Από το blog του MAuVE
Το περιστατικό που θ' αφηγηθώ διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στην ΕΡΤ ΑΕ, στην Διευθυνση των τεχνικών υπηρεσιών της οποίας εργαζόμουν τότε (υπηρετούσα κατά το πολιτικώς ορθότερον).
Για να καταλάβει ο αναγνώστης το λόγο που συνέβησαν όσα συνέβησαν και να μην μείνει με την αίσθηση ότι επρόκειτο περί κακής ποιότητας sitcom (situation commedy) απαιτείται να προηγηθεί μία μικρή ξενάγηση στο εργασιακό κλίμα της εποχής.
Οι τεχνικοί ηλεκτρονικοί ραδιοφωνίας-τηλεόρασης διαιρούντο από τον Κανονισμό σε δύο κατηγορίες:
- Τους ΑΤ, (συντομογραφία του όρου ΑνωτάΤης = πανεπιστημιακής εκπαίδευσης) καμιά 30 άτομα, κατά πλειοψηφία διπλωματούχοι μηχανικοί.
- Τους ΑΡ, (ΑνωτέΡας = τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) περί τους 500 εργαζομένους που αποτελούσαν και τον πολυπληθέστερο κλάδο εργαζομένων.
Μεταξύ των δύο αυτών κατηγοριών εργαζομένων υφίστατο εντονότατη εργασιακή αντιπαλότητα, για να χρησιμοποιήσω έναν επιεική χαρακτηρισμό.
Οι μεν ΑΤ, έχοντας από τον Κανονισμό το αποκλειστικό προνόμιο της κατάληψης των διευθυντικών θέσεων, ήσαν καρφί στο μάτι των ΑΡ που έμεναν ιεραρχικά πίσω.
Από την άλλη, οι ΑΡ με την συνδικαλιστική ισχύ που τους έδινε το πλήθος τους και η δυνατότητα να κατεβαίνουν σε απεργία διακόπτοντας το πρόγραμμα είχαν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους επιδόματα και υπερωρίες που συμποσούντο σε μηνιαίες αποδοχές κατά πολύ μεγαλύτερες αυτών των ΑΤ. Το τελευταίο αποτελούσε casus belli για τους ΑΤ, ο μικρός αριθμός όμως των οποίων δεν επέτρεπε την μετωπική σύγκρουση.
Είχε λοιπόν παγιωθεί ένας ακήρυκτος πόλεμος χαρακωμάτων, το status quo του οποίου ήταν οι μεν ΑΤ να ασχολούνται με γραφειοκρατικά θέματα (προδιαγραφές-διαγωνισμούς-επιτροπές) οι δε ΑΡ να έχουν αποκλειστική πρόσβαση στην τεχνική υποδομή (εγκατάσταση-χειρισμός-συντήρηση).
Για να μην μείνετε με την απορία, το καθεστώς αυτό άρχισε να ξεφτίζει μετά την εμφάνιση των ιδιωτικών σταθμών, για δύο λόγους:
α) Το όπλο της απεργίας έχασε την αποτελεσματικότητα του.
β) Μπήκαν στην Ομοσπονδία και σωματεία από τους ιδιωτικούς σταθμούς και έτσι το Σωματείο των Ηλεκτρονικών (ΑΡ) που επί εποχής μονοκρατορίας ΕΡΤ ήλεγχε την ΠΟΣΠΕΡΤ υποβαθμίσθηκε.
Αλλά την τελική ίαση την έδωσε, ως συνήθως, ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Περάσαν τα χρόνια τα παιδιά των ΑΡ μεγάλωσαν, σπούδασαν, απέκτησαν πανεπιστημιακούς τίτλους και αυτό επέφερε σύγκρουση συμφερόντων ακόμη και στους πλέον hard-liners της εποχής.
Το ασθενές σημείο κάθε γονέα είναι τα παιδιά του, πως να το κάνουμε.
Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στην εποχή εκείνη που μηχανικός με κολλητήρι στα χέρια ήταν περισσότερο επικίνδυνος από άραβα τρομοκράτη με μπαζούκας.
