Ο Νίκος Βενιανάκης είναι αρχιτέκτονας και εξαίρετος doodler.
Πιθανότατα να τον γνωρίζεις ήδη ως Doodler On The Roof, ή ως Birdy_nam_nam στο Twitter.
Ο λόγος όμως που εγώ επικοινώνησα μαζί του είναι το καινούριο του food tumblr, το λαχταριστότατο Only Food Diary!
Ένα tumblr που ξεκίνησα να παρακολουθώ καταλάθος, και δεν σταμάτησε έκτοτε να μου προκαλεί σιελόρροια.
Βρήκα τον Νίκο και ζήτησα την δική του γνώμη πάνω στο ρητορικό:
Γιατί μας αρέσει τόσο πολύ να βγάζουμε φωτογραφία το φαγητό μας την σήμερον ημέρα!
Εντάξει, όχι μόνο αυτό. Τον ρώτησα και μερικά άλλα πράγματα για το blog.
Ορίστε τι μου είπε..
Τα τελευταία δυο χρόνια, λόγω της δουλειάς μου, ζω μεταξύ Αθήνας, Ντουμπάι, Ιράν και Αιγύπτου.
Εξαιτίας της κατάστασης αυτής το σπιτικό, μαγειρεμένο φαγητό είναι κάτι που μου έχει λείψει πάρα πολύ. Σχεδόν τα μισά μου γεύματα είναι ή στα αεροπλάνα ή στα ξενοδοχεία.
Το #OnlyFoodDiary ξεκίνησε λοιπόν σαν προσωπικό ημερολόγιο, σαν καταγραφή όσων έτρωγα στα ταξίδια μου και σταδιακά άρχισα να το εμπλουτίζω και με φαγητά που έφτιαχνα μόνος μου ή με φίλους, έτσι ώστε όταν σε δυο - τρία χρόνια από τώρα θα είμαι πολύ χοντρός να ξέρω τουλάχιστον πώς έφτασα μέχρι εκεί.
Τον πρώτο καιρό η καταγραφή αυτή ήταν μία εντελώς προσωπική υπόθεση, μέχρι που οι φίλοι μου με ενθάρρυναν να συγκεντρώσω όλες τις εικόνες και να τις μοιραστώ μέσα από το Only Foοd Diary.
Προσωπικά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει τι έχει φάει ο άλλος, αλλά τελοσπάντων.
Σε αντίθεση με τα διάφορα άλλα food blogs -που τον τελευταίο καιρό έχουν αρχίσει και γίνονται περισσότερα κι από τα fashion blogs- το Only Food Diary δεν περιέχει συνταγές ούτε κριτική γεύσεων κλπ, αλλά μονάχα μια εικονογραφική καταγραφή των όσων έτρωγα. Κάτι σαν storyboard, ή ακόμα και σαν κόμικ.
Οι φωτογραφίες είναι συνήθως τραβηγμένες με το κινητό μου, κάτω από κακές συνθήκες φωτισμού, αλλά ο στόχος μου δεν ήταν ποτέ να δείξω το πόσο λαχταριστά φωτογενές είναι το γιουβετσάκι, ας πούμε.
Στην ερώτηση σου "γιατί μας αρέσει να φωτογραφίζουμε το φαγητό μας;" θα σου απαντήσω το εξής:
Για τον ίδιο λόγο που μας αρέσει να φωτογραφίζουμε την γάτα μας, τα μαυρισμένα μπούτια μας στην παραλία, το κυπελάκι του Starbucks με το όνομα μας γραμμένο λάθος, το κοκτέιλ μας, τη φάτσα μας στον καθρέφτη του ασανσέρ, τα φρεσκοβαμμένα νύχια μας, τα παπουτσάκια μας... I could go on all day...
Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με τη νοοτροπία ορισμένων "κοίτα που είμαι τώρα και τι κάνω και ζήλεψε", σε συνδυασμό με την ευκολία του shoot and post.
Δεν έχω αδυναμία σε κάποιο ιδιαίτερο φαγητό.
Είμαι πάντα ανοιχτός σε νέες γεύσεις, εκτός αν αυτές οι νέες γεύσεις περιλαμβάνουν μπάμιες. Αν και απολαμβάνω περισσότερο το να προετοιμάζω φαγητό για τους ανθρώπους που αγαπώ παρά να το τρώω.
Θα ήθελα κάποια στιγμή το #onlyfooddiary να αποτελείται μονάχα από φαγητά που ετοιμάζω εγώ ο ίδιος, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει χρόνος γι αυτο.
Αυτά για μένα :)
**Αν θες τώρα να ρίξεις και μια κλεφτή ματιά στο υπέροχο σπίτι του Νίκου, μπορείς να το κάνεις χάρη στην Νιλέτα Κοτσίκου και την [imatioθiki] της, εδώ.
σχόλια