Όταν κάποιος αναφέρεται στον Warhol συνήθως περιστρέφεται γύρω από τα προφανή της ποπ περσόνας του.
Τη ρήση του για τα 15 λεπτά δημοσιότητας, την λατρεία του για το χρήμα, τις μεταξοτυπίες της Μέριλιν και της σούπας Capbell, την εμμονή του με τη διασημότητα και τους φέροντες αυτή.
Δε θα είναι υπερβολή να ισχυριστούμε παρολ' αυτά πως είναι τόσο μεγάλος ο όγκος του έργου του και τόσο πολυπρισματικός και ο ίδιος, που συνεχώς ανακαλύπτονται νέοι τρόποι να τον αναγνώσει κανείς είτε ξαναπλησιάζοντας κάπως διαφορετικά τον κεντρικό άξονα του έργου του είτε τις παράπλευρες ροές που οδηγούσαν σε αυτό.
Παρατηρώντας κάποιος αυτές τις polaroid φωτογραφίες, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο προφητεύουν το digital ιντερνετικό point & shoot φωτογραφικό παρόν το οποίο διανύουμε, έχει την δυνατότητα να περιπλανηθεί στο γουορχολικό σύμπαν από μιαν άλλη οπτική και να διαπιστώσει όψεις και πλευρές του δαιμόνιου εικαστικού που ίσως δεν γνώριζε.
Πιο κοντά στις indie ατμόσφαιρες του Factory παρά στον ύστερο εναγκαλισμό με το mainstream glam των late 70s και των αρχών των 80ς κατά τη γνώμη μου. Εναγκαλισμός που μπορεί να ήταν κάπως απενεργοποιημένος σε σχέση με την 60ς περίοδο του Γουόρχολ ωστόσο παρέμενε υποδόρια ειρωνικός. Και επικερδέστατος πια βέβαια.
Αν θα ζούσε θα ήταν 84 ετών. Και έχω την αίσθηση πως θα είχε αγκαλιάσει το digital κύμα ήδη από τη γεννησή του. Όπως έκανε πάντα δηλαδή.
Δες φώτο εδώ:
noMIRACLEShere
σχόλια