Με φώναξε μία ημέρα στο γραφείο του ο τεχνικός διευθυντής του σταθμού (από εδώ και στο εξής θα τον αναφέρω σαν κ. Κ.) και μου έδωσε ένα πάκο υπηρεσιακών εγγράφων λέγοντας μου:
-Δες, τι ζητάνε τούτοι εδώ και κάνε μου εισήγηση για το πως να το προχωρήσουμε.
Τα έγγραφα αυτά αποτελούσαν μία "εξαιρετικά επείγουσα αίτηση παραγγελίας" για την προμήθεια μίας γεννήτριας χαρακτήρων για τον κεντρικό έλεγχο της τότε ΕΤ1 (ΝΕΤ τώρα).
Από την έκφραση του προσώπου του κ. Κ. και τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό "τούτοι εδώ" κατάλαβα ότι κάτι περίεργο συνέβαινε.
Μελέτησα τα χαρτιά, πήγα και βρήκα αυτούς που ζητούσαν την γεννήτρια και αυτούς που προσυπέγραφαν την παραγγελία -χωρίς να πολυξέρουν τι υπογράφουν- και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο τύπος της συσκευής ήταν προαποφασισμένος με τιμή προϋπολογισμού 5,5 εκατομύρια δραχμές, πολύ υψηλό για την εποχή και το είδος της συσκευής, κατέληξα ότι επρόκειτο περί λαμογιάς.
Να σας παραθέσω όμως τ' αντικειμενικά και βέβαια στοιχεία:
Την εποχή εκείνη οι νυκτερινές ειδήσεις έβγαιναν στις 9:30.
Πριν την έναρξη των ειδήσεων έβγαινε μία κάρτα με το λογότυπο της ΕΡΤ που είχε από κάτω ένα ψηφιακό ρολόι το οποίο έδειχνε την ώρα.
Οι παλαιότεροι πρέπει να το θυμούνται, εμφανιζόταν για πάνω από μία δεκαετία.
Το ρολόι αυτό είχε αρχίσει τον τελευταίο καιρό να δείχνει λάθος την ώρα και είχαν υπάρξει παράπονα από τηλεθεατές.
Η εταιρεία που είχε κατασκευάσει την κάρτα αυτή ήταν η Γαλλική Thomson που είχε προμηθεύσει πριν από χρόνια ολόκληρο (κλειδί στο χέρι) τον τηλεοπτικό εξοπλισμό της έγχρωμης τηλεόρασης.
Το πρώτο ερώτημα που μου γεννήθηκε ήταν, αν είχε χαλάσει, γιατί δεν την έφτιαχναν;
Είχε ήδη προσφέρει τις υπηρεσίες της στον σταθμό για παραπάνω από 5 χρόνια.
Η απάντηση ήταν:
- Ποτέ δεν δούλεψε σωστά.
Από την παραλαβή της ήταν προβληματική γιατί δεν ήταν καλής ποιότητας, όπως αυτή για την οποία έχουμε πάρει προσφορά και η οποία σημειωτέον έχει εγκατασταθεί και στο Ιππόδρομο που εκεί το θέμα του χρόνου είναι πρωτεύον.
Και τότε τι γινόταν τόσα χρόνια και δεν είχε προκύψει θέμα το οποίο τώρα για ν' αντιμετωπισθεί απαιτούσε μία "εξαιρετικά επείγουσα" προμήθεια, διάβαζε απευθείας ανάθεση, ύψους 5,5 εκατομυρίων δρχ (μέσα δεκαετίας 1980);
Όλα αυτά τα χρόνια υπηρετούσε στον κεντρικό έλεγχο μία ευσυνείδητη ηλεκτρονικός, η κυρία Ελένη, η οποία κάθε περίπου δύο μέρες διόρθωνε την ώρα και έτσι οι αποκλίσεις περιοριζόντουσαν στις μονάδες των δευτερολέπτων που περνούσαν απαρατήρητες.
Πήρε όμως άδεια λοχείας η κυρία Ελένη και οι συσσωρευόμενες αποκλίσεις πέρασαν πρώτα στις δεκάδες των δευτερολέπτων και στη συνέχεια στις μονάδες των λεπτών. Τότε άρχισαν οι τηλεθεατές τα τηλέφωνα για το θέμα της ώρας.
