εγκυρότητα εκλαϊκεύτηκε πολλές φορές και στην επιφυλλιδογραφία του στο κυριακάτικο Βήμα. Εθνικός λεξικογράφος και πρωταγωνιστής ενός νεογλωσσικού διχασμού εθνικών και κοινωνικών προεκτάσεων (1998), με αφορμή τα λήμματα Βούλγαροι και Πόντιοι που περιλάμβανε το ευπώλητο λεξικό του, είχε πάντα την ικανότητα να εντυπωσιάζει και να ελίσσεται με διπλωματικότητα, μολονότι συχνά του έλειπε η ουσία.
Πλασάροντας εαυτόν στον δημόσιο χώρο ως αυθεντία και με την υπερκομματική του ιδιότητα ως ασφαλές διαβατήριο στα χρόνια της παρακμιακής Μεταπολίτευσης, ο νέος Υπουργός Παιδείας στο παρελθόν ανέλαβε πολλές υπεύθυνες θέσεις (Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, Πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, Πρόεδρος στα Αρσάκεια Σχολεία, Πρόεδρος της Γλωσσικής Εταιρείας των Αθηνών, επικεφαλής του Συμβουλίου Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης), από τις οποίες του δόθηκε, αν μη τι άλλο, η ευκαιρία να εφαρμόσει τις ιδέες του για την παιδεία και τον πολιτισμό.
Όνομα – θεσμός
Γνωρίζοντας πολύ καλά κατά πού φυσάει ο άνεμος, ανήκε σε εκείνες τις περιπτώσεις διανοουμένων που συνέλαβαν πολύ νωρίτερα από τα κομματικά επιτελεία την έννοια της συναίνεσης. Δεν δυσκολεύτηκε να εξαργυρώσει το ατομικό του brand με κυβερνήσεις τόσο Ν.Δ όσο και ΠΑΣΟΚ. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το όνομά του μετεβλήθη σε θεσμό. Για να αποκτήσει αυτές τις περγαμηνές, χρειάστηκε βέβαια να κάνει μεγάλες υπερβάσεις από το συντηρητικό παρελθόν του. Τότε που εκπροσωπούσε την αντιδραστική γλωσσολογική Σχολή του Αθήνησι και πολεμούσε τους προοδευτικούς της Θεσσαλονίκης υπερασπιζόμενος την καθαρεύουσα και το πολυτονικό.
Επί Χούντας, ο καθηγητής Γ. Κουρμούλης και οι συνεργάτες του -μέλος των οποίων υπήρξε ο Γ. Μπαμπινιώτης- έγιναν οι κύριοι επιστημονικοί σύμβουλοι του καθεστώτος σε θέματα παιδείας, απολύοντας από το πανεπιστήμιο δημοκράτες και δημοτικιστές δασκάλους όπως ο Εμ. Κριαράς, ο Ν. Ανδριώτης, ο Ι. Θ. Κακριδής, ο Στ. Καρατζάς, ο Στ. Καψωμένος, ο Λ. Πολίτης, ο Δ. Μαρωνίτης κ.ά. Επί χούντας πάλι, ο Μπαμπινιώτης διαδέχτηκε τον Κουρμούλη στην έδρα της Γλωσσολογίας.
Το 1991, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, ανέλαβε πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Βασικό του έργο υπήρξε η επαναφορά της διδασκαλίας των Αρχαίων (από το πρωτότυπο) στο Γυμνάσιο. Κι έτσι φτάσαμε σήμερα, ακόμα και οι αριστούχοι της Θεωρητικής Κατεύθυνσης να γνωρίζουν πολύ καλύτερα τη γραμματική και το συντακτικό της αρχαίας, παρά της νέας ελληνικής γλώσσας.
Έξυπνη επιλογή της Ν.Δ.
Όταν προέκυψε πριν λίγες μέρες θέμα Υπουργού Παιδείας, ο Μπαμπινιώτης δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Μετά την άρνηση του «γαλάζιου» υφυπουργού Αρβανιτόπουλου να αναλάβει τη θέση, τα πρώτα ονόματα που έπαιξαν, οι Θ. Βερέμης και Λ. Τσούκαλης
(αμφότεροι με ευδόκιμη θητεία στο ΕΛΙΑΜΕΠ), απορρίφθηκαν μετά βδελυγμίας από τον Α. Σαμαρά. Έτσι φτάσαμε στην κοινής
αποδοχής περίπτωση Μπαμπινιώτη. Η τοποθέτησή του στο ΥΠΔΒΜΘ συνιστά μια έξυπνη επιλογή της Νέας Δημοκρατίας.
Πέρα από την έξωθεν καλή μαρτυρία που διαθέτει, η ανάδειξή του στο αξίωμα του Υπουργού έρχεται σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για την εκπαίδευση. Ο Μπαμπινιώτης με τις διασυνδέσεις και τον έλεγχο που ασκεί στο Πανεπιστήμιο Αθηνών έρχεται για να κατευνάσει το κλίμα αναταραχής που επικρατεί στον ακαδημαϊκό κόσμο, επιφέροντας ουσιαστικές τροπολογίες στο νομοσχέδιο και παρέχοντας ανταλλάγματα στους ξεσηκωμένους πανεπιστημιακούς. Από την άλλη, σπεύδει να προωθήσει νέο εξεταστικό σύστημα για το Λύκειο με νομοσχέδιο-αστραπή που μάλλον θα κατατεθεί πριν τη διάλυση της Βουλής.
Βέβαια ο χρονικός του ορίζοντας υπερβαίνει την περίοδο των εκλογών και είναι βέβαιο ότι θα έχει σημαίνοντα ρόλο και στη νέα κατάσταση. Ριζικές αλλαγές στην Παιδεία όμως δεν πρέπει να περιμένουμε. Άλλωστε ο νέος Υπουργός είχε ήδη μέχρι σήμερα πολλές ευκαιρίες να τις επιβάλλει. Υπ’ αυτή την έννοια, αποτελεί και ο ίδιος μέρος του παλιού πολιτικού παραδείγματος, της εξαντλημένης Μεταπολίτευσης, φέροντας μάλιστα σημαντική ευθύνη για την κακοδαιμονία της ελληνικής παιδείας, αφού την υπηρέτησε για δεκαετίες από θέσεις ευθύνης.
Η διανοητική υπεροχή του απέναντι στη Διαμαντοπούλου, τον Σπηλιωτόπουλο ή τον Στυλιανίδη δεν αποκρύπτει το βαθιά νεοσυντηρητικό περιεχόμενο της επιλογής του. Η δήλωσή του περί «μόνιμου Υπουργού Παιδείας» αποτελεί ιδεολογικό απαύγασμα της δημοκρατίας των «σοφών» και των «αρίστων», με την οποία ανέκαθεν φλέρταρε ένα τμήμα της Δεξιάς. Η επιστήμη λοιπόν έρχεται στο προσκήνιο ως θλιβερή υπηρέτρια της εξουσίας.
σχόλια