Εκδρομή στο παρελθόν, επαναφορά στο νυν, πίσω πάλα, ξανά μπροστά. Ο Οδυσσέας Γεωργίου και οι φίλοι του σ’ ένα διαρκές speak, memory.
Λάμψη στη Ναφθαλίνη, ΙΙ
Αυτό όλο το speak, memory, αυτό είναι οι αποδεκατισμένες δεκαετίες σου, Οδυσσέα Γεωργίου, και οι διακεκομμένες μουσικές του Γιαννόπουλου που ήθελαν να γίνουνε σιωπή, να φτάσουν στο Τίποτα, να μιμηθούνε το Μηδέν, και τα κατάφερναν ενίοτε, συν η μεγαλειώδης καντάδα στ’ αστέρια του Ευτύχιου που από καντάδα έγινε καντάτα, που από άσμα έγινε κτίσμα, και που τώρα είναι το Άλαμουτ, το Οχυρό, το Απόρθητο Κονάκι του, να λοιπόν, αυτό είναι το πολλαπλό σας speak, memory. Άλλο δεν κάνετε, από το Εβδομήντα Τέσσερα και δώθε (πώς λέμε Δώθε από τον Παράδεισο), άλλο δεν κάνετε εδώ και τέσσερις δεκαετίες, άλλο δεν κάνετε από τότε που σας θυμούνται αυτοί στων οποίων τα γυαλιά φτάσατε απ’ την αρχή, άλλο δεν κάνετε, λοιπόν, από το να επινοείτε μια Στρατιά Αναμνήσεων, μια Μυθολογία Πριβέ, ένα Πελώριο Ονειροδρόμιο Ιδιωτικής Χρήσεως, σχεδόν μια δική σας Γλώσσα. Να τι κάνατε: κατακερματίζατε τον κόσμο, σπάζατε το στόρυ του σύμπαντος, ναρκοθετούσατε όλες τις επικράτειες της Σύνεσης.
Θυμάσαι, Γεωργίου; Η Στέλλα Σωκράτους μες στην δημιουργική παραφορά της, ατελείωτες συζητήσεις για τα συνθεζάιζερ τότε. Ο Πολύφωνος, ο The Singer not the Song, ξεκίνησε από απογειωμένος Πίτερ Γκάμπριελ στο Ηλεκτρονικό Μανιφέστο και μετά όδευσε προς Φρέντυ Μέρκιουρυ με αραιό μαλλί, έκανε και μπόντυ μπίλντινγκ, τον θυμάσαι, Οδυσσέα Γεωργίου, τον θυμάσαι καλά, μαζί κι εκείνη, η πρώτη σου σύζυγος, η Νόρα, εξώφυλλο στον επόμενο δίσκο της Στέλλας, στα Μαύρα Πέπλα, όλο της το πρόσωπο στον δίσκο βινυλίου, στο άλμπουμ, και ο Γιαννόπουλος να τραγουδάει με ηλεκτρονικά αλλοιωμένο σπασμωδικό σθένος την «Κοσμοβριθή Συνοικία», και ο Βακαλόπουλος να γράφει στον Σύγχρονο Κινηματογράφο για τον Δαμιανό και τον Τορνέ, και να επινοεί την ονειρική υφή της πραγματικότητας, και μετά αρχίσατε να τρελαινόσαστε, κι εσύ, Γεωργίου, κι ο Γιαννόπουλος, και η Στέλλα, και η Νόρα, ναι, και μετά άρχισε να τρελαίνεται η μία, μετά η άλλη, μετά τρελάθηκαν και οι εποχές, και μείνατε εσείς να θυμόσαστε.
Χώρια οι αυτοκτονίες. Άσε τα ψυχιατρεία. Μην πούμε για άλλα. Εσένα και τον Γιαννόπουλο και τον Ευτύχιο, πρέπει να σας λένε Σαρβάιβαλς, κι όχι συγγραφείς. Εκτός κι αν, στην κωλοεποχή μας, είναι, Σαρβάιβαλς και Συγγραφείς, συνώνυμα.
Σώθηκες, Γεωργίου.«Σπασμένο καράβι με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά» αλλά σώθηκες. Και σώθηκες διότι πας και πιάνεις τα κείμενα του Τάσου Φαληρέα που είχε δίκιο ακόμα κι όταν είχε άδικο, ήδη από το μακρινό 1981, το λιγότερο μακρινό 1982, και το σχεδόν κοντινό 1984, και πάει λέγοντας. Σώθηκες, Γεωργίου, κι εσύ και οι άλλοι, διότι λες Έλληνας και εννοείς Παπαδιαμάντης Πεντζίκης Πάνου (και Πόλυ και Άκης και Γιάννης). Σώθηκες διότι: «Οι Φίλοι μου είναι ο Θησαυρός μου», είχες γράψει, και δεν ξέμεινες ποτέ από φίλους. Σώθηκες διότι ξέρεις ότι ο Φαληρέας έγραψε: «Το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου». Άκου τώρα τι σημαίνει όλα συνδέονται και όλα είναι μέθεξη. Άκου, θυμήσου και άκου, τους Blood, Sweat & Tears: Child Is Father to the Man. Που σημαίνει; Που σημαίνει: «Το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου». Για τσάκα το στίχο του Worsdworth, από το μακρινό 1802: The Child is father of the Man. Μην σ’ το μεταφράσω. Φαληρέας, ναι; Αλλά, δες τώρα τι λέει ο Hegel, ο Έγελος του Μπαμπασάκη και του Φαράκλα, ο φιλόσοφος φίλος του φίλου σου με τα γυαλιά, λέει: «Το παιδί είναι οι γονείς», The child is the parents themselves, άκου, Γεωργίου, άκου. Άκου το και στα γερμανικά, μολονότι ο ίδιος ο Hegel του είχε διαγράψει από το γερμανικό πρωτότυπο, άκου: Das Kind ist die Eltern selbst. Σα να λέμε, λέει το ίδιο που είπε ο Φαληρέας που λένε οι BS&T που λέει, ήδη από το 1802, ο Wordsworth, μόνο που το λέει το 1797, ο Hegel, μια κρίσιμη πενταετία πριν από τον Wordsworth, και δεν μας νοιάζει, δεν τίθεται ζήτημα πρωτιάς, τίθεται μονάχα ζήτημα υπέροχης υπεροχής του Εγέλου, αφενός, και ζήτημα σύνδεσης των πάντων με τα πάντα στο μυαλό σου που σαν μαγεμένο φτερουγίζει, Γεωργίου.
Συνεχίζεται. Αύριο: «Πρόσεχε μη μας χαλάσει ο χρόνος»
σχόλια