Και δεν θα μπορούσε κάποιος να διορθώνει την ώρα ώσπου να βγουν οι προδιαγραφές και να γίνει διαγωνισμός για την προμήθεια μίας γεννήτριας που θα έβγαζε σωστή ώρα;
- ΟΧΙ, κανείς δεν ήξερε να την διορθώνει.
Η μόνη που ήξερε, είχε πάρει άδεια και θ' αργούσε πολύ να επιστρέψει.
- Να σας δείξω εγώ πως γίνεται;
- Εσύ, θα δείξεις σ' εμάς το χειρισμό ενός μηχανήματος, θ' αστειεύεσαι βέβαια!!!
Σε τι κατάσταση βρισκόταν το θέμα όταν πήρα εντολή να βρω λύση;
Είχαν διακόψει της εμφάνιση της κάρτας (ταυτότητας) στο πρόγραμμα και μουρμουράγανε:
- Ορίστε που καταντήσαμε, βγάζουμε ειδήσεις χωρίς το σήμα έναρξης. Ντροπή για την κατάντια μας.
Βέβαια, με ένα διακοπτάκι μπορούσαν να βγάλουν το ρολόι από την κάρτα και να μείνει μόνο το λογότυπο της ΕΡΤ, πράγμα που πρότεινα έχοντας περάσει πρώτα από την βιβλιοθήκη και έχοντας διαβάσει the fucking manual.
Προχώρησα και ένα βήμα παραπέρα:
- Πάω να γυρίσω τον διακόπτη, ώστε να βγαίνει η ταυτότητα (logo) χωρίς την ώρα.
- Μην πλησιάσεις τα μηχανήματα, θα έχουμε συνδικαλιστικά μπλεξίματα, με προειδοποίησαν.
Έπρεπε σώνει και καλά να γίνει απευθείας ανάθεση για ποσό που ρητά απαγόρευε ο Κανονισμός Προμηθειών.
Και γι΄αυτό ήταν απαραίτητη η συνυπογραφή του κ. Κ.
Πήγα και του είπα το τι είχα κάνει και του εξέφρασα την άποψη μου ότι η δουλεία ήταν "στημένη".
Ο κ. Κ. που ήταν αυτό που λέμε "γάτα με πέταλα", το ήξερε πολύ πριν από μένα.
Δεν του απεκάλυπτα τίποτε καινούργιο. Μ' ερώτησε:
- Πόσο χρόνο θέλεις για να ετοιμάσεις προδιαγραφές για να βγάλουμε διαγωνισμό;
Του απάντησα, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο γιατί το μυαλό την στιγμή εκείνη ήταν αλλού, συμπληρώνοντας όμως:
- Ισως όμως έχω μία άλλη λύση. Αφήστε με να δω κάτι που θέλω το απόγευμα και θα σας απαντήσω αύριο.
Το μυαλό του κ. Κ. μάλλον πήγε στο ότι η λύση που θα του πρότεινα αφορούσε την αγορά κάποιας άλλης γεννήτριας, προφανώς φθηνότερης, γι' αυτό και φρόντισε να μου το ξεκόψει μίας και δια παντός:
-Δες τι θέλεις να δεις, αλλά να ξέρεις ότι εγώ απευθείας ανάθεση δεν υπογράφω.
Μάλιστα, το ύφος του προσώπου του όταν μου το έλεγε ήταν:
"Ρε, μπας και πρόλαβε και δικτυώθηκε και τούτος;"
Το κομμάτι που ακολουθεί είναι τεχνικό και μπορούν οι μη ενδιαφερόμενοι να το παραλείψουν.
Η ΕΤ1 είχε και έχει κεντρικό σύστημα ώρας με διανομή παλμών δευτερολέπτου.
Ο συγχρονισμός αυτού του συστήματος την εποχή εκείνη γινόταν μέσω ραδιο-λήψης μακρών κυμάτων ενός Ελβετικού σταθμού αναφοράς. Για την πληρότητα αναφέρω ότι η τότε ΕΤ2, από την εποχή της ΥΕΝΕΔ, έπαιρνε παλμούς αναφοράς μέσω κυκλώματος ΟΤΕ από το Αστεροσκοπείο Αθηνών.
