Η λίστα που ακολουθεί δεν είναι μια λίστα με τις 10 αγαπημένες μου ταινίες, αλλά με 10 ταινίες που με έχουν σημαδέψει. Και για τον ένα ή άλλο λόγο θα τις έχω πάντα στην καρδιά μου.
Η νεράιδα και το παλικάρι
(και ό,τι άλλο υπάρχει σε Βουγιουκλάκη:)
Μέσα στις άπειρες στιγμές οικογενειακής ευτυχίας που μπορώ να θυμηθώ, υπάρχει ένα set στιγμών που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν τα περιβόητα Σαββατόβραδα. Το τελετουργικό ήταν απλό και αρκούσε για να κάνει όλη την οικογένεια να λιώνει από ευτυχία: Η μαμά Ελένη έφτιαχνε στην κουζίνα σνίτσελ με τηγανητές πατάτες και όταν το φαγητό ήταν έτοιμο πηγαίναμε όλοι μαζί στο σαλόνι και τρώγαμε βλέποντας ταινίες με την Αλίκη Βουγιουκλάκη! Και τα Σαββατόβραδα κυλούσαν έτσι για πολλά πολλά ακόμη χρόνια…
Hellboy
Τα κόμικς τα λατρεύω. Και λατρεύω ακόμη περισσότερο όταν αυτά παίρνουν ζωή μέσα από τον κινηματογράφο. Απ’ όλα όμως όσα έχω δει στη μεγάλη οθόνη (και λογικά πρέπει να τα έχω δει σχεδόν όλα) υπήρξε ένα που για έναν περίεργο λόγο μπήκε μέσα στην καρδιά μου και δεν έφυγε ποτέ. Είναι το «Hellboy» ιδωμένο από τα μάτια ενός καταπληκτικού σκηνοθέτη ονόματι Guillermo del Toro (το καταπληκτικό Pan’s Labyrinth είναι δικό του επίσης). Ο Marco Beltrami κάνει θαύματα με τη μουσική, ενώ η ιστορία καταφέρνει να είναι τρυφερή και τρομακτική μαζί, ενώ σε όλη την ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος πλανάται μια γλυκιά μελαγχολία.
Grease
Η Σάντυ και ο Ντάνυ σε ένα από τα πιο απολαυστικά love stories που έχουν γραφτεί και τραγουδηθεί ποτέ! Θυμάμαι πηγαίναμε και νοικιάζαμε τη συγκεκριμένη βιντεοκασέτα κάθε λίγο και λιγάκι και παιδευόμουν ώστε να μάθω τα λόγια των τραγουδιών απ’ έξω προκειμένου να τα τραγουδώ με όλη μου την ψυχή! Υπέροχη ταινία, καταπληκτικές μουσικές, αξιολάτρευτοι χαρακτήρες και ένα «Summer Nights» που από την πρώτη στιγμή έγινε από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Ξεχωριστό σημείο του έργου, το τραγούδι στο τέλος «We go together» που ακόμη και τώρα αδυνατώ να το τραγουδήσω από το 1ο λεπτό και μετά αφού είναι απίστευτος γλωσσοδέτης!
The Last of the Mohicans
Θυμάμαι είχαμε πάει στο Αθήναιον με τη μαμά μου για να δούμε τον Τελευταίο των Μοϊκανών. Όλες οι φίλες της είχαν ενθουσιαστεί με την ταινία (δηλαδή με τον Daniel Day Lewis:) και την είχαν προτρέψει να πάρει τη μεγάλη της κόρη και να πάνε να τη δουν. Έτσι και κάναμε. Μόνο που εμένα με γύρισε σπίτι η μαμά μιας φίλης μου, γιατί η δική μου η μαμά κάθισε να δει το έργο και στη δεύτερη προβολή του. Η αλήθεια είναι πως ο Τελευταίος των Μοϊκανών ήταν το πρώτο έργο του οποίου λάτρεψα τόσο την εικόνα όσο και τη μουσική. Τόσο πολύ που με το που βγήκε σε βιντεοκασέτα, την αγοράσαμε και για ένα πολύ μεγάλο διάστημα βάζαμε να την δούμε κάθε εβδομάδα. Φυσικά με τον καιρό φαν έγιναν και οι μικρές αδερφές. Ακόμη και τώρα δε μπορώ να εξηγήσω πως μπορούσαμε και βλέπαμε έτσι συχνά ένα τόσο στενόχωρο έργο, με ένα τόσο έντονο συναισθηματικά τέλος.
Edward Scissorhands
Είμαι γύρω στα 15-16, είναι Σάββατο βράδυ και βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου τον Ψαλιδοχέρη, το πιο καταπληκτικό κατά τη γνώμη μου έργο του Tim Burton. Και τη στιγμή που ο Edward αρχίζει να φτιάχνει με το χιόνι το παγωμένο άγαλμα της αγαπημένης του και πέφτει το πανέμορφο, πανέμορφο μουσικό θέμα του Danny Elfman… Και εκεί κάπου συνέβη κάτι μαγικό. Μέσα σε μία μόλις στιγμή είχα καταλάβει πως στο εξής, αυτό που θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου, ήταν να γράφω μουσική για εικόνες.