Η υπόδικη κάρτα έπαιρνε αναφορά από τους 50 κύκλους του ηλεκτρικού δικτύου.
Μέχρι κάποια χρονική στιγμή η ΔΕΗ έτρεχε τις γεννήτριες της πιο γρήγορα την νύκτα για ν' αναπληρώσει την ολίσθηση συχνότητας της ημέρας, έτσι ώστε επί εικοσιτετραώρου βάσεως να έχει μέση τιμή την ονομαστική των 50 κύκλων το δευτερόλεπτο.
Όταν όμως διασυνδέθηκε το δίκτυο με την Βουλγαρία, γιατί η ντόπια παραγωγή ηλεκτρικής ενεργείας δεν μπορούσε ν' αντιμετωπίσει τη ζήτηση, κατά το κοινώς "τα έπαιξε".
Στην ΔΕΗ οφείλετο η ολίσθηση της ώρας.
Κάποια χρόνια πριν, είχα αγοράσει ένα ψηφιακό alarm-clock.
Το ρολόι αυτό είχε ένα πολύ φωτεινό 7 segment LED display, τόσο φωτεινό που το βράδυ δεν με άφηνε να κοιμηθώ.
Το είχα ανοίξει λοιπόν και είχα προσθέσει μία φωτοδίοδο και ένα τρανζίστορ έτσι ώστε όταν έσβηνα το φως της κρεβατοκάμαρας να μειώνει την φωτεινότητα του display.
Καλά τώρα που κολλάει το alarm-clock, θα διερωτηθείτε. Τα έπαιξε και ο αφηγητής;
Κολλάει στο ότι το τσιπάκι που μέτραγε την ώρα στην υπόδικη κάρτα ήταν το ίδιο με αυτό του ρολογιού μου.
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι guru στα ηλεκτρονικά κυκλώματα για να σκεφθεί ότι όταν διαθέτει παλμούς αναφοράς δευτερολέπτου μπορεί πολύ εύκολα να δημιουργήσει 50 κύκλους κλειδωμένους πάνω στους πρώτους.
Εκείνο το βράδυ στο σπίτι μου, ξεκοίλιασα για μία ακόμη φορά το ρολόι μου, τσίμπησα παλμούς δευτερολέπτου από το συχνόμετρό μου και για σπασικλίκι έβαλα και έναν optical isolator στο κύκλωμα του μονοσταθούς πολυδονητού - counter με reset 50 κύκλων που μοντάρισα στα πρόχειρα.
Την επόμενη το πρωί παρουσιάστηκα στον διευθυντή μου μ' ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά:
- Μπορώ να το συγχρονίσω, του δήλωσα με πομπώδες ύφος.
Με κοίταξε σαν να μου έλεγε "συμμαζέψου".
-Ξέρεις, μου λέει, μου την έχουνε στημένη, αν δεν είσαι απολύτως σίγουρος, καλύτερα να προχωρήσεις με τις προδιαγραφές.
- Το δοκίμασα και δουλεύει, του αντέτεινα. Θέλετε να σας το φέρω να το δείτε;
Ο κ. Κ. ήταν ευγενής άνθρωπος. Ευγενής μίας σχολής ευγενείας που παρήλθε μαζί με τους παγωτατζήδες και τους παραδοσιακούς κουρείς.
Και να ήθελε να το δει για να βεβαιωθεί, δεν θα μου το ζητούσε.
- Όχι, μου απαντάει, αφού μου το λες εσύ, βασίζομαι στον λόγο σου.
Και τι χρειάζεται τώρα για να το προχωρήσεις.
- Θέλω να πάρω ένα κουτάκι να το βάλω μέσα γιατί τώρα είναι χύμα.
- Και πόσο κάνει το κουτάκι, μ' ερώτησε.
- Κανένα κατοστάρικο απήντησα.
- Φώναξε την γραμματέα του και της είπε να συμπληρώσει ένα έντυπο "παγίας προκαταβολής" για χίλιες δραχμές.
- Τι να τα κάνω τόσα λεφτά, είπα, θα τα επιστρέψω σχεδόν όλα κατά την απόδοση.
- Μπορεί να έχεις ξεχάσει και τίποτε άλλο, μου απάντησε.
Το επόμενο επεισόδιο μας πάει στον κεντρικό έλεγχο της ΕΤ1 όπου μπαίνω με το κουτάκι και το κολλητήρι οδεύοντας προς το rack με την κάρτα.
- Που πας, μου λέει ο υπεύθυνος της βάρδιας, με ύφος υψίστης απορίας.
- Πάω να συγχρονίσω το ρολόι.
- Και ποιος σου είπε να το κάνεις αυτό;
- Ο διευθυντής τεχνικών υπηρεσιών.
- Καλά εντάξει, σου είπε ο διευθυντής σου, αλλά πρέπει να ενημερώσουμε και εμείς τους προϊσταμένους μας.
Δεν μπορεί ο καθένας να μπαίνει εδώ μέσα και να πειράζει τα μηχανήματα...
Μόνο το εργαστήριο τηλεόρασης μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο...
Κάτσε λίγο να δούμε...
Καφεδάκι θέλεις να παραγγείλουμε;
Κάθισα και περίμενα.
Σε χρόνο μηδέν ο αρχισυνδικαλιστής του σωματείου των ηλεκτρονικών (ΑΡ), που ήταν επίσης και ψηλά στη ιεραρχία της ομοσπονδίας ΠΟΣΠΕΡΤ, καταφθάνει στο γραφείο του προέδρου της ΕΡΤ.
Τελεσίγραφο: Αν μηχανικός ακουμπήσει μηχάνημα, κατεβαίνουμε σε απεργία ΤΩΡΑ.
Ο πρόεδρος τα έχασε.
Συγκάλεσε αμέσως όλη την ανώτατη ιεραρχία του σταθμού και πρώτα-πρώτα βέβαια τον διευθυντή τεχνικών υπηρεσιών.
Σε μένα ο κ. Κ. έστειλε οδηγίες μέσω της γραμματέας του να παραμείνω στον κεντρικό έλεγχο χωρίς να κάνω τίποτα.
Μέχρι νεωτέρας....
Ο κ. Κ. ξεκαθάρισε στο πρόεδρο ότι κατευθείαν ανάθεση δεν υπογράφει. Όποιος ήθελε να μην βγαίνει η ταυτότητα του σταθμού για τους επόμενους 6 μήνες, τόσο θα έκανε ένας κανονικός διαγωνισμός μέχρις ότου παραληφθεί νέο μηχάνημα, ας ανελάμβανε και την ευθύνη. 'Aλλωστε, αν ο πρόεδρος ήθελε να προχωρήσει στην κατευθείαν ανάθεση με αρνητική εισήγηση των τεχνικών υπηρεσιών, μπορούσε να το κάνει. Ο Κανονισμός του το επέτρεπε. (πάσα το μπαλάκι)
Στο σημείο αυτό κατάλαβε ο πρόεδρος ότι είχε γίνει μέρος του προβλήματος.
Έπρεπε να βρει επειγόντως λύση. Αυτή την φορά πραγματικά επειγόντως, όχι όπως το άλλο "επείγον" μαϊμού.
Σαν πρώτο "μαξιλαράκι" είχε το ότι απέσπασε την ομολογία του εργαστηρίου ότι μπορούσε να βγαίνει το σήμα χωρίς την ώρα, σύμφωνα με τις φωτοτυπίες του manual με τις οποίες είχα εφοδιάσει τον διευθυντή μου.
Η επόμενη βολιδοσκόπηση ήταν αν μπορούσα να δώσω το κουτάκι να το τοποθετήσει το εργαστήριο.
Με πήρε επιτόπου τηλέφωνο ο κ. Κ. και με ρώτησε σχετικά:
- Τρεις κολλήσεις είναι, του είπα, δύο για τροφοδοσία 5 volts, μία για τους παλμούς των 50Hz και να ξεκολλήσουν ένα πυκνωτή από τον οποίο παίρνει τώρα αναφορά. Τους παλμούς δευτερολέπτου τους έχω σε κλέμα, δεν χρειάζονται καν κολλητήρι, με ένα κατσαβίδι συνδέουν.