Robin Hood - Men in tights
Νομίζω πως ένα από τα μεγαλύτερα χαρίσματα που μπορεί να λατρέψω σε έναν άνθρωπο είναι το να με κάνει να ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Ε λοιπόν ο Mel Brooks είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Οι ταινίες του είναι ό,τι πιο καταπληκτικό υπάρχει στον κόσμο για να κάνουν έναν άνθρωπο γελάει χωρίς έλεος. Φανταστικοί χαρακτήρες, ευφυής σκηνοθεσία, μοναδικά λογοπαίγνια και απίστευτες σουρεάλ καταστάσεις. Μέσα στα αμέτρητα αριστουργήματά του λοιπόν, υπάρχει και ένα πολύ παρεξηγημένο. Είναι το «Ρομπέν των Δασών - Οι ήρωες με τα κολάν». Ο κόσμος νομίζει ότι είναι μια χαζοκωμωδιούλα, όμως ειλικρινά, δεν υπάρχει άλλο έργο στον κόσμο που να βλέπω και να ξαναβλέπω και να γελάω πάντα όπως την πρώτη φορά. Να μη σου πω δηλαδή και περισσότερο… γιατί πλέον ξέρω τι θα ακολουθήσει. Να αναφέρω επίσης πως η συγκεκριμένη ταινία κονταροχτυπήθηκε με το επίσης καταπληκτικό Young Frankenstein.
Amelie
Πόσο πιο κοινότυπη απάντηση από αυτή; Αλλά όσο και αν προσπάθησα να μην εντάξω στη λίστα μου αυτή την ταινία, μιας και είναι πολύ αναμενόμενη, μου ήταν αδύνατον να τη βγάλω εκτός. Και αυτό γιατί ακόμα θυμάμαι πόσο μαγεμένη αισθάνθηκα όταν είδα για πρώτη φορά το «Αμελί». Ένιωσα πως ξαφνικά όλος ο κόσμος μου πλημμύρισε από χρώματα, φως, χρυσόσκονη και αμέτρητα συναισθήματα. Και πόση συγκίνηση από την πιο γλυκιά μουσική (Υann Τiersen) που έχει συνοδέψει ποτέ μια εικόνα... Εκείνες τις 2 ώρες η καρδιά μου πρέπει να χτυπούσε λίγο πιο γρήγορα απ’ ότι συνήθως. Ήταν η πρώτη ταινία που βλέποντάς την δάκρυσα από ευτυχία.
Moulin Rouge
Την πρώτη φορά που είδα το Moulin Rouge είχα μείνει αποσβολωμένη να κοιτάζω την οθόνη μη ξέροντας τι να πρωτοπαρακολουθήσω μέσα σε όλον εκείνο τον οργασμό μαγικών εικόνων και μουσικών. Όταν το έργο τελείωσε εκτός από βρεγμένα μάτια είχα μία ελαφριά ταχυκαρδία από τον ενθουσιασμό που μου είχαν προκαλέσει όλα όσα είχα δει και ακούσει. Την επόμενη ακριβώς ημέρα ήμουν στο ίδιο σινεμά για να δω ξανά την ίδια ταινία. Και ακόμα και τη δεύτερη φορά μου ήταν αδύνατον να τη χορτάσω. Εκτός από την καταπληκτική φωτογραφία, μοντάζ και σκηνοθεσία, το Moulin Rouge ντύνεται μουσικά από τις πιο όμορφες διασκευές που έχουν γίνει ποτέ νομίζω σε κινηματογραφικό έργο.
28 days after
Είναι κάποιες ταινίες οι οποίες σηματοδοτούν μία νέα αρχή. Το «28 μέρες μετά» είναι επίσης μια παρεξηγημένη ταινία, την οποία έχω συνδέσει με ένα ξεχωριστό ξεκίνημα της ζωής μου. Ο Danny Boyle κάνει το θαύμα του για άλλη μια φορά σε ένα έργο γεμάτο αίμα και φρίκη που όμως σκηνοθετεί όλως περιέργως με έναν ιδιαίτερο ρομαντισμό, ντύνοντας τις εικόνες του με ένα φανταστικό soundtrack. Εναλλακτική ταινία του που θυμάμαι να με σημάδεψε είναι το «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων».
Peggy Sue Got Married
Αν ρωτήσει κάποιος τυχαία έναν άλλο άνθρωπο «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία από τον Francis Ford Coppola;» ε, θα έχει να διαλέξει ανάμεσα από αμέτρητα αριστουργήματα. Είναι σχεδόν σίγουρο όμως πως κανείς δεν θα πει το «Η Πέγκυ Σου παντρεύεται». Εκτός από εμένα και τις αδερφές μου! Πρόκειται για μία ταινία που έχει σημαδέψει την παιδική μας ηλικία. Ακόμα δεν έχουμε ανακαλύψει πως είχε βρεθεί στο σπίτι μας η συγκεκριμένη βιντεοκασέτα. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως οι 3 αδερφές Φαφούτη δεν χορταίναμε να τη βλέπουμε και να την ξαναβλέπουμε και να την ξαναβλέπουμε για χρόνια και να ονειρευόμαστε τα αγόρια που θα είχαμε όταν μεγαλώναμε και τις τρέλες που θα κάναμε και φυσικά το μαγικό πάρτυ που θα μας γυρνούσε πίσω στο χρόνο για να ξαναζήσουμε τις πιο ανέμελες στιγμές της ζωής μας.
σχόλια