Θα τους δώσω σχέδια, γραπτές οδηγίες και φωτογραφίες για το τι πρέπει να κάνουν. Παρακαλώ όμως να πάρετε άδεια να φωτογραφήσω την πλακέτα, γιατί αυτοί εδώ δεν πρόκειται να μ' αφήσουν. Δεν θα την πιάσω. (δεν κάνω πλάκα).
Περιττό να πω ότι το τηλέφωνο αυτό έγινε στον κεντρικό έλεγχο και την συνομιλία άκουσαν και άτομα που την μετάφεραν αμέσως σε πιο σκληροπυρηνικά κέντρα.
Έτσι, ενώ κατ' αρχήν είχε επιτευχθεί συμφωνία, στη συνέχεια το εργαστήριο υπαναχώρησε προβάλλοντας σαν δικαιολογία ότι δεν ξέρουν τι έχω βάλει μέσα στο κουτάκι και δεν μπορούν ν' αναλάβουν τέτοια ευθύνη.
Ο πρόεδρος που είχε αρχίσει να "τα παίρνει" από την στιγμή που έμαθε ότι θα μπορούσαν τόσο καιρό να βγάζουν το σήμα του σταθμού χωρίς το ρολόι, ρώτησε:
- Δηλαδή υποπτεύεστε πιθανή περίπτωση δολιοφθοράς;
- Όχι απήντησε ο εκπρόσωπος των ηλεκτρονικών, αλλά το εργαστήριο, το μόνο που από τον Κανονισμό μπορεί να κάνει τέτοιες δουλείες, δεν δέχεται να πάρει την ευθύνη για κάτι που έφτιαξε κάποιος άλλος. Δεν μπορούμε εμείς να τους υποχρεώσουμε.
Κάπου εκεί κατάλαβε ο πρόεδρος το "δούλεμα":
- Μια κακής ποιότητας συσκευή, που μέχρι πριν από λίγο θέλατε να την πετάξετε, τώρα φοβάστε μην χαλάσει;
Ας χαλάσει, δεν με νοιάζει.
Ούτως ή άλλως, για πέταμα λέτε ότι είναι.
Το μπάλωμα της "πατάτας" ανέλαβε να καλύψει πάλι ο αρχισυνδικαλιστής:
- Δεν φοβόμαστε γι' αυτή, αλλά το rack στο οποίο βρίσκεται είναι γεμάτο από μηχανήματα που βγάζουν το πρόγραμμα στον αέρα.
Αν γίνει ένα λάθος θα σταματήσει η εκπομπή του προγράμματος. (η συνήθης κινδυνολογία)
Ο πρόεδρος τότε στράφηκε στον τεχνικό διευθυντή:
- Υπάρχει τέτοια περίπτωση κ. Κ.;
- Απολύτως καμία, απήντησε.
Αναλαμβάνω προσωπικά την ευθύνη.
Είμαι ο τεχνικός διευθυντής του Σταθμού και αν αυτή η ρητή μου διαβεβαίωση, ενώπιον τόσων ατόμων, δεν σας αρκέσει κύριε πρόεδρε, τότε είμαι υποχρεωμένος να υποβάλω αυτή την στιγμή την παραίτηση μου (είχε τσαγανό ο κ. Κ.)
Ο πρόεδρος αντελήφθη ότι μία τέτοια παραίτηση, υπό την πρόδηλη πίεση για απευθείας ανάθεση, ήταν το χειρότερο που μπορούσε να του συμβεί.
- Ακούστε τι θα γίνει, είπε γυρίζοντας προς τον αρχισυνδικαλιστή.
- Αφού το εργαστήριο αρνείται να κάνει την εγκατάσταση, θα την κάνει ο μηχανικός αλλά με την παρουσία ηλεκτρονικού του εργαστηρίου, πρώτον για να μην υπάρξει πρόβλημα με τον Κανονισμό, αλλά και για να μην συμβεί κάποιο "λάθος" στα υπόλοιπα μηχανήματα.
Αν δεν σας ικανοποιεί αυτή η λύση είστε ελεύθεροι να κηρύξτε απεργία.
Τελειώσαμε.
Απεργία δεν κηρύχθηκε.
Αν κηρυσσόταν, κάποιος θα έπρεπε να δώσει λόγο για το ότι η κάρτα κόπηκε από τον αέρα ενώ θα μπορούσε να κοπεί μόνον το ρολόι.
Το διακοπτάκι έπαιξε το ρόλο του.
Έλαβα οδηγίες από τον Διευθυντή μου να συνεννοηθώ με το εργαστήριο για να εκτελέσουμε την εντολή του προέδρου.
Αλλά, που τώρα...
Ο ηλεκτρονικός με τον οποίο θα συνεργαζόμουν την μία βδομάδα είχε πολύ δουλεία γιατί μετέφεραν το control του Studio Β.
Την επόμενη είχε πάρει repos γιατί είχε εργασθεί υπερωριακά την προηγουμένη.
Στην συνέχεια πήρε την κανονική του άδεια.
Και ο καιρός περνούσε αφού δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος στο εργαστήριο που σημειωτέον αριθμούσε καμιά 15-20αρια τεχνικούς.
And then happened the unexpected.
Ο Νίκος Δήμου που είχε μία στήλη στο Βήμα της Κυριακής δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ (Να που αρχίζει να δένει το γλυκό).
Σε αυτό εν συντομία έγραφε:
Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε, που δεν έχει παιδεία αφού τα σχολεία ...
Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε, που δεν έχει υγεία αφού τα νοσοκομεία ...
Τι χώρα είναι αυτή.....
και κατέληγε:
Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε, που δεν έχει ούτε επίσημη ώρα αφού αν δεις την ώρα που δείχνει η ΕΤ1 είναι διαφορετική από αυτήν της ΕΤ2.
Ήταν μία εντελώς απρόσμενη εξέλιξη που έπρεπε να εκμεταλλευθώ.
Πήγα στον πρόεδρο του σωματείου μας και του έδωσα το σχέδιο μίας επιστολής προς τον κ. Ν. Δήμου που έλεγε σε μεγάλη περίληψη τα παραπάνω, παραλείποντας το τμήμα της απευθείας ανάθεσης.
Έφυγε με την σφραγίδα του σωματείου.
Τέτοια κόλπα αυτοί, τέτοια και εμείς.
Δημοσιεύθηκε και σχολιάσθηκε από τον κ. Ν. Δήμου 2-3 Κυριακές αργότερα στην συνήθη στήλη του.
Δευτέρα πρωί της επομένης.
Τηλέφωνο ο Διευθυντής μου:
- Το έχεις το κουτί; Μπορείς να το βάλεις;
- Εδώ το έχω στο συρτάρι μου, αλλά δεν έχω το κολλητήρι μου.
Μπορώ όμως να πεταχτώ στο σπίτι μου να το φέρω.
Θα μου πάρει μιάμιση ώρα.
Αλλά θα με αφήσουν αυτή την φορά ή τζάμπα θα πάω και θα έρθω;
- Δεν θα σου πει κανείς κουβέντα. Μόλις με πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος και με ρώτησε αν μπορεί το θέμα να λήξει σήμερα.
Του υποσχέθηκα ότι θα γίνει.
Κάνε ότι θέλεις, αλλά σε παρακαλώ το βράδυ στις ειδήσεις να δουλεύει.
Πάρε με να μου πεις ότι όλα πήγαν καλά.
Έτσι και εγένετο.
Πριν το ρολόι δείξει μεσημέρι είχα πάρει την γραμματέα του κ. Κ και είχα αφήσει μήνυμα:
Έχουμε ένα ρολόι συγχρονισμένο.
Εκείνο το πρωινό στον κεντρικό έλεγχο συναντούσες όλων των ειδών τις εκφράσεις προσώπου.
Από τα πονηρά υπομειδιάματα των "ενδοτικών" ηλεκτρονικών που ήταν σαν να έλεγαν "Μπαγάσα, τελικά τα κατάφερες", την απορία των ανενημέρωτων που με κοιτούσαν σαν ufo αφού δούλευα στο rack και κανείς δεν μου έλεγε τίποτα, μέχρι το ύφος κηδείας των σκληροπυρηνικών.
Η αλήθεια είναι ότι κυριολεκτικά "κανείς, μα κανείς, δεν μου είπε κουβέντα".
Ούτε καλημέρα.
σχόλια